मेरो लेखाइ र बाचनको तारीफमा तारीफ गर्दैथी ऊ
फेरि पढ्दा पढ्दै भावुक हुन्थी अनि सुन्दा सुन्दै मत्र मुग्ध हुन्थी ।
बेला बेलामा उस्को हँसीलो मुहार,
अनि मनै लोभ्याउने मोती झैँ दन्त लहर
लाग्थ्यो
अनियन्त्रित गतिमा चलिरहेको
मुटुका धड्कनहरूले गती पाए जस्तो,

हँसिलो तिम्रो रुपले, तरंग ल्याइदियो दिमागमा
सलक्कको स्वरुपले, कल्पना जगाइदियो मनमा
के बहानाले बोलूँ खै, मैले तिमीसँग
कसरी दिल खोलूँ खै, मैले तिमीसँग

पछ्याएर हिँडूँ त, उत्ताउलो पो भन्ने हौ कि
परिचय सोधूँ भने, असजिलो मान्ने हौ कि
मेसो पाउनै सकिन, परें म दङ्ग
के भनेर बोलूँ खै, मैले तिमीसँग

नियतिले लुकामारी खेल्दै छल्दा खेरि
दुनियाँमा एक्लै भएँ तिमी ढल्दा खेरि

मलामीको ठूलो भीद्मा बेहोसिंदै रोएँ
तिम्रो देह अग्नि ज्वालासँगै जल्दा खेरि

प्रकृतिले रुप फेर्दा, डाहा गर्ने बानी मेरो
शरदमा सयपत्रीको,चाहा गर्ने बानी मेरो

शिशिरमा उजाडिंदा, डाली मैले देख्दिन'रे
वसन्तको पालुवामा, हा!हा! गर्ने बानी मेरो

भिरालोमा बग्दा नदी, पाइला टेक्न डर लाग्छ
मैदानमा पुगेपछि, गाहा भर्ने बानी मेरो

आकासै गर्जिए अचम्म नमान्नू
यी आँखा वर्षिए अचम्म नमान्नू

देशको योद्धा यो बैरीको सामु छ
सीमामा मारिए अचम्म नमान्नू

चोर र पुलिस घनिष्ट छन् यहाँ
सोझो म ठगिए अचम्म नमान्नू

दल बनाएर नेता बनाएर
के पायौं हाम्ले विजेता बनाएर

हेर्नुस कुर्ची खुट्टा खिईएछन
घरि उता घरी यता बनाएर

म अरुलाई बुझ्न चाहने
आफूलाई कम बुझाउन चाहने मान्छे
प्रभात बुझेको छु
सन्ध्या जस्तै
प्रभातले स्वागत गर्छ
सन्ध्याले विधाई गर्न चाहदैन मलाई
अनि,आफैलाई प्रश्न गर्छु
किन सन्ध्याले विधाई गर्न चाहदैन ?
आफ्नै प्रश्नबाट झ्स्यांग हुन्छु
अनि सम्झन्छु
मैले सन्ध्यालाई सन्ध्या मात्र मानिन
प्रभातलाई प्रभात मात्र मानिन
सन्ध्या र प्रभातसँगै तिम्रो स्पर्श पनि जोडेछु

अब मलाई चुरोटका ठुटाहरू
कलेटी परेका ओठमा राखेर
तिनीहरूलाई जलाइरहन मन छैन
आफैलाई चुरोटको ठुटो बन्न मन छ
अनि मलाई
तिम्रा रसिला ओठका स्पर्शका कारण जलिरहेका
ठुटावाट निस्कने धुवाँ पनि बन्न मन छ
कुरा यहाँ निर आएर बाझिन्छ
तिम्ले फ्याक्ने धुवाँ होइन
तिम्ले लिने धुवाँ हुन मन छ

काफलको बोटजस्तै
सर्लक्क र झ्याम्म परेको
टाढैबाट मन-मुटु चोर्ने
सोझो र उज्ज्यालो
तिमीलाई असीम प्रेम गर्ने
आहा त्यो हृदय !
आफ्नो अनुपम् प्रेमीलाई

दुर्सारी थान्बा दुइरी, क्राबान क्राबान आँखाऊ ।
डान्सी मिक्लि तप्लक तप्लक ताइना आलाउ ।

सोदेदोना क्राना लानाम, आईला आज्याबा मायाँसे,
सीमाग्याम ङाला दुर्सा च्याबान् दिन्म्हुन आथाउ ।

अभाग्गी मान्छे भएछु दैवले नि ठगेसी
को नै रह्यो र साथमा आफ्नो मान्छे पर-पर सरेसी
मर्नु न बाच्नु भाछ जिन्दगी यो आज मलाई
दु:ख पीडा मेरो भागमा खुशी जति सारा तिमीले लगेसी

शताब्दीको बहाना पारेर ऊ
बिर्सदैछ सृष्टिलाई,
लत्याएर नियमहरू
कलियुगमा जन्मिएको
बिलाशिन्तको पछि-पछि
मुट्ठीभर धनाट्यको मंचभित्र
नृत्यांगना बनेर छमछम,

१

वसन्त ऋतु
गुराँस ढकमक्क
तरुनी बन

दिन प्रतिदिन
साघुरिँदै गएको छ मेरो भूगोल
अतिक्रमणको घेरा भित्र घेरिएर
आज खुम्चिदैँछ मेरो राष्ट्र
गिद्धका गिद्धे नजरहरू बीच
बचाँएर आफ्नो लुटिन बाँकी अस्मिता
जोगाएर आफ्नो बचेखुचेको स्वाभिमान

।। नमो रत्न त्रयाय ।। ।। दुर्गति परिशोधन धारणी ।।
ॐ नमो भगवत्ये सर्व दुर्गति परिशोधन राजायाः तथागत यार्हन्ते संयक संबुद्धाय ।। तधथा ।। ॐ शोधने बिशोधने बिशोधने सर्वपाप बिशोधने सर्वपाया बिशोधने शुद्धे बिशुद्धे सर्वपाप बिशुद्धे दिवंगत नामं धेयश्य सर्वकर्मावरण बिशोधने स्वहा ।

दिवंगत पिताको आत्मा शान्तिको निमित्त हरेक प्रभात र हरेक रात्रीकालीनमा वाचन गरिने यो एउटा श्लोक थियो । एउटा ढुङ्गालाई भगवान महादेव मानेर, पीतलको भाँडोले पानी खन्याउँदै उल्लेखित श्लोकको वाचन गरी मेरो हरेक बिहानीको सुरुवात हुन्थ्यो ।

दुई गास भात निल्दै
एक मुठी सास झुण्डयाउदै
सुनौलो भविष्यको सपना खिपिरहेको हुन्छु
म यतै -कतै
गाई गोठहरूमा
बंगुर खोरहरूमा
टनेल हाउसहरूमा
मन्द बिष युक्त कारखानाहरूमा