आमाको गर्भमा, धर्तीमा अनि चितामा
यसरी सिद्धिन्छ जीवन एउटा सीमामा ।

मन फेरिनसक्छ, प्रेमिका फेरिन सक्छे
यादहरू सधैंलाई छोडिन्छन बिस्तरामा ।

छाती दुख्छ र वेदना अति भयाे सम्झेर याे फागुन
मान्छे मार्न लिएर बन्दुक तिनी यात्रा गरेकाे दिन
कस्ताे क्रान्ति थियो विनाश जनकाे माटाे बन्याे रक्तिम
काँप्याे मानवता र हल्लिन पुग्याे याे सृष्टि नै हर्दम।।

मुक्तकः एक

सात जुनीको कुरा छाडौं
मुस्किल छ एकै जुनी काट्न पनि
के सकियोस् सधैं सधैं चाट्न पनि
अनवरत तिम्रै हुँ नभने ता निकै खतरा छ
मैले कसरी सक्या होला ढाँट्न पनि ।।

किन विवश यो जिन्दगी
हाँस्न खोज्छ नाच्न खोज्छ
उमङ्गमा बाँच्न खोज्छ
तर विवश किन यो जिन्दगी

उलिनकाठैमा हो उलिनकाठैमा
लिन आउँछु मायालाई बैशाख आठैमा
पञ्चेबाजा साथैमा
लावालस्कर जन्ती बाटैमा

ह्युष्टनसम्म कारैमा , त्यहाँबाट त यानमा।
पुगी आकाश भित्रै ज,श्वेत बादलु साथमा।

ह्युष्टनबाट लस्भेगस् , पुगियो उत्रियो पनि ।
त्यो अक्तुबर सन् सत्र, एक तारिखमा अनि ।

आमुख–
पाल्पा, श्रीनगरको काखमा बसेको एउटा सुन्दर साथै ऐतिहाँसिक जिल्लामा जन्मेकी गंगा लिगलको साहित्यिक व्यक्तित्वको बारेमा मैले धेरै चर्चा गरिसकेको छु । तिनै कुराहरू मैले यहाँ दोहोर्याउन चाहाँदिन । उनको कविताको फुरन कसरी थालनी भयो ? यस प्रश्नको उत्तर खोज्दा पाल्पाको प्राकृतिक सुन्दरता, उनको बाल्यकाल र सधैं एकै साथ खेल्ने मिल्ने एउटी बालसखाको चित्रण हुनु आवश्यक देखिन्छ ।

(पर्दा खुल्दै जादा मञ्च प्रकाशले प्रकाशित हुन्छ । अघिल्लो दिन परेको पानीले चिसो ब्यापक बढेको छ । पछेउरीले टाउको ढाकेर सिरक भित्र घुर्सेर फेसबुक चलाइरहेकी हुन्छे अन्जु । बाहिर पानी पर्न शुरु गरेको ओछ्यानबाटै चाल पाउछे । उठेर ढोका खोलेर हेर्छे । परेका पानी अलि अलि गरेर कोठा भित्र पस्न खोजिरहेको हुन्छ । ढोकाबाटै फर्केर खट्टामा मोजा लगाएर फेरि सिरक भित्र पस्छे । त्यतिकैमा रोशन भित्र पस्छ । )

रोशन : – (दुई हातलाई रगड्दै ) आज ब्यापक जाडो छ । भोलि पक्कै हिँउ पर्छ । तिम्रो त अफिस छ । कसरी काम गर्ने हो भोलि यस्तो जाडोमा ?

पोहोरको जाडो कस्तो´थ्यो कुन्नि सम्झना रहेन
यो सालक‍ो जस्तो चिसो र जाडो कहिल्यै भएन

टाउकामा ट‍ोपी स्युरिँदा ज्यानमा स्विटर उन्दा´नि
कोठामा बसी कम्मल ओढी झ्याल ढोका थुन्दा´नि
कामी नै रह्यो ठग्ठगी मुटु तै जाडो गएन
यो सालक‍ो जस्तो चिसो र जाडो कहिल्यै भएन

"मेरो छोरा हिजो सानो थिइस् । मेरो हात समातेर पाठशालासम्म पुग्थिस् । अनि, यही हात समातेर आज ठुलो भइस् । अहिले मलाई तेरो हात समातेर हिड्ने सहारा चाहिएको छ । के तलाई मसँग बस्ने फुर्सद छैन ? बाहिर मात्र कति सुख, सम्पत्ति, इमान, स्वाभिमान र इज्जत खोज्छस् ! यी तेरा बाबा आमाका डुब्दै गरेका आँखामा हेर्, सुख, सम्पत्ति, इमान, इज्जत र स्वाभिमान । हिजो सोचेथें छोरो ठुलो होला, सुख पाउला, धेरै धन सम्पति कमाउला, हामीलाई पनि सुख देला बुढेसकालमा सहारा होला । हामीले दुख भोगे पनि तेरो सधैं सुख र सन्तोषको कामना गर्यौ । मन्दिर मन्दिर धाएर अमुर्त भगवान् को मूर्तिलाई पूजा गर्यौं । त आज हामीलाई छोडेर कसरी शहर जाने कुरा गर्दैछस् हँ ?"

हिउँदमा पानी परेको किन
तिम्रो यादमा मन जलेको किन
जत्ततत्तै तिमी बलेको देख्दा
सपनाको सन्सार सजेको किन।।

आज रोज डे रे
तिमीलाई फकाउन गर्नुपर्ने अनगिन्ती
डेहरू आउदैछन रे,
तिम्रो खुसीको लागि परदेशी मुलुकबाट
रोज ल्याएर दिनुपर्ने भो रे,
थाहा छैन प्रिय त्यो रोज चोखो छ या जुठो,
म चाहन्छु पूर्ण चोखो होस

पत्थर जस्तो त्यो मन, पगाल्ने शक्ति देऊ
नत्र याद आइरहने मुहान टाल्ने शक्ति देऊ
मायाको खानी नै छ मसँग, मेरो भगवान
पिरतीको अखण्ड दियो, बाल्ने शक्ति देऊ

निकै दिन भयो
आँखाहरूमा कुनै गीत छैन
मुटुका पाखाहरूमा कुनै शीत छैन
कथाहरू र व्यथाहरूको जुवा छ- जीवन
हार छैन, तर अचम्म, कुनै जित छैन,

हमरे स सजितै दुनिया ककरो
मन होइय केउ रहैत हमरो

हमर उठब होइतै ओकर भोर
लोकैत सभटा हमर खसैत नोर
चुभे नहि काँट कहीं ओछबति फूल
तापलाय हमरा करैत धुपक घुर