अनौठो पो हुदो रैछ, शहरको रोपाइँ प्रिय
मेला नै पो लाग्दो रैछ, विचित्रको छोपाइ प्रिय

गमलामा रोप्ने कोही, घाटीमा नि बेरे भन्छन्
ठालुहरू जे नि गर्ने, लाजमर्दो हेपाइ प्रिय

चिया पसलमा चिया पिउन बसिरहेको अवस्थामा सररर हावा चलिरहेको थियो ..
आँखा एक टकले अडियो एउटा डोरीमा झुन्डिरहेको त्यो आइस क्रिमको कोनको झुण्डमा ...
हावाको लहरसँगै हावामा बहिरहेको थियो तर डोरीमा बाधिएको थियो त्यो आइस क्रिमको कोनको झुण्ड ...

शीतले नुहाएका देवचुली र वरचुली बिहानीको कलिलो घाममा अनुहार सुकाइरहेथे । आकाससँग अंकमाल गरिरहेका चुरेका अरू चुलीहरू पनि नवलपुरबासीसँग मुस्कुराइरहेथे । रङहरुको फागु खेल्दै आकासमा पौडिन तम्तयार देखिन्थ्यो सूर्य । रक्तिम आभाले अनुहार धोएर वासन्ती वहारमा मन बहलाउन निस्किँदै थियौँ हामी दम्पति पनि ।

सम्बत् २०७५ साल वैशाख ७ गतेको उज्यालो बिहानको जस्केलो टेकेर लोकाहा खोलाको किनार समात्दै दक्षिणतिर हानिएथ्यौँ हामी ।

म नि खेल्न आउँछु
मीठो गीत गाउँछु
बस त्यतै भुली
पर्ख बहिनी बाटुली

खाजा मीठो मीठो
खोजी ल्याउँछु छिटो
यता उता डुली
पर्ख बहिनी बाटुली

१) अहिलेका आफ्ना छोराछोरीको बाल्यकाल र आफ्नो बाल्यकालमा केही समानता वा असमानता छन् कि बताइदिनुहोस् न ?

मप्रसु – थोरै समानता र धेरै असमानताहरू छन् । मेरा आमा–बाबु निरक्षरप्रायः अनि पारम्परिक सोचका थिए र उनीहरूले खेती–किसानी तथा बनीबुतो गरेरै हामीलाई बढाउने–पढाउने काम गरे । मेरा छोराछोरीका आमा–बाबाहरू आधुनिक तथा समकालीन सोच राख्ने भएकाले उनीहरूको बाल्यकालमा त्यै अनुरूप प्रभाव पर्नु स्वाभाविक हो ।

१) हिमालदेखि

हिमालदेखि तराइसम्म
हेर सुन फल्छ लटरम्म
विकासमा हामी लाग्नै पर्छ
कोही बस्ना हुन्न गजधम्म

मेरो आँगनमा उभिएको अग्लो असोकाको बोट
कहिल्यै सुक्दैन,
ऊ काटिरहन्छ सबै हाँगाबिगाहरू
जहिल्यै हरियो बनेर पलाउँछ
काले त्यही हागो हेरेर
हातमा सर्टिपिकेट बोकेर दुनिया बिर्सन्छ ।

वाणीको गहिराइबाट उहिल्यै मोती टिपेका थियौ
आफ्नो सिर्जनभित्र शब्दपथको माला खिपेका थियौ
हे रामायणका प्रबर्तक सधैं तिम्रै यहाँ सार छ
भाषा सेवक पूज्य आदिकविमा मेरो नमस्कार छ ।।

पहिला पहिला
म बच्चा हुँदा
गुरूले लेख्नु हुन्थ्यो
त्यो ठुलो कालोपाटीमा
ती सेता बाङ्गातिङ्गा धर्काहरू !

हो,
हो ती रंगहिनझै लाग्ने
सेता धर्काहरू
कहिले कपुरी 'क' बन्थ्यो
कहिले अनार 'अ' बन्थ्यो

कथाकार गोकुल खड्काका तीन वटा बाल साहित्यका किताब प्रकाशन भएका छन् । "कथैकथा", "सुसेली" र "लालाबाला" प्रकाशनमा आएका हुन् ।

यी पुस्तकहरू शब्दार्थ प्रकाशन, चाबाहिलबाट प्राप्त गर्न सकिन्छ ।

अमेरिकामा एकताका १६ पेजको कमन सेन्स किताबले देशै हल्लाएको थियो । त्यही किताबका कारण अमेरिकीहरू बेलायतीहरूको उपनिवेशबाट सदासदाका लागि मुक्त भएका थिए । मानवको सर्वप्रिय खोजी नै मुक्ति हो । मुक्तिका लागि संसारका सबै मानिसहरू अहोरात्र लागेका छन् ।

सन्दर्भ यतिखेरको पुस्तक छ –‘जीवन एक सङ्घर्ष अनेक मोड’ । यो पुस्तक एकजना फरक क्षमताका भाइले लेख्नुभएको हो । वहाँलाई स्पानल कड इन्जुरी भएको छ । रोग मानिसको चाहना कवै होइन । रोग बाध्यता वा दुर्घटनाका कारण हुन्छन् ।

यो परिवर्तनशील दुनियाँ र यहाँको रफ्तारमा
सुशङ्ख्य र दुरुभास गति यन्त्रले तिमीलाई परिवर्तन गरिदिएछ आज
तिम्रो त्यो खोज गर्ने बानी मारिदिएछ आज
तिम्रा ती तेजिला आँखामा कुनै पारदर्शी छेकबार
नलगाई देख्न छाडेछौ सामान्य दुरिका अक्षर
दुईहातका बुढी औलाले नै तिमी संसार देख्न थालेछौ
तर जसले संसार देखाइदियका थिए आज उनैलाई भुलेछौ

"आमा ङादा म्हुइ बापिन्गोले ।"

मसिनि दमाइस्याला कोला सुन्दरे हप्तागिहेन्से तिसारि मुला । चाबास्हे तिलाई चाजिकि ओओ लासि रुइबा लामुला । तिनी क्युइ सुताइ आथुङबा ङ्हिरे ताजिन्जि । क्युइ सुताइ थुङबारि आम्हाइबा कोलासे तिनी चाबास्हे हृबासे मसिन दमाइस्यादा ताङना ङ्हाम्जि । ओइमा रामपुर बजारला हेल्थपोस्टरि बोर्सि थेसे कोलादा उन्मुबा । उर बेथासे स्याप्चिम बिजि ।

अतितका दागहरू धुनुपर्ने थियो
आफन्तका आँखा छली रुनुपर्ने भयो ।

फुटी हाले आफ्नो मुटु बाँच्ने कसोरी हो ?
छुटी हाले प्यारो साथ हाँस्ने कसोरी हो ?
आफ्नैसँग पिरहरू फुनुपर्ने थियो
आफन्तका आँखा छली रुनुपर्ने भयो ।

सुनिता र कान्छीमाया खाडी मुलुकस्थित एक कम्पनीमा क्लिनर पदमा कार्यरत दुई युवती हुन् । दुवै जना नेपालमा विवाहित र सुनिता २ बच्चाको आमा पनि हो । सुनिता श्रीमानको कारणले बाध्य भएर छोरा छोरीको भविष्यको लागि बिदेश आएकी थिई भने, कान्छीमाया आफ्नो सौख पुरा गर्न, नयाँ ठाउ हेर्न, नयाँ अनुभव बटुल्न साथै नयाँ साथीहरूसँग रमाइलो गर्नकै लागि श्रीमानसँग साधारण मन मुटाब भएपश्चात विदेश आएकी थिई । नेपालबाट आएको हप्ता दिनमै दुवैजनाले आआफ्नु केटा साथी बनाइसकेका थिए । सुनिताले आफूसंग मन मिल्ने उमेरका अलि पाको सिधा, सोझो पोखरातिर घर भएकोलाई प्रेमी बनाएकी थिई भने कान्छीमायाले कालो मोटो, पान पराग चपाइरहने एक बंलादेशीलाई आफ्नु बनाएकी थिई ।