अचम्मसँग बिहानीको र्सूयजस्तै मित्रताले आकुल-व्याकुल बनाएको छ । म कसरी मित्रतामा भन्ने प्रश्नले वर्तमान विचलित बनाएको हो कि भन्ने नलागेको हैन । तर सधैं र साँच्चै नै मित्रतामा माया सकिन्छ भन्ने चाहिँ लागेको थिएन ।

"यो संसारकी एक मात्र" उसले इमेल पठाएको छ । जब तिमी मित्रताको पराकाष्ठामा उन्मुक्त भएको वातावरणमा आफूलाई पाउनेछौ तब तिम्रो मन दुख्ने कुराहरू पराजीत हुनेछन् र त्यतिखेर तिमीले बिस्तारै बिहानीको जस्तै शीतलता महसूस गर्नेछौं ।

चितामाथि जिउँदा लाशहरू ढलिरहेछन्
खै के भनुँ चिताभित्रै मटुहरू जलिरहेछन्

दुई चार पैसाको लागि गरिब बनेका
गरिबका सारा सपनाहरू गलिरहेछन्

सरौँ भने बसाइँ अन्तै
तोडिन्छ कि मायालु दोस्ती
हराउँ भने बादलुमाथि
छोडिन्छ कि यो मेरो गाउँबस्ती

दहमा खसे निभ्नेथ्यो ज्वाला उड्ने भो जीवन
गहमा उर्ले बग्थ्यो कि बह डुब्ने भो नयन
विरह पोखे हाँस्थ्यो कि मन रुने भो त्यो मन
चाहमा भुले बाँच्थ्यो कि सपना दुख्ने भो विपना

पृथ्वी दिवसकाे सन्दर्भमा मझेरी विशेषः

समयको गति टक्क हुने गरी
किन अगाडि बढिन्छ घरी घरी
जमिन भो अति नै अब जर्जर
मन यसै किन बन्दछ थर्थर ।।

मेला गई बाले कुन्नि
के–के ल्याउनुभो
घरमा चाहिने सामान किनी
आमा आउनुभो

हामी मात्र घरमा किन
बस्ने यस्तो बेला
सबैजनासँगै मिली
हेर्न जाऔँ मेला

प्रिय मल्लिका...
हेर त म पत्थर भएको छु
तिम्रो अभावले,
तिम्रो स्पर्शको अभावले
बिस्तारै बिस्तारै म
जड हुँदै गैरहेको छु
पग्लनलाई त म हिउँ बन्नु पर्छ
तिमी घामको प्रकाश बन्नु पर्छ

हे दाह्री !!
नकाटेमा साह्री !!
तिमी धन्य छौ दाह्री !!!
तिम्रो त विशेषता नै गजबको छ ।

कसैको फुस्रो दाह्री, कसैको चिल्लो दाह्री !!
कसैको नियास्रो दाह्री, कसैको हशिलो दाह्री कसैको कालो दाह्री, कसैको रातो दाह्री
कसैको घुमृएको दाह्री, कसैको सुम्लिएको दाह्री
तिमी धन्य छौ दाह्री !!!
तिम्रो त विशेषता नै गजबको छ ।

अद्वितीय आकारको मेरो देशको झन्डा
अलग प्रकारको सस्कृती र सम्पदा
बिभिन्न जातजात्तिय भेषभुसाले सजिएको
प्राकृतिक जडिवुटिले वनजङल भरिएको

यात्रा मेरो कठिन सरहको
हरपल चन्द्र उदाउनै नसक्ने
गाउँछु गीत विलासै विलासको
कस्तो भाग्य सजाउन नसक्ने

इमान्दार मान्छे महलमा हुँदैनन्
महलमा नपुग्ने सफलमा हुँदैनन् ।

मुटू भित्र पीडा बढेको छ धेरै
नभन्नू न काँडा कमलमा हुँदैनन् ।

खराबी छ तिम्रै नजरमा र भन्छौ
मिठासै अरबको गजलमा हुँदैनन् ।

भो मलाई हिरा मोती चाहिदैन
खोसेको चोली–धोती चाहिदैन ।।

पिउँदिनँ म बदनाम गर्नेलाई गर्न देऊ,
मन सपार्ने ओखती चाहिदैन ।।

ए ! नयाँ वर्ष
जगाइदे निदहरुलाई
ब्युझाइदे शहीदहरुलाई
वुद्दको देशमा बुद्धू धेरै भए
वक्ता हैन कर्ता चाहिएको छ
मानवीयता कैद नहोस्
सम्बन्ध कहिल्यै अवैध नहोस्
बहादुरलाई मूर्ख नबनाइदे

फनफनी घुमायो मायाले
घुमाउनाले-
पिरतीको अवसर गुमायो मायाले

गरेकै हुँ जानेको जति
सोझो मान्छे, सक्कली पिरती ।।
चुर्लुम्मै डुबायो मायाले
डुबाउनाले-
पिरतीको अवसर गुमायो मायाले

एकजना एक्काइसौँ शताब्दीका सुटेकबुटेक मान्छेको मुखमा मासुको सानो टुक्रा अड्किएकाले, निकाल्नु परेकाले हस्पिटलमा जाँदा लाइनै बस्नु परेनछ । उनको कोट कालो थियो । ठूलो मान्छे सोचेर बेग्लै सम्मान भएको रहेछ, मान्छेको लामो भीडका बीचबाट १५० किलोको माला लगाएर भव्य स्वागत गरिरहेको स्पष्टै देखिन्थ्यो । त्यसपछि ती बुज्रुक पढालेखा मानिसले गोरुगाढामा चढेर रमाइलोसँग तराईको दृश्य नियालेको खबर पत्रिकाले पहिलो पानामा सचित्र छापिदियो । चिकेनलाई करेन्ट लगाइरहेको, तिनलाई समातेर त्यो मेसिनमा फालेको दृश्य देखेर उनी सेल्फी खिच्दै रमाइरहेका थिए । म छेउमा बसेर ती गोरुका पसिनाका धारा देखेर त्यो टट्यानपुर घाममा तिर्खाएका गोरुको वेदना सुन्दै थिएँ ।

शुभ छ कामना धेरै, पचहत्तर साल भरी,
नरनारी सवै हामी, शुखी रहौँ सदैभरी।

प्रार्थना एक गर्दै छु, दीर्घायु बन मानव ,
योगमन्त्र बुझौँ हामी, नियमित गरौँ सव।

योगधारा अविच्छिन्न, निरन्तर बगी रहन्,
प्राणायाम निरन्तर्नै, श्वास धारा चली रहुन्।