एउटा रुटिन ….
वर्षामासको प्रत्येक बिहान
बा रुङ्ग्नुहुन्थ्यो ढडियामा
-माछा
जसै उर्लेर आउँथ्यो राप्ती, वर्षामा
उसै उर्लिन्थ्यो खुसी हाम्रो घरमा
किनकि ती झरिला बिहानहरूमा
बा थाप्नुहुन्थ्यो ढडिया
खेतका गह्राहरूमा
र जोहो गर्नुहुन्थ्यो एक छाक तरकारी
कहिलेकाहीँ नारायणी असाध्यै रिसाई भने
बा हाँस्नुहुन्थ्यो बेस्सरी गालामा खोपिल्टा पर्ने गरी
र बोक्नुहुन्थ्यो
आमाले टाल्नुभएको नाइलनको जाल
पुग्नुहुन्थ्यो कररा खोलाको किनारमा
लाउनुहुन्थ्यो एकदिने भाग्य
-दाउमा
परिहाल्यो माछा भने
हाँस्नुहुन्थ्यो भाइलाई सम्झेर
जो स्कुल जानु अगाडि
खान चाहन्थ्यो माछा र भात
परेन भने पनि हाँस्नुहुन्थ्यो
सम्झेर अफ्नो
-भाग्य
हाँस्न कसैले सिकोस बाबाट
बा भन्नुहुन्थ्यो
बाबै, जंगली च्याउ नखाओ
देखेनौ राममायाका सन्तान सब्बै मासिएका?
म हुञ्जेल
ढुक्क हुनु
म थापिरहनेछु ढडिया
पारिरहनेछु माछा
आधा नै सही
भरिरहनेछु तिमीहरूको पेट
म हुञ्जेल सुर्ता नलिनु
वास्तवमै
मेरा बा
झरिला बिहानहरूमा
थाप्नुहुन्थ्यो ढडिया
खेतका गह्राहरूमा
र जोहो गर्नुहुन्थ्यो
एक छाक तरकारी
बिचरा,
मेरा बा आफैं चै
पत्तै नपाई
जिन्दगीको ढडियामा सुलुत्तै परेर
आजीवन
पाकिरहनुभो
पीरको भुङ्ग्रामा ।