मेरो सपनाको देश

एक विकसित देश
जहाँ
गाँस, बास, कपासको कमी छैन
सबैका भरिपूर्ण पेट
सबैका आङमा वस्त्र
जीवन सन्तुष्ट देखिन्छ ।

जहाँ
गरिब शब्दसम्मले पनि
शब्दकोशमा स्थान पाउँदैन
कुनै शासक र शासित हुँदैनन्
स्वतन्त्र अनुशासित मान्छेहरू
खुला मनले मुस्कुराउँछन्
सबै सम्पन्न अनि आत्मनिर्भर
प्रत्येक मस्तिष्क
शिक्षाले भरिभराउ
स्वस्थ नागरिकको सर्वेसर्वा हुन्छ
हिउँको साम्राज्य होस् या
भीमकाय चट्टानको जगजगी
अवरोधहरू तोडेर
सवारीसाधन चल्छन्
दियालो अनि टुकीको धिपधिपे ज्योति
बिदा हुन्छ र उज्यालो प्रवेश गर्छ
अब खुसीयालीले स्वागत गर्छ ।

जहाँ
विविध सुन्दरताले सजिसजाउ
प्रकृतिको सही सदुपयोग हुन्छ
खानी, पानी, फलफूल, जडीबुटी
अनाजका आम्दानी भित्रिन्छन्
नीलो कञ्चन आकाशमा
निख्खर सेता
शान्तिगामी परेवा उड्छन् ।

म अचम्मसाथ झस्किएँ
यो बारबारको दिवास्वप्नले
विकसित नेपालको कल्पनाले
ए नागरिकहरू !
सबैका अगाडि मेरो प्रश्न छ :
के यो सपना
विपना बन्न सक्छ ?

नेपाल साप्ताहिक ४६१