Skip to content

बन्दूकलाई सन्दूकमा राख्न सक्दैनौं हामी

मेरो टाउको दुखे दिमागलाई बोझ हुन्छ ।

मलाई सहन गाह्रो भए मुटुलाई बोझ हुन्छ ।

त्यसैले मैले बोल्नैपर्छ , भन्नलाई अब बाँकी राख्दिन ।

दिमाग र मुटुलाई बोझ पार्न छोडी अब सन्तुलनमा ल्याउँछु ।

दुनियाँ यो यस्तै छ ,

राम्रो चिताउनेलाई कसले दिमाग ठीक छ भनेको छ र !

संसारमा सदियौंदेखि यस्तै चलिरहेको छ ।

झूठको खेती गर्ने पो चलाख हुन्छ यहाँ ,

साँचो कुरा गर्ने त सोझो , निमुखा हुन्छ यहाँ ।

दुनियाँ यो यस्तै छ ,

काम गरी खानेलाई सबैले हेप्छन् यहाँ ,

जसले पनि यो गर त्यो गर अह्राउँछन् मात्रै ।

बसीबसी खानेलाई साहू महाजन भन्छन् यहाँ ,

सलाम , नमस्कार , हजूर टक्र्याउँछन् सधैं ।

दुनियाँ यो यस्तै छ ,

नीति नियम पालन गरे धेरै सोझो भन्छन् यहाँ ,

नियम पालन गर्नेहरु कोही छैनन् यहाँ ।

त्यसैले त देशको यो हविगत छ ,

संबिधान नबनाउने षडयन्त्र हुँदैछ यहाँ ।

संबिधान बन्न सक्दैन भनेर खुशिहुने तिमीहरु ।

संबिधान बन्न नसकेकोमा दुःखी हुने हामीहरु ।

१० वर्षो जनयुद्ध गरी राजतन्त्र फालेको हामीले ।

पुरानो निरंकुश युग फ्याली नयाँ युग ल्याएको हामीले ।

अझै निरंकुशतन्त्र ढलेको छैन , तिमीहरुले गर्दा ।

१४ हजार भए शहीद , पचासौ हजार भए अपाङ्ग ।

अझै जनयुद्ध शब्द बोल्न हुन्न भन्छौ तिमीहरु ।

हामीलाई यो स्वीकार्य छैन ।

यदि तिम्रो बोलि फिर्ता लिँदैनौं भने ,

त्यो हाम्रो बन्दूक क्यान्टोन्मेन्टमा राखेर खिया लगाउनु छैन हामीलाई ।

हामीले त्यो रगतसँग साटेको बन्दूक हो ।

रोएका मुहारलाई खुशि तुल्याउँछु भनेर उठाएको बन्दूक हो ।

तिमीहरुले यो बुझे हुन्छ ।

तिमीहरुको जस्तो न्याय दबाउन प्रयोग गरेको बन्दूक होइन यो ।

न्यायको लागि उठेको बन्दूक हो यो ।

त्यसैले बन्दूकलाई सन्दूकमा राख्न सक्दैनौं हामी ।

नोट :- यो कविता साताको कविता स्तम्भमा २०६८ कार्तिक १५ गते मङ्गलवार क्रान्तिकारी आवाज “जनादेश” राष्ट्रिय साप्ताहिकमा पनि प्रकाशित भैसकेको छ ।

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *