अनुहारमा लाली घसेर नआऊ
कोखिमा गन्ध छरेर नआऊ
मलाई लोभ्याउँछ
त्यो बालो योवन बोकेर नआऊ
बरु सक्छौं भने
मसँग जुध्ने छाइलो लिएर आऊ
अबको जिन्दगी केही रमाइलो लिएर आऊ
म चाहन्न,
मेरी श्रीमती चार दिवालमा कोट्टिएको
त्यसैले–
घर बाहिर हिँड्ने पाइलो लिएर आऊ ।
म रहेसम्म सिन्दुर बोक्ने सिउँदो लिएर नआऊ
मेरो मृत्यूपश्चात बिधवा हुने खबर लिएर नआऊ
म भगवान होइन
जिन्दगीभर मलाई पुज्ने प्रसाद लिएर नआऊ
बरु सक्छौं भने
कसैगरी नझुक्ने शीर लिएर आऊ
मलाई दिन सक्ने थोरै पीर लिएर आऊ
म चाहन्न,
मेरी श्रीमती लाचार माखोझैँ
त्यसैले–
छाती भित्र एउटा वीर लिएर आऊ ।
आपतमा अनायश झर्ने आँसु लिएर नआऊ
जति हेला खप्न सक्ने त्यस्तो सहनसिलता लिएर नआऊ
म मर्न पनि अराउँलो
मेरो इसारामा चल्ने कुनै चाल लिएर नआऊ
बरु सक्छौं भने
मलाई हिर्काउन सक्ने लात लिएर आऊ
मलाई रुवाउन सक्ने रात लिएर आऊ
म चाहन्न,
मेरी श्रीमती मभन्दा तल्लो स्थरको
त्यसैले–
यो पुरुषभन्दा ठूलो जात लिएर आऊ ।
मलाई आफ्नो जिन्दगी भिक्षा लिएर नआऊ
पति पर्मेश्वर त्यस्तो शिक्षा लिएर नआऊ
म धोका पनि गर्न सक्ला
म प्रति जम्मै विश्वास लिएर नआऊ
बरु सक्छौं भने
कहिल्यै नहार्ने मन लिएर आऊ
अलिकति ह्याउ जुन धन लिएर आऊ
म चाहन्न,
पुरुष भनेर मलाई धमन्ड आओस्
त्यसैले–
त्यो फोड्ने कुनै घन लिएर आऊ ।
सुशील शाह
(कुपण्डोल, ललितपुर)