Skip to content


पहिलोपल्ट
मैले यै बाटोमा टिपेको हूँ –
हाँगाबाट खसेको फूलको कविता |

र मैले त्यै बेलादेखि
मेरा वरिपरि खसेका वस्तुहरुलाई
मन पराउन थालेको हूँ |

बाटोमा –
म सल्लाका पातहरुबाट चिप्लन्थें –
र पनि तिनीहरुलाई प्रेम गर्थें |

रोई बस्थें म –
जून खसेका रातहरुमा
र पनि तिनीहरुलाई माया गर्थें |

ताराहरु खस्थे –
मेरो सपनाको अक्कासबाट
र म तिनै ताराहरुलाई भेट्टाउन
दौडिरहन्थें |

मेरा रहरहरु पोखिन्थे –
बाटोमा
अनि अक्सर म निस्प्राण लडिरहन्थें
र पनि
तिनीहरुबाट उठ्थें म – छालहरू झैं |

बाटोमा –
अनगिन्ती साइतहरु बिग्रेर
पार्थिव समय –
सुसाइरहन्थ्यो
र पनि गाउँथे यी वनपातहरुले
जिन्दगीको गीत |

जिन्दगीकै रङहरु घोलेर
खेपै खेप-
उक्लिरहन्थे बेसीबाट
गाउँसम्म यी आवाजहरु |

बाटोमा –
नहराएका आवाजहरु
बटुली बस्थें – म
मौन भएर |

म मेरो आस्थाको प्रयोगशालामा
ईश्वर बनाउँथें

त्यै ईश्वरीय सत्ताको रिक्तता
वाँचिरहन्थें |

बाटोमा –
अलिकति जीवनको सिंदुरे बिहानी

अलिकति माटोका डल्लाहरू म
खेलाइरहन्थें |

अचानक
हिंड्दा हिंड्दैको बाटो चुँडियो-
काँचो धागो झैं |

हो, मैले चुँडिएकै धागाहरुको कविता
लेखेको हूँ –
पछिल्लोपल्ट … यो जिन्दगीको
निछ्याम बाटोमा |

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *