नौ महिना पछी हाम्रो सृजनाले स्वरूप पाएको छ
तिमीलाई आमा र मलाई बुवा भन्ने यो संसारमा कोहि आएको छ
भर्पुर निस्वार्थ मायाको खानी कही कतै फुतेको महसुस
तिमी र उनीको बिचमा अरु सबै छुटेको महसुस ।

उनको तिखो रोदनले मुटु कता कता दुख्छ पनि
उनको मधुरो मुस्कानले दुखेको मुटु कता कता लुक्छ पनि
उनको निर्दोस हेराइमा कता कता म पनि टोलाएछु जस्तो
उनको कलिलो स्वरले कता कता मलाई नै बोलाएको जस्तो
उनको मुखाकृतिको चित्र कोर्दै दिन बित्छ
उनको शरिरको मुद्रा हेर्दै रात बित्छ ।

अनौठो माया, फरक माया, सन्तानको माया
यती धेरै माया यसरी पनि पैदा होला नसोचेको माया
तिम्रो पनि उती नै लाग्छ माया
जती उनको लागेको छ माया, थरि थरिका माया ।

फेरी चिन्ता पनि त्यही प्रकारको
अत्याधिक चिन्ता, अब्यक्त चिन्ता, अनावस्यक चिन्ता
सायद मायामा चिन्ता र रिस पनि मिसिएर आयो
तर उनको आगमनले सपूर्ण रिस पनि चिसिएर गयो ।

सपनामा बिपनामा उनकै हेर्चाहमै रमाउन थालेको
बिस्तारै एक अर्काको भावना पनि अनुमान गर्नु थालेको
एक छिन उनीलाई नदेख्दाको पिडा
मन भित्रै कता कता लुकाउन जानेको ।

यो सन्तानको माया बेग्लै रहेछ
ब्यक्त गर्न निकै कठिन
तर अनुभव गर्दा रहेछ निकै आनन्दमय
सान्चै यो सृस्तिको रचना रहेछ निकै अद्भुतमय ।

लिङ्ग भेदमा अल्झिएका बाक्लो समुहमा
यस्तो मायाको अनुभुती नहुन्दो होकी ? ?
सायद मायामा स्वार्थ पो छकी ? ?
त्यसैले निस्वार्थ गर्नु छ हामीले, सन्तानको माया ।