“जीवन”

जीवन भनेको भगवानको अत्यन्त सुन्दर उपहार हो । तर मानिसले सकारात्मक रुपले सोच्यो भने यो सुन्दर हुन्छ, नकरात्मक रुपमा सोच्यो भने दु:ख पूर्ण हुन्छ । त्यसो त नकारात्मक सोचाइ नहुने होईन। मान्छे भएपछि रिस उठ्छ, डर लाग्छ, नराम्रा भावनाले घेर्ने पनि गर्छन् तर यसलाई विश्लेषण गर्न सक्नुपर्छ । त्यसपछि अगाडि बढ्न सकिन्छ । असफलता एवम गल्तीलाई गुरु मान्नु पर्छ । सधैं सोचे जस्तो गरेर बाँच्न सकिदैंन । तर पनि सकारात्मक सोच लाउन सकिन्छ, साचै चाहेमा ।

त्यो चिसो सेप्टेम्बरको अपरान्ह थियो काठमाडौंबाट बिराटनगरको फ्लाईटमा इटहरी घर जादै थिए । म सोचमग्न हुँदै झ्यालछेउ बसें। बादलले धमिलिएको आकाशतिर निस्फिक्री नाचिरहेको बादल हेरे। सयौ यात्रीहरूको भीडमा यात्रा गरिरहेको भएता पनि त्यहाँ म बिल्कुलै एक्लो थिएँ जस्तो भान भैरहेको थियो जब की उनको र मेरो भेट हुने दिन त्यो पहिलो दिन थियो । कुनै मौका पायो कि उनी मलाई फोन गर्थिइन र भन्ने गर्थिइन “सुमित म तिमीलाई लिन बिराटनगर एयरपोर्ट आउँछु।”

उसले त्यसो भन्दा म हतासिन्थें, मुर्मुरिन्थे । तर मलाई उसको यो भनाइ राम्रो लाग्थ्यो। उनको हाँसो, स्फुर्ती र जीवनप्रतिको उत्साह – लाग्थ्यो यो, मैले खुशीको बिज नै पाएँ । मैले रमुनालाई भेट्दा म २४ बर्षको थिए, उनी २० बर्षकी मात्र । मेरो जीवनमा रोमान्सका लागि कहिल्यै समय भएन । सानो गाउमा जन्मेर हुर्केको मैले सरकारी स्कुलमै प्राय: समय ब्यतित गरें । नौ बर्षको कलिलो उमेर मै बाबाले सदाको लागि छोडेर गए पछि धेरै बर्षहरू मैले रोएर गन्ती गरी-गरी बिताएको छु । २० बर्षको सानो उमेरमै दुबइ जस्तो मरुभूमिमा गएर ३ बर्ष काम गरी नेपाल फर्केको पिडा मजस्तै टुहुरलाई मात्र थाहा छ ।बिरानो बन्न पुगेको हाम्रो परिवार बस्दै आएको घर बिना कारण नै छोड्नु परेको थियो ।

यस्तै एक दिन रमुना मेरो जीवनमा सल्बलाइन जुन दिन म अफिसको काममा बेस्त थिएँ। दिनको ठीक १२:०० बज्न लागेको थियो मेरो मोबाइलमा फोन आयो । त्यो नम्बर नयाँ थियो र उनी पनि नयाँ थिइन फोन उठाएर सोधें, “हेल्लो !”

“हेल्लोव !!” उताबाट पनि सानो आवाजमा हेल्लो भनेको सुनें।

त्यसपछि मैले पुन: सोधें, “को बोल्नु भएको?”

उनले त्यतिकै कुरा टारिन्, “मैले त बिर्तामोड साथीलाई गरेको थिएँ, यो कहाँ पर्‍यो ?”

“काठमाडौं ! तपाईंले खोज्नु भएको मान्छे म होईन” भन्नासाथ सरी भन्दै फोन काटिन् ।

त्यसको केही समयपछि मैले फोन लगाएँ, “हेल्लो ! तपाईंको बोल्नु भएको?”

“म रमुना चौहान।”

“कहाँबाट ?”

“भद्रपुरबाट हो ।”

“अनि तपाईंलाई यो नम्बर कसले दियो त ?”

“मैले भगवान सँग मागेकी थिएँ।”

“wow! नाइस भगवानसँग माग्दा पाईन्छ र?”

“मैले त पाएँ। तपाईं पनि मागेर हेर्नुस् न!”

यसरी मैले उनलाई भेटाएको थिएँ र जीवनभरिको लागि पाएँ ।

म बिराटनगर प्लेनबाट उर्लिएर बाहिर रोडसम्म आएँ । त्यो दिन नेपालबन्द भएको कारण रमुना मलाई लिन आउन सकिनन् । बसहरू पनि त्यति चलेको थिएनन् । बल्लतल्ल एउटा माइक्रो बसको हुडमाथि चडेर इटहरीसम्म आएँ। घरमा ब्याग राखेर इटहरी बजारतिर निस्किएँ ।

म काठमाडौंबाट प्लेन चड्ने बेलामा रमुनाले फोन गरेर भनेकी थिइन, “म हजुरलाई लिन बिराटनगर आउन नसके पनि भेट्नको लागि इटहरीसम्म आउने छु ।”

इटहरी आएर उनको मोबाइलमा फोन लगाएँ । फोन बहिनीले उठाइन र भनिन, “दिदी त २ घण्टा अगाडि नै हिड्नु भएको त !”

मनमनै सोचें, आज नेपाल बन्दको कारण कतै जाममा परिन होला । अब रूम बन्दोबस्त गरिराख्नु पर्ला भनेर मकालु गेस्ट हाउसमा गएर एउटा रूम २ वटा बेड भएको बुक गरेर बाहिर आउनासाथ मोबाइलमा घण्टी बज्यो । त्यो फोन उनले नै इटहरी आएर गरेकी रहिछिन। फोन उठाउन साथ उनले भनिन्, “म धरान लाइनको गोर्खा डिपार्टमेन्ट अगाडि उभिरहेकी छु ।”

“ल ल म आइहालें। बरु भनन तिमी कुन ड्रेसमा छौ ?”

“पिन्क कलरको कुर्ता सुर्वाल अनि सेतो ब्याग । अनि लामो कालो केश” फोन काटेर उनी भएतर्फ लागें ।

रातको ८:०० बिजी सकेको थियो। म सरासर जाँदै थिए । मैले वारीबाट नै उनलाई देखिहालें । उनी एक्लै मायालाग्दी भएर पल्याकपुलुक यता उता हेरोरहेकी थिइन । म चुपचाप उनको पछाडिबाट गएर उनको २ ओटै आँखा बन्द गरिदिएँ। त्यसपछि उनले बिस्तारै मेरो हात हटाइन र मपट्टि फर्किन । त्यति बेला मात्र बल्ल उनलाई मैले पहिलो पटक निहालेर हेरेको थिएँ । मैले उनको आँखामा आँखा जुधाएँ ।उनका उपध्र बलेको आँखा, छड्के हाँसो, लामो कपाल जसमा बिनाकारण अनायस मेरो हातहरू लग्न मन लाग्यो ।

मलाई उनको आभास भयो र उनको एकाग्र नजरमा मेरो लाजको लाली छायो। उनले अचानक हात अघि बढाउँदै भनिन्, “हाइ म रमुना । अनि हजुर?”

म नमुस्कुराइ रहन सकिन र उनको हात मिलाउदै सानो स्वरमा फत्फताएँ, “म सुमित।”

उसको अंकमाल कसिलो र मित्रवत थियो । हामी मकालु गेस्ट हाउसतिर लाग्यौं। त्यसपछि मेरा दिनहरू रमुनासंगै भरिदै गए। उनको परिवारमा ५ जना दाजुहरू एक जना आमा र एक जना दिदी हुनुहुन्थ्यो। बाबा चाहिं मेरो जस्तै उनी सानो छँदा नै बित्नु भएको रहेछ । यस्तै दु:ख सुखको कुरा गर्दै घडी हेर्दा बिहानीको ४:३० बजिसकेको रहेछ। उनले हतार-हतार आफ्नी बहिनीलाई फोन गरिन् । दिदीले बोल्न नपाउदै उनकी सानी बैनीले भनिन कि सुमित दादालाई भेट्न म पनि आउँछु ।

क्रमश:

माथि उल्लेखित कुराहरू वास्तविक हुन्। कसैको जीवन सँग मेल खाना गए संयोग मात्र हुनेछ ।