सुन्तलीको तिहार

आफ्नो घरको आगनमा तिहारे फूल कोपिला बन्दै जति मुस्कुराउन थाल्थ्यो उति सुन्तलीको खुसी पनि मुस्कुराईरहेको थियो । किनकिआफ्नो मुटुको टुक्रा जस्तै भाइ परदेशबाट फर्की आउँने ब्याकुल प्रतिक्षामा थिई । प्रत्यक बर्ष भाइको बाटो हेर्दा हेर्दा सुन्तली थाकेकी थिई ।

यसपाली पनि यसरी वरपर, खेतबारी र बाटा हुँदै रंगी बिरंगी तिहारे फूल धकमक्कै फुलेको देखेर सुन्तलीको मनमा उमंग छाएको हुन्छ । जता-जता तिहारे फूल फुलेका छन्, त्यतै आफ्नो प्राणप्यारो भाइको प्रतिबिम्ब देख्नुका साथै भाइ हाँसिरहेको पाउँन थालेको छ । गर्दा गर्दा फूलको बास्नामा पनि भाइप्रतिको अथाह माया र न्यानो सामिप्य बसाईरहेको हुन्छ । कतिखेर त सुन्तली तिनै तिहारे फूलहरूलाई हल्का सुमसुमाउँदै चुम्ने पनि गर्थी ।

आफूभन्दा दश बर्ष पछि जन्मेको भाइ, सुन्तलीको लागि संसारको सबै भन्दा प्यारो बस्तु बनेको थियो । भाइको राशीको नाम रुबिन भए पनि घराँ बोलाउँदा, गाली अथवा माया गर्दा पारिवारिक नामले लाटा भनेर बोलाईन्थ्यो । सानोमा अरुको भन्दा अस्वभाबिक रुपले मुख ढिलो लागेको थियो । सबैले लाटा बन्ने भो भन्ने अड्कल गर्नुका साथै चिन्ता गर्दा गर्दै बोल्ने भएकोले लाटा उपनामा रहेको थियो । नबुझ्ने हुँदासम्म त, “ए….लाटा” भनेर बोलाउँदा पनि मुसुक्क हाँस्थ्यो, “हडुल” (हजुर) भन्थ्यो । जब अलि बुझ्ने भएपछि लाटा भन्दा रिसाउने भएकोले लगभग अरुले त लाटा भन्न छोडिसकेका थिए । तर सुन्तलीले भने लाटा भन्न छोडेकी थिइन । आफ्नो भाइ दिन प्रति दिन पुर्ण रुपले बुझ्ने हुँदै गएपछि त दिदीले लाटा भनेकैमा रमाउन र मन पराउन थाल्यो । त्यति मात्रै हैन गर्व गर्न पनि थाल्यो ।

भखर लाउँ-लाउँ, खाउँ-खाउँको कलिलो उमेरका नेपाल आमाकी होनहार युवाशक्तीहरू दिनानु दिन बिदेशी तिरै भौतारिदै पलाएन हुँदैछन् । त्यही समयको भेल र भाग्यको खेलसंगै नेपाली संस्कारले सुन्तलीको प्यारो भाइलाई पनि बिदेश तिरै घोँक्रेठ्याकमा पारेको थियो । नचाँहदा नचाँहदै बैदेशिक रोजगारको शिकार बन्न पुगेको थियो । सुन्तलीको भाइले यो पाली पनि आउँन पाईन, नमरी बाँचिएछ र दैबले साँचेछ भने अर्को सालको तिहारमा त पक्कै आउँछु भनेर चिठ्ठीमा बाचा गरेको थियो ।

यो पटक त भाइ बिदेशबाट आउँछ भनेर सुन्तलीको लागि औंशीको रात पनि जुनेली बनेको छ । त्यस्तैगरी सन्तलीले भाइ टिकाको समान जुटाईरहेको छ । सप्तरंगी टिका भिजाएको छ । भाइको गला भरी सजाउँनको लागि रंगी बिरंगी माला बुनेको छ । भाइले के खान्छ, के खादैन, के मनपराउँ छ, के मन पराउँदैन भन्ने मनमनै गुनेको छ । घरमा भाइ नहुँदाको तिता अनुभवहरू छातीभित्रै उनेको छ ।

सुन्तलीलाई बाटामा कोही नौलो मान्छे आएको देखे पनि आफ्नो भाइ आएको झै लाग्न थालेको छ । झनभन्दा झन तिहार नजिकिंदै छ । तर…तर खै……….न भाइ आयो, न भाइको चिठ्ठी नै आयो, सुन्तलीको सारा सपना हुरीले उडायो ………… !