भएको जम्मा एक विघाहा बारी उसलाई पचेन । ऊ मात्र होइन देशभरिका हजारौँलाई बेउब्जाउ जग्गाले पोलिरहेको थियो र त सबैजना हानथाप गर्दै अर्कैलााई दिन उद्धत थिए । उसलाई घरमा रहेकी दोजिया श्रीमतीको चिन्ता पटक्कै थिएन, न त साठी काटिसकेकी बूढीआमाको नै । छोरालाई उच्चशिक्षा पढाउनु पर्ने थाहा पाएर पनि ऊ निश्चित सुकुम्बासीको बिल्ला पाउन लालायित थियो । महिनौंको भनसुन र चाकरीपछि बल्लतल्ल उसको पालो आयो । आज उसमा खुसीको सीमा नै रहेन । आफूलाई आधुनिक जमानाको अनौठो युद्ध जितेर घर फर्किएको योद्धाझैँ सम्झिरहेको थियो । उसको खुसीमा परिवारका हरेक सदस्यले गर्व महसुस गरे ।

अब उसको श्रीमती विशेष सेवाका साथ उच्चस्तरीय अस्पतालमा सुत्केरी हुन पाउने भइन् बूढीआमाले सुसारे पाउने भइन् । छोरा उच्चशिक्षाको लागि अमेरिका जाने पक्का भयो । परिवारको आर्थिक समस्यामा टाउको दुखाइरहनु पर्ने भएन । काठमाडौँका चिल्ला सडकहरूमा पजेरो हुँइकाएर हिँड्न पाउने भयो । सुरक्षाको लागि बडीगार्ड पायो ।

समाजसेवीका नामले देश-विदेश भ्रमण गर्न पाउने भयो । किनकि उसले आफ्नो सम्पूर्ण सम्पत्ति पार्टीका नाममा नामसारी गरेको थियो ।

नारायणपुर, दाङ
हालः काठमाडौँ

मधुपर्क २०६७ चैत