हाँसे हाँस्ने
रोए पनि हाँस्ने
कहिल्यै नओइलिने
एउटा सुन्दर फूल
कोरें कागजमा
अनि यसमा भर्नलाई
खोजें सुगन्ध चारैतिर
अलि पर बगैंचामा
फूलहरूको बीचमा
लुकेर बसेको
सुवासलाई सुटुक्क सोधें
यो भन्दा सुन्दर
कहिल्यै नओइलिने फूल
छ मसँग
जाउँ त्यहीँ ढुक्कले बसौँ
ऊ मानेन पटक्कै मानेन
पक्रन खोजेँ तर
नओइलिने फूलमा
म बस्दिन भन्दै
हात झड्कालेर
मेरो मनै दुख्नेगरी
सदाको लागि ऊ टाढा गयो
यी फूलका पत्रदलमा या
असल मानिसको देहमा
अर्थात् जगत्मा
सुगन्ध अर्थात् प्राण
स्थायीबास बसेनन्
हाय ! मान्छेको जीवन
सत्यम् शिवम् शुन्दरम् !

मधुपर्क २०६८ साउन