करिब दश वर्ष पहिले देखेकी त्यही केरलाइट महिलालाई मैले फेरि त्यसै साँगुरो गल्लीबाट तीन चार वर्षको छोरो डोर्याउदै अगाडि बढेको देखें । उसमा खासै फरक नदेखिए पनि अलि उमेर त गएको हो कि जस्तो छ । शरीर पनि निकै झोलिएछ । यू ए ईको दुबई स्थित देरा भन्ने ठाउँको ठूलो मस्जिद नजिकै तिनीहरू बस्छन् । मैले उसलाई एउटा साँझमा सिल्कको साडीमा सजिएर गएको बेला देखें र आजसम्म पनि उसैलाई दिनको एक पटक हेर्न त्यो गल्लीमा चिया पिउने बहानामा बस्ने गरेको छु । मलाई ऊ त्यो बाटोबाट आउने जाने समय थाहा छ । आउने बेलाभन्दा पनि बेलुका कामबाट फर्किने बेलामा म नजानिँदो पाराले उसलाई ढुकेर बस्ने गर्छु । परबाट आउँदै गरेको देखेपछि एक टकले हेरी रहन्छु र मबाट क्रस भएर अगाडि बढ्दै परसम्म पुग्दा पनि उसलाई धित मरुन्जेल हेर्छु । बकुल्लाले एक चित्त लगाएर सानो नदीमा माछा हेरे जस्तै गरी । मलाई ऊ असाध्यै राम्री लाग्छे । हिन्दी फिल्मकी अभिनेत्री हेमा मालिनी जस्ती । अहिलेसम्म बलैले दुई तीन पटकसम्म छोटो बोलचाल भएको छ होला । फेरि पनि ऊ मेरी आफ्नै हो कि भने झैँ लाग्छ ।
एक दिन एउटा सुपर मार्केटबाट झोलाभरि सामान लिएर असजिलो गर्दै आएको देखेपछि मैले अंग्रेजी भाषामा सोधे, “मे आई हेल्प यु ?”
उसले भनी, “नो थ्यांक्स ।”
… म जिल्ल परें ।
पेशाले ऊ नर्स हो । अर्को पटक म उसको क्लिनिकमा चेकअप गराउन गएँ । मेरो दाँया हातबाट रगत निकाल्नलाई मुट्ठी पार्न लगाई । मैले मुट्ठी कसेर उसको शरीरतिर अनायासै अलिकति हात बढाएँछु । थोरै पर सरेर “कन्ट्रोल युर सेल्फ” भनी । म छाँगाबाट खसें । एक हिसाबले आफ्नै कमजोरी खोलौं भने, “महिलाहरू प्रति मेरो मनोगति अलिक लम्पट खालको छ” । जागिरको शिलशिलामा म दुई तीन वर्ष जति अर्कै देश गएँ । त्यस वीचमा पनि उसको याद आई रहन्थ्यो । पछि फेरि सरुवा भएर सोही ठाउँमा आएँ । ऊ त्यही गल्लीमा रहिछे । कहिलेकाहीं एउटा कालो धमरधुस धसिमुन्ग्रेसँग ओहोर दोहोर गर्छे । उसको श्रीमान् होला । त्यो देखेर मरो कन्पारो तातेर आउँछ । त्यो धसिमुन्ग्रेको घाँटी निमोठेर स्वाहा पारी दिउँ कि जस्तो लाग्छ । पछि होस् फिरेपछि सम्झन्छु, “ऊ मेरी स्वास्नी हो र ? त्यसको लोग्नेलाई सिलटिमुर ख्वाउँ ?”
म आफूदेखि आफैं छक्क पर्छु । मेरो विकृत मानसिकता देखेर । मेरो मनस्थितिमा ऊ एउटा बिग्रिएको झिप् झिप् झिप् झिप् गर्ने ट्युव लाइट जस्तो घरी घरी आई रहन्छे ।
एक दिनको कुरा हो, त्यही साँगुरो गल्लीबाट चार पाँच बर्षको जत्रो सुकिलो छोरो लिएर मेरो नजिकै आई र भनी, “यु आर स्टिल हियार ?”
मैले भने, “वैटिंग फर यु ।”
“ईट ईज ईम्पोसिबल,” भन्दै छोरो तिर देखाउँदै बाटो लागी ।
मैले मनमनै भनेँ, “कान्छी ! असम्भव भन्ने कुरा मेरो शब्दकोषमा छैन । पर्खन्छु, पर्खन्छु र तेरै लागि पर्खन्छु । हेरिराखेस्, एक दिन … !”
नजाने मेरो पर्खाई कहिलेसम्म हुने हो … !
समाजमा यस्तो अबस्थाका
समाजमा यस्तो अबस्थाका मानीसहरुको पनि कमी छैन जुन कुरालाई कथाकार ज्यू ले खुब सिल्पी ढंग बाट प्रस्तु गर्न सफल हुनु भएकोमा वहाँ लाई बधाई छ |