कोजगराक पूणिर्माके राति
विशेष कहैत किछु चान छै
सत्यनारायणजीके पूजा हेतै
ठाकुरजीके शुभ चुमान छै

पान मखानजे स्वर्गो दुर्लभ
सभहक आँचर गमछा छै
पाग खराममे भैया सजल
भारमे खाजा मुंगबा छै

केही दिनका लागि राजधानी गाउँ गाउँमा आएको छ
त्यसैले अहिले हाम्रा गाउँले नयाँ जीवन पाएको छ
यता आउँदा राजधानीले उताको संस्कार पनि
सर्लक्क ल्याएको छ
मानौं ठुलो राजधानी सानो गाउँमा ब्याएको छ ।

ढाक्छ्यौ आधा आकाश नारीलाई सम्मान अनि सलाम
आमा, दिदी, बहिनी नारी नै हुन्– कति गर्छौ अपमान ?

युग चल्ने आधार, सृष्टि सार सर्वश्व सशक्तिकृत
घर, सदन, सहर त्यो सरकारमा खै कति सान ?

जोकरबाट शासित हुनु कति कठिन छ !
राजा/महाराजा या तानाशाहबाटभन्दा कम छ ?
कृपया हाँसेर समय नबिताउनोस्
हाँस्दाहाँस्दै रोएर जीवन नबिताउनोस् ।

सोच्नोस्, किन ऊ—
बीरवल र अकबरका चुट्किला सुनाइरहेछ,
महाभारत र रामायणका झेली प्रसँग गाइरहेछ,

छ देश प्याराे मनमा सजाऊँ।
म देश भन्दै यसमा रमाऊँ।।
लेखेर नाैला कबिता म बस्दा ।।
नेपाल हाँसोस् र फुलाेस् म लेख्दा।१।।

स्मृति र विस्मृतिका मधुर सुनामीमा फँसेको छु-म यतिखेर।

म बीसको दशकमा मोरङमा जन्मिएको हुँ। औंलाको तरानले भर्खरभर्खर मुक्ति पाएका बेला पहाडबाट मधेश झरेका बूढापाकाहरू ऊ बेलामा भन्थे, ‘मोरङमा एक रूपैयाँको अन्नले बाँचुन्जेल खान र मरेपछि किरिया गर्न पुग्छ।’ यसो किन भनियो होला? पछिसम्म पनि गहिरिएर सोच्थेँ, म।

आशीर्वाद भवानीको, हजुर्लाई छ अर्पण ।
सदा प्रगतिे होस् भन्दै, कामना शुभ अर्पण ।

विजया यो बडा दशैँ, 'शुख शान्ति सम्रिद्धिको ।
मंगलमय हार्दिक, 'शुभकामना सवैको ।

साप्पोरो (उत्तर जापानको महानगर)का सडकमा यो वर्षको पहिलो हिमपात शुरु भएको छ। पानीका थोपाहरू हिउँमा परिणत हुन्छन्, हिउँका साना डल्लाहरू पानीमा। साप्पोरोको सडकमा हिउँ त्यस्तो रोमान्टिक लाग्दैन। भन्न पर्दा यहाँको हिमपात कुलको नाम बिगार्ने नातेदारजस्तै हो।

अक्टोबर २३ तारिख। शुक्रबार।

एकछिन गेम खेल्ने हो जे-जे हुन्छ होस्
आज बाको मोबाइल हुन्छ खोसाखोस्

हिसाब गर्छु भनेर दाइले तान्नुभो
फेसबुक खोल्न काकीले कैले जान्नुभो
`वर्ल्ड कपमा कल्ले गोल् कति खाएछ ?´
फुट्बल हेर्न काकालाई मन लाएछ

सूर्यले मधुरो किरण छरेको छ । विहानको दस बजिसकेको छ । दुर्गा आधारभूत विद्यालय, जगतिपुर, जाजरकोटका ढोकाहरू खुलिसकेका छन् । कार्यालय सहयोगी घाँटी तन्काएर उत्तरतिर हेर्दा छन् । विद्यार्थीहरू चौरमा दौडधुप गर्दा छन् । शिक्षकहरू चाहिँ कार्यालयमा बसेर बाहिरफेरो नजर दौडाउँदा छन् । स्कुल छेवैको मूलबाटो भएर मानिसहरूको पातलो आवतजावत कायमै छ ।

ती आत्मा र परमात्मा त धेरै टाढाको कुरा भए । जीवनका असाध्यै सहज अनुभव समेत हाम्रा आफ्ना हुँदैनन्, ती पनि हामी दोहोर्याइरहेका हुन्छौं । यदि म एउटा गुलाफको फूल तपाईंसामु राखेर सोधूँ, के यो सुन्दर छ ? तपाईं भन्नुहुन्छ, सुन्दर छ । तर यसमा पनि थोरै विचार गरौं । यो कुरा तपाईंले स्वीकार गर्नुभएको हो कि स्वयम्ले थाहा पाउनुभएको हो ? किनकि संसारमा भिन्ना–भिन्नै जातिहरू भिन्ना–भिन्नै फूललाई सुन्दर भन्छन् । र, संसारमा भिन्ना–भिन्नै अनुहारहरू भिन्ना–भिन्नै जातमिा सुन्दर ठानिन्छन् ।

आमाले फोनमा भनेकी थिइन् आउछस् आउँदैनस्
पोहर त्यस्तै भयो अहिले छुट्टी पाउछस् पाउँदैनस्

चोकमा पिंङ्ग र हिजै घरमा जमरा राख्यौ बाबु
'बा'ले भन्दै थिए यसपाली टीका लाउछस् लाउँदैनस्

बालक च्याँ च्याँ गर्दै रुञ्चे स्वरमा रुँदै
आश बनेर सूर्य किरण जस्तो
सबको मन मनमा वास बस्न सक्ने
हिरामोतीभन्दा बहुमूल्य
घर, खेत सबको हुन्छ
संसारमा यही प्यारो
मान सम्मान सबै यही
आमाको व्यथामा पनि सुख

आँसु नै आँसुको भेल भो जिन्दगी
हर्दमै हारिने खेल भो जिन्दगी

दुर्दशा झाङ्गिए शान्त संसारमा
यातना वर्सिने जेल भो जिन्दगी

हँसिला अनुहार सबै हाँसेकै छन् भन्ने के छ
डरै डरमा जिउनेहरू बाँचेकै छन् भन्ने के छ

बिताए जसले जीवन गुलामी गरेरै बिदेशीको
छातीभित्र तिनले देश टाँसेकै छन् भन्ने के छ