बाह्र बजेको चर्को घामले बाटो हिँड्नेलाई असिनपसिन पारेको छ । दुई जना चुइँकिने साइकलमा चढेका छन् । उत्तरतिर हाँकिँदै छन् । बाटाभरि विद्यार्थीहरू भेटिन्छन् । एक किसिमको गुन्जायमान वातावरण फेला पर्छ– ‘बाई, बाई सर ! बाई...।’ आफूले अभिवादन नफर्काएमा पाखे भइएला भन्ने त्रास छ, साइकल यात्रीहरूमा । उनीहरूका पनि ओठ खुल्छन्– ‘बाई, बाई स्टुडन्टस्.......बाई.......।’

महल छैन छत् मा, छानो थिएन।
म सँग साँझ खाने, दानो थिएन।

सहन शक्ति धेरै, राखेर बाँचें,
हृदय को दुखाई, सानो थिएन।

पुगेर चौतारी, कहिले देउराली र
कहिले भँञ्ज्याङमा
लेख्नु प्रिय,
तिमीले प्रकृतिका कविताहरू
पुगेर बुढा आमा र बाबाको छहारीमा
लेख्नु प्रिय,
ओइलाउन लागेका जीवनका गाथाहरू
विवशतामा चाउरिएका कथाहरू
म देश खोज्न जान्छु ।

शहर पसें गाउँमा आफ्नै खेत घर हुँदा
खुशी त उतै रहेछ बाआमाको भर हुँदा

म आएको पहिलो रात यति त रोइन
त्यै रात आमाको निद हराएको खबर हुँदा

गोविन्दराज विनोदी एउटा उच्च व्यक्तित्वको साथै विचार र भावनामा एउटा सिन्धु एव म नेपाली साहित्याकाशका धु्रवतारा नै हुन् । नेपाली साहित्यमा उन्ले पुर्याएको योगदानको जति प्रशंसा गरे पनि पुग्दैन । यस्ता बहुआयामी साधक एव म छन्दोवादी काव्यधाराका मानक स्रष्टाको ‘कैकेयी’ महाकाव्यलाई मैले आज अध्ययन गर्न थालेको छु र ‘कैकेयी’ महाकाव्यमा केही शब्द पस्कने विचार पनि गरेको छु ।

कलममा पनि अब धार जरुरी छ
कलमसामु बन्दुकको हार जरुरी छ

बलियाकै हालीमुहाली यहाँ सधैं
उनीहरुको दुई? हाम्रो चार जरुरी छ

निहुरी पर्दा साह्रै देखिँदैछ्यौ सानी
भिज्यो पैतालामा कठै बरा नानी !
यति यति पानी खेलौँ गङ्गे रानी !!

साथी साथी भई हात समाएको
हेरून् दुनियाले हामी रमाएको
मिलिजुली खेल्ने साह्रै राम्रो बानी
भिज्यो घुँडासम्म कठै बरा नानी !
यति यति पानी खेलौँ गङ्गे रानी !!

ऐनामा आफ्नै चेहरा मलिन देख्छु
तिम्रो यादमा नयन रंगिन देख्छु

तिम्रो गुलाबी ओठ र सुन्दर मुस्कान
खै किन, फिका देख्छु रङ्गहिन देख्छु

काल्पनिक प्रतिकका
ए ! दासी पुजारीहरू हो |
शास्त्र रटाइरहेयौ !
उच्चाकाङ्क्षाको जगतको मन्दिरहरुमा
महत्वकाङ्क्षाको फुलहरू चढाइरहेयौ
हेर्नेले हेरिरहे,लुट्नेले लुटिरहे
जसोतसो कष्टका सासहरू
घुमिफिरी कोही आए कोही गए

भोकै बस्न स्वयं तयार रहने खाना बनाएपछि
मात्रै खान तयार हुन्छ अरु को अर्काे अघाएपछि
पानीकै भरमा निरन्तर यहाँ को बस्छ सन्सारमा
भन्नोस् सज्जन हो अडिन्छ कसको सन्सार आधारमा ?

सोच्नोस् को हुन सक्छ यो भुवनामा आमा सरीको अरु
धर्तीमा सब मिल्न सक्छ तर के पाइन्छ आमाहरु
पैल्यै ध्वस्त हुने थियो यी नभए बाबा र आमाहरु
धेरै वर्णन गर्न सक्दिनँ यहाँ ऐले म खै के गरुँ ?

छाती भित्र चल्ने सास छ जिन्दगी।
झ्याप्पै रोकिएमा लाश छ जिन्दगी।

केमा स्वाद होला? भेटिन खै कतै,
पानीले न बुझ्ने प्यास छ जिन्दगी।

वीरगञ्ज भन्सार कार्यालयका कर्मचारी श्रीलीलाबल्लभ नेपालद्वारा रचित कविता संग्रह "मधुरस" को विमोचन कार्यक्रम भन्सारकै सभा हल कर्मचारी मिलन केन्द्रमा मिति २०७४/१२/०३ गते शनिवार सम्पन्न भएको छ ।

हेरी अघाइन्न भने भने झैं हुँदै थियो आफू कतै भुलेझैं
सौन्दर्यले मोहित नै गरायो बेनी पुगेको तब याद आयो ।।

लागें उकालो जब खाँचबाट आयो कताबाट मभित्र आँट
देखी हिमाच्छादित ठाँटबाँट, स्वर्गै पुगेको तब हुन्छ छाँट ।

दृश्य आँखा दुवैबाट तान्दछन् आफुतर्फ नै ,
ध्यानाकर्षण गर्दैछन् कर्ण शव्द सुनेर नै ।

गन्धले नासिका गर्छ आकर्षित उतैतिर ,
जीभ्रो चुर्लुम्म स्वादैमा डुबेको छ रसैतिर ।

कोमलस्पर्श भन्दैछ त्वचा शरीरका सवै,
ज्ञानका श्रोत पन्चै यी सहयोगी बनुन् सवै ।

सधैँ दुख्ने मनसँग के गुनासा गरौँ खै
सधैँ बग्ने आँसुसँग के दुखेसा गरौँ खै

डढेलोले खाक भएको वन जस्तो यो मन
वसन्त आई पल्लवित हुने के आशा गरौँ खै

कर्कलोको पानी जस्तो आफै छ अस्थिर यो मन
कोही आई बास बस्ने के भरोसा गरौँ खै