लेख्यौ रे नव संबिधान कसरी यत्रो महाँजालमा ।
गर्दैछन् कतिले बिरोध यसको धारा दफाछन् जहाँ ।।
लेखेथ्यौ जब त्यो विधान सजिलै लेखेर खै के भयो ?
के हुन्थ्यो अब शान्ति कायम नभै समृद्ध नेपाल यो ।।

मैले जो सपना रचेर मनमा बुन्दै सजाएँ कति !
मेरो यो प्रिय देश बन्दछ दरो गर्दै नयाँ उन्नति !!
तिम्रो हाँक कता गयो बचनको ? अन्यत्र गै मडियो ।
उल्टो चाल हिडेर बन्छ कसरी ? समृद्ध नेपाल यो ।।

१)
भष्मासुरको
नाचिरहेछ नाच
कोरोना चरी
मोहिनीको तालमा
पर्छ माया जालमा

गाउँ छेवैको प्रहरी थाना सुनसान खडा छ । दुई युवती जम्ला हात गरिरहेका छन् । अगाडिको कुर्सीमा बस्न सकस मानिरहेकी हबल्दार दिदी अक्कनबक्क छिन् । वातावरणमा निर्जनता छाइरहेको छ ।

“चेलीहरू हो ! गर्नसम्म गरेछौँ । कानूनको मुखमै कालोमोसो दलेछौ । तिमीहरूलाई इज्जत नदिऊँ भने आफ्नो भूल स्वीकारेर कानूनको शरणमा आएका छौ । अर्कातिर आफ्नै विभागको धज्जी उडाउने काम गरेका छौ ।” हवल्दार आँखा मिच्दै थप्छिन्, “अरू हाकिमहरू अन्तै जानुभएको छ । यो थाना उहाँकै नेतृत्वमा थियो । उहाँ पछिको वरिष्ठ वरियाताक्रममा म नै पर्छु । अब म कसो गरूँ ?”

आमा छउञ्जेल हो झुपडी नि संसार लाग्ने
जब गुमाइन्छ नि तब जिन्दगी भार लाग्ने

आशीर्वादसँगै धन्यवाद दिने कोही नभए' सि
जे नै जितियोस् फिका जित पनि हार लाग्ने

भरदुतियाक दिन छलै । भोरे सबेरे सब गोटे उठि आहारबहार निकललै । एने गोपाल सुतले छलै ।

माइः (आवाज लगेलकै) 'बाउ, बाउ रे बाउ!गोपला छी रै? भोर नै भेलै ?'

गोपाल: आँहि.., (ऐँठी मारैत) , हँ उइठ गेलियै ।

खुकुरीको चोट कर्दलाई, कहाँ थाहा हुन्छ हजुर
जनताको मर्म नेतालाई, कहाँ थाहा हुन्छ हजुर

गरीबको माग केहो भनेर, उनैलाई सोध्छौ तिमी
बालुवाटारमा बस्नेलाई, कहाँ थाहा हुन्छ हजुर

सजाएर तिम्रो माया मुटुभित्र राखे
गुम्स्याएरै मनको कुरा छातीभित्र छोपे

चौतारीमा नदेखेसी भञ्ज्याङमा पर्खे
दोबाटोमा नभेटेसी देउरालीलाई सोधे

विश्वास मायामा कहिले नअस्ताउने घाम हुनु पर्छ ।
माया पिरतिको कथाहरुमा तिम्रो मेरो नाम हुनुपर्छ ।
बाधा अड्चनहरु थुप्रै र म बेसुर पट मुर्ख कालिदास
विद्योतमा पाउनु पनि पूर्वजन्मकै पुण्यकाम हुनुपर्छ ।

जकरा भेटल बन्दुक सेहा हबलदार छै,
दोसरके अल्पज्ञानी अपनेटाके सर्वज्ञानी मानै छै,
गुण-दोषके पहिचान नई छै,
आत्मप्रशंसा गत्तर-गत्तर भरल छै,
डेग डेग सर्वेसर्वाके अभिमानी छै,
ठोप-कमण्डल बड भारी छै,
मिथिलाके दानापानीए बताह छै ।

तराईका फाटमा क्याक्टस लगाऊ
हरिया पहाडमा अफिम लगाऊ
हिमालका जडिबुटिमा आगो लगाऊ
चारकोशे झाडीमा गार्डन बनाऊ

खोला र नालामा बल्छी डुबाऊ
बोलाई पारि गढवाल कुमाउँ
इतिहासका पाना च्यात्न सघाऊ
घरका खम्बा काट्न पठाऊ

खाएकै पनि हो जिरा र अदुवा, बेसार पानी पनि
कोरोना भनिने अजीव लठुवा, जादैन खै तै पनि ।
पाहूना बनि यो पसेछ धरती, फर्केर जाँदैन त्यो
जोरी खोज्छअझै मनुष्य सँग लौ, झर्केर बोल्दैन यो ।।

यो पापी यसरी पसेर सजिलै, भत्काउने भो घर
कुम्भैकर्ण बनेर सुत्नु अघिनै, ए लौन केही गर ।
अत्यन्तै कमजोर बृद्ध छ भने, त्यो दुष्ट हाँस्दो भयो
लापर्वाह अटेर भेट्दछ भने, गाँजेर मास्दो भयो ।।

झिलिक्क झिल्किनू ।
धिपिक्क नमिल्किनू ।।

चरित्र जुहार बनाई,
टिलिक्क टिल्किनू ।

पर्वत म जन्मेको र हुर्केको जिल्ला भएकोले पर्वत जानु आउनु मेरो लागि कुनै नौलो थिएन र होइन पनि । यसपटक पनि मलाई पर्वत जानुपर्यो । एकातिर कोरोनाको महामारीले गर्दा घर छाडेर हिड्नु त्यति सहज थिएन तापनि हाम्रा चाडपर्व, धर्मकर्म आदिको कारणले गर्दा बाध्यतानै परेपछि कार्तिकको २५ गते यात्रा तय गरियो ।

गढिकऽ रचना करब हमरा कहियो नीक नहि लागल । हम ओहन रचना के गढ़ब बुझैत छी जाहि मे लेख्य अनुशासनक बात कहल जाइत होइक । यथा गजल लेखन, कोनो विशेष अवसरक गीत लेखन आ कविता लेखन । आब त तेहने काव्य अनुशासनक परिधि मे रहि नव प्रयोग हाइकु लेखन आयल अछि ।

मैथिली भाषाक क्षेत्र मे सेहो हाइकु बेस लोकप्रिय भेल जा रहल अछि । जापान सँ आएल ई काव्य विधा हिन्दी, नेपाली होइत मैथिली भाषा मे सेहो प्रयोग होमय लागल अछि । एहि विधा के पुस्तकाकार प्रकाशन होइत अछि ।

डुबिरहेछ डुङ्गा सुतिरहेछ माझी हारगुहार के गर्नु?
जति नै चिच्याए पनि यहाँ हुँदै हुदैन उद्दार, के गर्नु ?

यो देशमा कोरोनाकै कारण नौजवान मरेर जान्छन
अनुसन्धान गर्दै चिहानमा आउँछ पिसिआर, के गर्नु?