गलत को परिभाषा नै के छ र साथी ???
यहाँ त सही कुरो पनि गलत साबित बन्छ ।
सभ्यताको भ्रुण मेटाउन प्रयत्न हुन्छ यहाँ
कुरो त आकर्षक यतिसम्म हुन्छ कि ....
जून र धरती यही हुन्छन
काडा तुरुन्त झिकेर बल्सीमा माछा पर्छ
किनकि सही विश्लेषण हुदैन यहाँ
झोले को बाहुल्यता हुन्छ जहाँ ।

‘आत्थाले आम्मा... आत्था...था...था... ।’

‘ओइ कमला तिगा ताजि ? तिक्दा आथा.. उथु बिसि क्रिङबा ? धमाधम आलाइचि आथुनागि ।’ ‘ह्राङदा चा फोख्रेन्सि सिना सिना ताजिन्जि’ धनहाङसे कमला पट्टि आच्यानान पाङजि । ‘चुरि म्हिदा च्युगुसे जिसि झन्नाइ सेजि एदा चा खालाइदा तिकला धन्दा खालाइदा तिकला... विवाह्राङ गेला जेक्खेन माया’ कमालासे धनहाङ पट्टि दोसि पाङजि । बरु चुरि खाउले च्यागो ङादा च्युगुसे कादेशारो जिजिम । आछान सुखारि टिमुला ।

आफू बाँच्नुको यही आधार मान्छु म
बाबु आमा ईश्वर साक्षात्कार मान्छु म

कुन तिर्थ जाँदा भगवान भेट्यो कसले
मेरी आमा देवीको अवतार मान्छु म

क्रीडाकेली
अपरिमित छ
व्योम छुने हतासामा
छिर्केमिर्के
भालेपोथी पुतलीहरू
सग्लो जीवन निखन्न
उद्गम
विरेचनका खातिर

हरेक बिहान उठेदेखिको
राती ओछ्यानमा नपुगुञ्जेलसम्मको
धमाधुस मात्र हैन
जन्मेर हिड्न थाले देखि
जवान हुँदासम्म उनले गरेको
साराका सारा मेहनतहरु,
फेरि जन्मघर छोडेर
कर्मघरलाई जन्मघरलाईभन्दा पनि

पचासौंको भीड अनि कोटेश्वरको जामसँगै
यात्रु हामी गन्तव्यको उनको मेरो गाउँसँगै

हरेक साझ बिहानीको स्मृतिमा रहिदिंदा
जोडिदिऊँ कि क्या म नि मेरो पुच्छे नाउँसँगै

घरविहीन नेपालीको छाना बनोस् नयाँवर्ष
अकिञ्चनको पेट भर्ने दाना बनोस् नयाँवर्ष

रोग,शोक,भयबाट मुक्ति पाऊन् सम्पूर्णले
लाखौँ नाङ्गाभुतुङ्गाको नाना बनोस् नयाँवर्ष

नयाँ वर्षका गीतहरू गाउँदै उड्दै आएका
एक हुल चराहरुको बीचैबाट
फेरि खस्नेछ उल्का र
डढाइजानेछ
मेरो मस्तिष्कको हाइपोथ्यालामस

मबाट हराइजानेछ
दृष्टिकोण
र विलाइजानेछ - चेतना

आकाशमाथि बारिरहेछ
सायद म कल्पना सागरमा डुबेँ
कविता बनाएँ
भाव देखाएँ
वास्तविकताको कल्पना
अनुभवको सँगालो
युगबाट पिछडिएको मान्छे म

मेहफिलमा, गजलको लगाव राखेर
पढ्दै छु दुईचार वटा किताब राखेर

पिएर साहित्य लेख्न मुस्किल हुन्छ

सिर्जनाको नशा लागेपछि सर्जकहरूको सिर्जना गर्ने प्यास कहिल्यै मेटिदो रहेनछ । सर्जक तीर्खाएकै तीर्खाएको हुँदो रहेछ । साहित्य सुधाको जति पान गर्यो त्यति मीठो र त्यत्तिकै रसिलो हुँदो रहेछ । साहित्य सुधामा रमाइरहेका कविता, गीत, गजल र मुक्तका सिर्जनाका हरि कट्टेलले विलौनै विलौना लघु काव्य (२०४५), अनावृत आकृति छन्दोबद्ध कवितासङ्ग्रह (२०६१), आँखामा अल्झिएका आँखाहरू गजलसङ्ग्रह २०६४), मुटु टुक्रिएपछि मुक्तकसङ्ग्रह (२०६९) र काँडामा टेकेर फूलका कुरा गजलसङ्ग्रह मार्फत आफ्ना धारणा र भावना पाठकसामु पस्किसकेका छन् ।

हजारौ बहानामा मनमुटु, लुट्छन मान्छेहरू
आफ्नैलाई फसाउन जाल, बुन्छन मान्छेहरू
ए मानव अब हरेक पलपल बन्नुपर्छ होसियार
हरेक क्षण बिरोधका निम्ति, जुट्छन मान्छेहरू

त्रासदीले सतायो
हाम्रो धेरै नराम्रोे पहुँच हुन गई पालमै सुत्न थाल्यौं ।
छोराछोरी रुँगेरै प्रभुपद सबका आसमै बस्न थाल्यौं
झन् त्यो बेला धरामा अतिशय कटिलो त्यो पराकम्प आयो ।
खै के भन्ने तुरुन्तै छिन छिन मरिने त्रासदीले सतायो ।।
होम सुवदी

म सियो थिएँ तिमी कैची सम्झिदियौं
मेरै दुष्मनलाई सधैं साथी सम्झिदियौं

म गुमाउनेको डरले के-के सवाल गरें,
संका भन्यो अनि निगरानी सम्झिदियौं

अचम्मसँग बिहानीको र्सूयजस्तै मित्रताले आकुल-व्याकुल बनाएको छ । म कसरी मित्रतामा भन्ने प्रश्नले वर्तमान विचलित बनाएको हो कि भन्ने नलागेको हैन । तर सधैं र साँच्चै नै मित्रतामा माया सकिन्छ भन्ने चाहिँ लागेको थिएन ।

"यो संसारकी एक मात्र" उसले इमेल पठाएको छ । जब तिमी मित्रताको पराकाष्ठामा उन्मुक्त भएको वातावरणमा आफूलाई पाउनेछौ तब तिम्रो मन दुख्ने कुराहरू पराजीत हुनेछन् र त्यतिखेर तिमीले बिस्तारै बिहानीको जस्तै शीतलता महसूस गर्नेछौं ।