(सामान्य घरको बैठककोठा । बस्ने प्रयोजनका लागि टेवल, कुर्सी, डेक्स–बेञ्चहरू राखिएका छन् । विश्व प्रसिद्ध राजनीतिज्ञ, कलाकार, साहित्यकार, दार्शनिक, धार्मिक व्यक्तित्वहरूका तस्विरहरू झुण्ड्याइएका छन् । त्यहाँ महामानव गौतम बुद्ध, महाकवि लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा, ओशो, माओत्सेतुंग, शेक्सपियरजस्ता व्यक्तित्वहरूका महावाणी पनि लेखिएको छ । पिर्लिकपिर्लिक पल्टाउन मिल्ने पाटी पनि त्यहाँ राखिएको छ । त्यस पाटीका दुवै पाटामा भिन्न थरिका तस्विर छन् । अहिले देखिरहेको पाटोमा भने देख्न सकिन्छ– २५ वर्ष अघिको माने गाउँ ।

आउ साथी आउ ...
कामभन्दा भ्रष्टचार बढी गराऔँ ।
सरकारी कार्यालयलाई
भ्रष्टचारको अखडा बनाऔँ ।
मन्त्रालय र पार्टी कार्यालयलाई
सबैभन्दा मालदार कम्पनी बनाऔँ।

गरिबीले सारा युवा,पुग्दैछन परदेशतिर
पसिनाका धाराले,रूझ्दैछन परदेशतिर
दिन रात नभनिकन,नेपाली मन मुटुहरू
हरेकदिन मृत्युसँग,जुध्दैछन परदेश तिर।

लोभी नै लोभीको शहर। भोगी नै भोगी को शहर। गोजी नै गोजीको शहर। अनि खोजी नै खोजीको शहर पनि। लोभले आलस-तालस भएका यहाँका मान्छे भोग दिनका लागि भने आतुर छन। गोजीले शहर छाएको छ। शहरमा शहर झैं लाग्ने परिदृश्यको उपज पनि यही गोजीरहेछ। तर खोजी भने सबै लगभग बराबर छन। खोज्दा पाइने तत्व धेरै छन। तर खोजेर पत्ता लाग्न पनि त उत्ति नै होलान।

टुक्रा टुक्रा मुटु मेरो पारेर गयौ
कस्तो रैछ माया तिम्र्रो धारै धार थियो
मायाको नासो अब याद मात्रै रहयो
खुशी अनि जित तिम्रै हार मेरो भयो

ए सरकार
मेरो सानो अनुरोध
यो नेपालमा
गाई गोठ बचाऊ
भेडीगोठ बचाऊ
तर
तर यो ज्यान लिन
छाउगोठ मसाऊ सरकार ।

आमाको गर्भमा, धर्तीमा अनि चितामा
यसरी सिद्धिन्छ जीवन एउटा सीमामा ।

मन फेरिनसक्छ, प्रेमिका फेरिन सक्छे
यादहरू सधैंलाई छोडिन्छन बिस्तरामा ।

छाती दुख्छ र वेदना अति भयाे सम्झेर याे फागुन
मान्छे मार्न लिएर बन्दुक तिनी यात्रा गरेकाे दिन
कस्ताे क्रान्ति थियो विनाश जनकाे माटाे बन्याे रक्तिम
काँप्याे मानवता र हल्लिन पुग्याे याे सृष्टि नै हर्दम।।

मुक्तकः एक

सात जुनीको कुरा छाडौं
मुस्किल छ एकै जुनी काट्न पनि
के सकियोस् सधैं सधैं चाट्न पनि
अनवरत तिम्रै हुँ नभने ता निकै खतरा छ
मैले कसरी सक्या होला ढाँट्न पनि ।।

किन विवश यो जिन्दगी
हाँस्न खोज्छ नाच्न खोज्छ
उमङ्गमा बाँच्न खोज्छ
तर विवश किन यो जिन्दगी

उलिनकाठैमा हो उलिनकाठैमा
लिन आउँछु मायालाई बैशाख आठैमा
पञ्चेबाजा साथैमा
लावालस्कर जन्ती बाटैमा

ह्युष्टनसम्म कारैमा , त्यहाँबाट त यानमा।
पुगी आकाश भित्रै ज,श्वेत बादलु साथमा।

ह्युष्टनबाट लस्भेगस् , पुगियो उत्रियो पनि ।
त्यो अक्तुबर सन् सत्र, एक तारिखमा अनि ।

आमुख–
पाल्पा, श्रीनगरको काखमा बसेको एउटा सुन्दर साथै ऐतिहाँसिक जिल्लामा जन्मेकी गंगा लिगलको साहित्यिक व्यक्तित्वको बारेमा मैले धेरै चर्चा गरिसकेको छु । तिनै कुराहरू मैले यहाँ दोहोर्याउन चाहाँदिन । उनको कविताको फुरन कसरी थालनी भयो ? यस प्रश्नको उत्तर खोज्दा पाल्पाको प्राकृतिक सुन्दरता, उनको बाल्यकाल र सधैं एकै साथ खेल्ने मिल्ने एउटी बालसखाको चित्रण हुनु आवश्यक देखिन्छ ।

(पर्दा खुल्दै जादा मञ्च प्रकाशले प्रकाशित हुन्छ । अघिल्लो दिन परेको पानीले चिसो ब्यापक बढेको छ । पछेउरीले टाउको ढाकेर सिरक भित्र घुर्सेर फेसबुक चलाइरहेकी हुन्छे अन्जु । बाहिर पानी पर्न शुरु गरेको ओछ्यानबाटै चाल पाउछे । उठेर ढोका खोलेर हेर्छे । परेका पानी अलि अलि गरेर कोठा भित्र पस्न खोजिरहेको हुन्छ । ढोकाबाटै फर्केर खट्टामा मोजा लगाएर फेरि सिरक भित्र पस्छे । त्यतिकैमा रोशन भित्र पस्छ । )

रोशन : – (दुई हातलाई रगड्दै ) आज ब्यापक जाडो छ । भोलि पक्कै हिँउ पर्छ । तिम्रो त अफिस छ । कसरी काम गर्ने हो भोलि यस्तो जाडोमा ?

पोहोरको जाडो कस्तो´थ्यो कुन्नि सम्झना रहेन
यो सालक‍ो जस्तो चिसो र जाडो कहिल्यै भएन

टाउकामा ट‍ोपी स्युरिँदा ज्यानमा स्विटर उन्दा´नि
कोठामा बसी कम्मल ओढी झ्याल ढोका थुन्दा´नि
कामी नै रह्यो ठग्ठगी मुटु तै जाडो गएन
यो सालक‍ो जस्तो चिसो र जाडो कहिल्यै भएन