भुल्छु भन्छु किन फेरि, याद आउँछ्यौ तिमी
भीडभाड, एकान्तमा, तिमी छाउँछ्यौ तिमी

नजिस्काऊ, यति साह्रो, म मातेको बेला
बरु हेर प्याला भित्र, आफै पाउँछ्यौ तिमी

माय त सुरुज
माय त चान
माय त धरती
माय त आसमान

माय त ब्रम्हा
माय त महेश
माय त विष्णु
माय त गणेश

अचानक एउटा पाठो ब्युँझिएर
र केही सम्झिएर हेर्छ वरपर
यताउता सुनसान वातावरण
जहाँ उस्लाई रमाइलो लाग्दैन
र बिरक्त लाग्ने झै गरी
र झन डाको छोडेर रोइरहन्छ

अन्तर्राष्ट्रिय नेपाली साहित्य समाज कोलोराडो च्याप्टरको नव गठित कार्यकारिणी समितिको आयोजनामा भ्यु पोइण्ट क्लब हाउस थ्रोण्टोनमा गरिएको पहिलो रचना वाचन कार्यक्रमको अवसर पारेर आचार्य प्रभाको गीति सङ्गालो "मायाको नाकाबन्दी"को अमेरिकामा फेरि नाका खोलिएको छ ।

माया राज गर्ने मुटु, कहाँ धड्कन्छ सुन
मन चोर्ने मिठो धून, कहाँ गुञ्जन्छ सुन

कतै बिलौना गर्दै छ कोही पागल प्रेमी
पिरतीको ज्वालामा कसरी पग्लन्छ सुन

नेपालको राजनीतिक एव म साहित्यिक क्षेत्रमा किशन शर्मा गैह्रे एउटा सुपरिचित नाम हो । भूमिगत अवस्थामा अमर, उज्जवल र उत्तिसको नाममा उहाँले आफ्नो राजनीति गतिलाई तीब्रता दिँदै आउनु भएको एउटा क्रान्ति वाहक व्यात्तित्वको रूपमा परिचित हुनुहुन्थ्यो । यस्ता क्रान्तिवाहक व्यक्तित्वको जन्म २०१८ जेष्ठ १८ गते भिमाद नगरपालिकन वडा नं. ५ साविक साभुङ्ग भगवतीपुर–२, बुढाकोट रिसिङ्ग पाटन तनहूँमा पिता चोलाकान्त गैह्रे र माता भगवती गैह्रेका पुत्ररत्नको रूपमा भएको थियो ।

मैले कहिल्यै परदेशका गगनचुम्बी
भवनहरू र चिल्ला सडकहरू सपनामा पनि देखिन ।
भुलेर पनि सपनामा पनि मेरो देशको
संस्कृति र संस्कारलाई कहिल्यै भुलिन।
मैले कहिल्यै स्वदेश छोडेर
परदेशको भूमिमा रमेको सपना पनि देखिन।
मैले सधैं मेरै देशका धार्मिक अनि
ऐतिहासिक धरोहरहरू देखिरहन्थे।

रात वित्याँस पर्छ पावेललाई, ऊ छटपटाउँछ, कोल्टे फेर्छ । समस्याले उसलाई सताउनै सक्दैन किनकि ऊ सुख र दुखःको पारि छ त्यसैले त ऊ वितरागी छ । बाबासँगको सङ्गतले उसलाई यस्तो बनाएका हो । तर समय समय हो । खोलोको बहाबजस्तै उसले कलकल, झरझर सङ्गिती देखे पनि महसुस गरे पनि उसले उज्यालो भेट्टाउँदैन । उसले सोच्छ दुःख त दुःखै हो । अरुले आफूभन्दा दुःखी हेरी दुःखी नबन भनेको सम्झेर कहिल्यै चित्त नबुझाउने ऊ, त्यसैले उसले यत्तिबेला चित्त बुझाएन ।

ए आमा ! एउटा कुरो सुन न !
अस्ति नै
तिम्रो वक्षस्थलबाट टाढिनु पर्ने कल्पनाले
कामज्वरो नै फुट्यो
आज अर्को पहिरो थामिएकै छैन
निदगुमको अवस्थामा अश्रुनयन नजरले लेख्तै छु-

१७१. झिसमिसेमा
पैदल यात्री हेर्दै
कुचो र म ।

१७२. जय गणेश
हनुमान चालिसा
पूजाको थाली ।

१७३. चुलो बलेको
कोठा कोठामै पुग्यो
चिया र नास्ता ।

५.
वन–जंगल
प्रकृतिक श्रृंगार
विनाश रोकी ।

६.
पाकल लीची
घेरल छै जाल सँ
कौवा के घोल ।

सभ्यताको एकता

“दशैँ आयो खाउँला पिउँला, कहाँ पाउँला, चोरी ल्याउँला, धत्त पापी छुट्टै बसौँला” बच्चाका तोते लवज गुञ्जिँदाको मजा बेग्लै लाग्छ । धर्तीको फोहोरलाई पखालेपछि आकाशले बादललाई बिदाइ गरिदिञ्छ । वनको हरियालीमा भमराले गीत गुनगुनाउन थाल्छन् । एकातिर प्रकृतिको उल्लास अर्कातिर वर्षौँका वेदना भुलेर रमाउने नेपाली मनको गन्तव्य । मीठो सम्मिश्रण छ, यसमा । चण्डी पाठ, रुद्री पाठ, जप, पूजामा मन्त्र ध्वनिको सुरम्य आवाज र रौनक छरपस्ट फिँजिञ्छ ।

व्यथाहरू लाखन लाख हुन्छन्
झन् आँसुमा लाख व्यथा चुहुन्छन्
बाँकी व्यथा भित्र कतै हियामा
बग्नै नपाएर यसै कुहुन्छन् ।।

हो जिन्दगी एक विशेष शिक्षा
यस्तै पढाएर दिएर दीक्षा
पिता तिमीले अघि नै प्रयाण
लियौ कसैको नगरी प्रतीक्षा ।।

देशभक्त नेपालीले किन भनेनन् जय नेपाल ?
जय देश गरे किन गरेनन् जय नेपाल ?

गाह्रो गरी भन्छन् यहाँ जय मातृभूमि
जय राष्ट्र बोल्छन् किन बोलेनन् जय नेपाल ?

देख्नु र पाउनुमा अन्तर भेटेँ –मैले । सोच्नु र पुग्नुमा पार्थक्य पाएँ –मैले । ठान्नु र जान्नुमा पनि फासला देखेँ –मैले । भाग्दैभाग्दै र भोग्दैभोग्दै यतिखेर आएर सोच्दै छु । खे ! जीवनले के सिकायो ? अव्यवस्थित रूपले जे सिकायो त्यो स्वतःस्फूर्त सिकायो । अनुकरणमा नाममा सिकाए पनि । करण र कारणका उपमामा सिकाए पनि । आदेश र तामेलका नाममा सिकाए पनि । फैलिने र फैलाउने भावमा सिकाए पनि ।

ठुलो हुने भाव र ठालु पल्टिने ठाँट गिरीमा अनेकथरी स्थुल लक्षणाहरू पो सिकाएछ ।