ढल्छ अँध्यारो सानै दियो बालेपछि
टोक्छ त विशालु सर्पलाई पालेपछि

बिदा भएँ भन्थ्यो माइलो, पोल्दा रापतापले
फर्किन खोज्दै छ मसानहरू जागेपछि
ढल्छ अँध्यारो सानै दियो बालेपछि
टोक्छ त विशालु सर्पलाई पालेपछि

नाकाम
नालयक
नासमझ
र नादान यो समय
जसले हिजो पउल आस देखायो
जसले हिजो धेरै विश्वास देखायो
आज फनक्क तीनसय चौँसठ्ठी डिग्री फर्किएर
आफ्नो विरानो नचिन्ने भएको छ

मेरो कवितामा
सञ्ज्ञा, सर्वनाम, क्रिया र विशेषणहरूसँगै
भूत, वर्तमान भविष्यहरू छन् ।
माया गर्ने जोडीहरूका लागि
एकान्त वनपाखा छ,
सपना देख्नेहरूका लागि
मेरो कवितामा
स्वप्नलोक पनि छ ।

लगौंटिया साथीहरुसँग बरालिदै
हातमा गुलेली अनि
कट्टुका इँजारघर भरी
कमेरे मट्याङ्ग्रा बोकेर
उन्मुक्त अल्लारे भै
डाँडा पाखा अनि बन फाँट
चहार्दाका ती स्वप्निल स्मृतिले

दशमीबाट तकिते बितल कोजगराक चान उगादीय
फुल हमर फुलल अछि आबि अँहा आँगन गमकादीय

धोती कुर्ता गमछामे अँहा लगबै जेना नवका वर यो
ललितगर नुवा पहिर हमहु बटबै पान मखान यो

का लेङ्लि हाइदोङ अर्थ मान्थु ना खार्तेङ हानेलाउ
काङ्को जिवनसो दुरे झन् दुरे हानिकाताङ हानेलाउ
नादोसाङ काङ्को जिवनको कदम उन्धितेङ हानेलाउ
का हेता दोकाआ रो,लेङ्लि जब ना मेओतेङ हानेलाउ

दिलको ब्यथा बल्झिखें घरीघरि ना छुटिनासो
सन्चो मान्थु जिवन्ता बोमि जेन्तेङ लेङ फुटिनासो
बदलेलि माद्वोघाँ नांको लेङ्मुचुका स्यहारि परिनासो
काङ्को जिन्दगि खान्तेङ नाङ्कोङ प्यारि परिनासो

सुरजीतले खुसी हुँदै चिच्याए –“बा ए बा ...!” घरको ढोका खोलेपछि बोल्दाबोल्दै सुरजीतको बोली रोकियो ।

काठको खटियामा सुतेका कनैयाले सुरजीततिर हेर्दै भने –“तँ खुसी हुनको कारण मलाई थाहा छ । तँ यस परीक्षामा पनि पहिला नै भइस् होइन ?”

सुरजीतले बाबुको निधार छाम्दै भने–“ला, तपाईंलाई त ज्वरो पो आएछ । ओठमुख पनि सुकेछ पानी खाने हो ?”

हिउँभन्दा पनि गोरी एउटी काली छे
यदाकदा माया लुकाउने अलि जाली छे

काली तिम्रै मुस्कानमा हराउने गर्छु
तिमीलाई देखी निदरीमा कराउने गर्छु

गाली पनि मिठो हुन्छ सुनेपछि मिलाएर
जाली कुरा सत्य भाछन्, बुनेपछि मिलाएर

चोट खाँदा पीडा भुल्छु, चोटैचोट देऊ प्रिय
चोटको माला राम्रै भाछ, उनेपछि मिलाएर

विशालै बनेली निराला अतुल्य
बसाहा चिनारी छ ताहूँ अमूल्य ।
अतीवै पियारो थियो पाठशाला
शुभेच्छा पठाएँ यही हालसाल ।।

निशाको सुनौलो जुनेली झरेझैं
शितैका छिटाले तरेली परेझैं ।
धपक्कै बलेको उज्यालो मुहार
थपक्कै बसेको छ ताहूँ बजार ।।

जहाँ मेची काली सीमा रक्षामा अविरल बगिरहून्
हिमाल अटल बनिरहुन्
टनकपुर,सुस्तावासीहरू नेपाली बनेर हाँसिरहून्
र मेरा शासक
"घुष लिने र घुष दिने राष्ट्रका ठुला शत्रु हुन् "
ठानिरहून्
नेपालीलाई नेपाली भएको
सपना देख्ने अधिकार मिलिरहोस।

उनको सामीप्यताले उब्जाएका
मनका अनेकौ अन्तर सङ्घर्षहरुलाई
थुञ्चेभरि भारी बोकाएर
घनघस्याको उकालो चढाए पनि
कहिल्यै नथाक्ने ऊ एउटा बटुवा

न थाक्ने छन् उसका आशा अनि अभिलाषाहरू

नारी यहाँ छन् उपभोग्य बस्तु
चुल्हो चौको उनैले खट्छिन्
घरको काम दिनरात गर्छिन्
जवान भएपछि अर्कै जात हुन्छिन्

काम गर्दागर्दा सास फेर्न पाउँदिनन्
घर फर्कँदा ढिलो आउने छुट हुँदैन

शायद म जन्मिदा
तिमीले जीवन पाएकी थियौ
पहिलो पटक डाँको छाड्दा
मनले हाँसेकी थियौ
खुशीले नाचेकी थियौ

त्यसपछि कहिल्यै हाँसेनौ ... म रुँदा
पहिलो पटक म रुँदा हाँसेकी तिमी
त्यसपछि म रुँदा तिमी रुन्थ्यौ
म हाँस्दा तिमी हाँस्थ्यौ
सँगै गाउँथ्यौ हामीसँगै नाच्थ्यौ

जीवन एक यात्रा हो, कर्मशील मानवले कर्तव्य पुरा गर्न यात्रालाई निरन्तरता दिनै पर्छ । यात्रा विनाको जीवन खल्लो तथा निरस हुन्छ । जीवनमा मैले धेरै यात्रा गरेको छु । २०५० देखि २०६५सम्मको मेरो जीवनको यात्राक्रम हालको २ नम्बर प्रदेशमा पर्ने सगरमाथा अञ्चलको सदरमुकाम सप्तरी जिल्लामा भएको थियो । १५ वर्षदेखि गरेको यात्राका केही स्मरणहरू मेरो जीवनका अभिन्न अंग बने ।