कोरोनाको उपचार र परीक्षणमै झेल भो
जनता मारेरै पनि पैसा कमाउने खेलभो

तनाबै तनाव छ, घरमा खाने सामल छैन
निषेधाज्ञा बालुवा पेलेर निकालीने तेलभो
कोरोनाको उपचार र परीक्षणमै झेल भो
जनता मारेरै पनि पैसा कमाउने खेलभो

आज फेरि म असफल भएको छु । यसको प्रमाण, मेरो यही लेखाइले दिएको छ । जब जब म असफल हुन्छु, त्यही बेला मेरा लेखनहरू सक्रिय हुन्छन । अनायास औलाका गतिहरू तीब्र हुन्छन् अनि भावनाहरू एकाएक पोखिन थाल्छन् पानामा । अनि यही पानाहरू नै मेरो जीवन रुपी संस्मरण बनेको छ । मेरो जीवन एउटा खुल्ला किताब जुन अहिलेसम्म लेखिइरहेको छ । मेरो मृत्यु पछि सायद यसले आफ्नो पूर्ण रुप पाउला जसको अन्तिम पृष्ठमा मेरो अन्त्य लेखिएको हुनेछ ।अनि त्यस किताबको लेखक म स्वयं हू, असफल मान्छे !

विकु असल मानिस भएरै उसका आफन्त कोही भएनन् । सबैले उसलाई दुर्व्यवहार गरे । जसजसले उसलाई दुर्व्यवहार गरे उनीहरू कसैलाई पनि उसले फर्केर पनि हेरेन । दुर्व्यवहारी सबैबाट ऊ धेरै माइल टाढै बस्यो । त्यसैले त उसका अहिले कोही पनि आफन्त भनाउँदा छैनन् ।

त्यसले उसलाई एककिसिमको आनन्द नै दियो किनकि ऊ पढाकु हो । उसको कोठा उसले पुस्तकालय बनाएको थियो ।

(१)
जनप्रतिनिधिहरुलाई सुबिधा हरवार चाहिन्छ
तलव भत्ता बढेकै छ,बस्नलाई दरबार चाहिन्छ
बाढी पहिराले जनता रातभरि सुत्नै नपाउँदा
चर्पी जाँदा पनि नेताज्यूलाई चौकिदार चाहिन्छ

एकान्त बास औ कहरका कुरा
के गर्नु भन लौ सहरका कुरा ।

प्रिया गाउँमा छौ म एक्लै सहरमा
के गर्नु भन लौ रहरका कुरा ।

मेरो टोलमा एक तरकारी ब्यापारी कोरोना सङ्क्रमित भएपछि उनी बसेको घर शील भो । तेस्रो चरणमा कोरोनाको नेगेटिभ रिपोर्ट आएपछि उनी डेरामा फर्के तर उनको घरबेटीले उनलाई घरबाट अपशब्द प्रयोग गर्दै गाली गरेर निकालिदिए । धेरै ठाउँमा उनलाई कोठा दिइएन कारण थियो उनका घरबेटी । आफ्नो टोलमा मात्र होइन अलि परकै टोलमा समेत समाजसेवीको नामले प्रख्यात घरबेटीरहेछन् । बल्लतल्ल कोठा मिल्यो एक ठाउँमा ।

सिमसिमे पानीमा,
म त मोटर साइकलमा
एक हातले छाता ओडी कसरी आउँ म ?
ए सुन
लौ भन
बरु आज भिडियो कलमा कुरा गरौन
हुन्न हुन्न हुँदै हुन्न, नभेटी त हुँदै हुन्न

नेपाली समाजमा पहिलो मधेश आन्दोलनले कसैले नसोचेको प्रभाव पार्यो । अन्तरिम संविधान २०६३लाई तुरुन्तै संशोधन गर्न बाध्यबनायो । राज्यका हरेक तह र तप्कामा समावेशिताको नियमानुसार सबै वर्ग र समुदायलाई समावेश गर्ने व्यवस्था कायम गर्यो । लैङ्गिक, जातीय, क्षेत्रीय, आर्थिक, सामाजिक आदि रूपले पिछडिएका सामान्यभन्दा सामान्य वर्ग र समुदायको समेत पहुँच सुनिश्चित गराउन शासक वर्गलाई घच्घचायो ।

काव्या !
तिम्रो र मेरो सहयात्रा
परिमार्जन हुने भयो अब
स्वीकार गरौ काव्या
समयले हामीलाई
न टाढा हुने बनायो
न नजिक बस्न दियो
हाम्रो यात्रा यसरी नै हुने भयो ।

बाहिर निस्केका
छेउ, कुना, र टुप्पाहरू
प्रत्येक वर्ष
भित्र खुम्चन्दै जान्छ ।
स्कुले बालक प्रत्येक
वर्ष नक्सा बनाउँछ,
आफ्नो देशको ।

हरियर सारी हरियर चुरी हरियर छैक मास यो
मास छैक मधुमास इ मधुर मिलनके आस यो

दुर रहब नहि उचित अपन कनियाँ वियाही सँ
लौटु अपन मरैयामे कते हमरा करब उदास यो

कुरा काट्नेहरुलाई काट्न देऊ
यो त हुर्किदै गरेका अबोध बच्चाहरुले किताब च्यातेजस्तै हो।
खानलाई सिक्दै गर्दा आफ्नै थाल वरिपरि जुठ्ठो छरेजस्तै हो
कोरोनाको बीचमा बिना खोलको मुखले बोले जस्तै हो।
समयले दिएको उपहार
चालेको प्रत्येक पाइलाहरू
बनाइरहेको हरेक वहानाहरू

१.
पर्खाइमा छु
कोही आउला भनी
रित्तो सडक ।

२.
बिहानी पख
पारिजात झरेछ
नाङ्गो रुखमा ।

प्यारी मेरी हृदय सरसा प्रेमको ताज लायौ
खैची शोभा प्रकृतिभरको मोहनीमा भुलायौ
छाती भित्रै कुटिल नखरा चक्रचाली जलायौ
उर्जा भर्दै शुरभि चपला सम्झनामा उदायौ। ।

बा, सरल तर
गहन अर्थ बहन गर्ने शब्द
रहनसहन,पर्व संस्कार
लाग्छ बा सब हुन् ।
धर्तीपुत्र मेरा बा
बालखैमा बा गुमाएपछि
लाटी आमा र दिदीहरुकै मायामा
घाम होइन छायामा हुर्किए ।।