यता आऊ साथीभाइ केही भन्नु थियो
खेलौँ हामी कपर्दी र खेलौँ डण्डीबियो

खेल खेल्दा झेल गर्न अघि सर्नुहुन्न
‘शान्ति’सँग खेल्नुपर्छ हल्ला गर्नुहुन्न

हो माइला बा म राति कहिल्यै निदाएको छैन

भूकम्पको कम्पनको त्रासमा छु, हल्लिरहेको छ देश
राजनीतिको त्रासै त्रासमा भाछु, बिक्री गर्लान् कि देश
हो माइला बा म राति कहिल्यै निदाएको छैन

सत्ताइस अगस्तमा बार रविको परेको ।
भूमण्डल पछाडी नै जाने साइत जुरेको ।

दुई बजे दिवामा नै परिवार जनैसित ।
पुगियो गौचरै स्थित वायुयान थलै तिर ।

सवैसँग विदाबादी नमस्कार गरीवरी ।
पन्चमी पाउ सारेरै पसियो द्वार भित्र नै ।

ढोका बाहिर चिटिक्क परेर उभ्भिएको मानिस देखेर सोधेँ - “केही काम थियो कि?”

उसले भन्यो - “हजुर म भिखारी भिख माग्न आ’को।”

तिम्रो र मेरो बाँच्ने एउटै आधार छ
मन मिल्नुपर्छ सपना साकार छ

अरूले तारा अनि जुनको सपना देलान
तिमीलाई सिङ्गो संसार दिने विचार छ

कहिले अस्ताउने कहिले उदाउने जुन तारा भएपछि
सरकार चलाउने मन्त्रीहरुको नै आफ्नै पारा भएपछि ।

खै कसरी पो देश भेटाउन सकिएला र कान्छा यसरी
कठै,यो देश नै यतिवेला मन्त्रीहरुको आहरा भएपछि ।

त्यसरी लेखेर मात्र खै के गरौला र विद्रोहका नाराहरू
हेर,गाउँका समाजसेवी नै यतिवेला ज्यानमारा भएपछि ।

बहुमूल्य हिरा मोती हेर्दा आकर्षक छ त्यो
कठिन भेट्न पृथ्वीको गर्भमा भेट्दछ त्यो
देख्दा सुन्दर बुट्टामा स्वर्णिम जुहारत त्यो
रसायन बिना जोडिन्छ कहाँ जुहारत त्यो

कोपिला भोलि फूल हुञ्छ
प्रकृति झैँ सुन्दर हुन्छ
चिने त्यो रुप रंग उस्को
स्वर्ग तुल्य संसार हुन्छ
सबै समान उस्ले मान्दछ
कर्मनै सच्चा उस्ले ठान्दछ

अधुरो गन्तव्य मेरो जीवन सम्भव थिएन
उद्देश्य नभएको यात्रा झन सम्भव थिएन

घरमा बुवा पछिको सारा जिम्मेवारी दिँदा
कान्छो छोरामा दिने चलन सम्भव थिएन

आज किन जून पनि आकासबाट चुहुँदैछ
मेरो खोजी कहाँ हुनु उसकै अघि नुहुँदैछ ।।

कसैलाई जिन्दगानी रोमान्सको खेती भयो
मलाई भने जिन्दगी यो बैंस नआई कुहुँदैछ ।।

तप्प तप्प चुहिदिन्छ परेलीको छानो
भिजीसक्यो खसिसक्यो यो मुटुको पानो

झर्नै लाग्यो मेघ कालो वर्षाउँदै अस्त्र
न छ घरमा खाने पिठो न त लाउने वस्त्र
उनको लागि जे छ यही सामल मूठी मानो
चोटहरू थपिँदै छन् घाउ छ अचानो

तिमीसँग हिँड्दा यस्तो लाग्छ
पुग्नुपर्ने ठाउँ नआए हुन्थ्यो
यो यात्रा यस्तै चलिरहे सधैँ
जिन्दगी, जिन्दगी जस्तै हुन्थ्यो

भीडका नबुझिने हल्लाभन्दा टाढा
आवाजै आवाजको शून्यताभन्दा टाढा
आफ्नै पाइलाका आवाजहरू सुन्दै
आफ्नै ढुकढुकीका आवाजहरू सुन्दै
हिँडिरहन पाए कस्तो हुन्थ्यो
जिन्दगी, जिन्दगी जस्तै हुन्थ्यो

महानगरकै एक ठूलो तारे होटेलको सभाहल सहभागीहरूद्वारा खचाखच भरिएको थियो।
सभाहलको तामझाम निकै उत्कृष्ट थियो, बिदेशी सजावटका सामान, ध्वनी संयोजन देखि लिएर वातानुकुलनका सम्पूर्ण व्यवस्था ठीकठाक दुरूस्त भए नभएको रेखदेख गर्ने सहयोगी हरू तत्पर तथा तम्तयार देखिन्थे।

मानिसको हृदय छुने गरी लेख्नका लागि लेखनमा कुनचिज चाहिन्छ होला ? यो प्रश्नले मलाई कहिलेकाहीँ कुत्कुती लगाउँछ । मेरो सपाट मनले भन्छ –मुटु छुने गरी लेख्नको लागि स्रष्टाको आत्मामा जीवन्त अनुभूतिको बाढी चल्नुपर्छ । जीवन्त अनुभूति जीवन अनुभवबाट आर्जित चिज हो ; सूचना र ज्ञान किताबबाट आर्जन हुनसक्छ । त्यसलाई अध्ययनबाट समृद्ध गर्न सकिन्छ । तर अनुभूति अलग चिज हो, यो जीवनका उकालीओरालीहरूको हिँडाइबाट प्राप्त हुने चिज हो । व्यवहारका बाङ्गाटिङ्गा मोडहरूबाट आर्जित हुने वस्तु हो । त्यसैले ज्ञानको शुद्ध भण्डारमा धनी मानिस जीवन अनुभवमा गरिब हुन सक्छ ।

बाउकै रगत हामी
बा शरीरमा छन्
बाउकै माया हामी
बा हृदयमै छन्
बाउका हरेक चित्रहरू
मानसपटलमै छन्
बाउकै अङ्श हामी
बा मुटुमा नै छन्