आँखा खोलेर देखिन्न चिम्लँदा देखिदैन त,
आफैँ भित्र बसेको छ आत्मा भित्रै लुके छ त।

आफैँ भित्र छ कस्तूरी खोज्दै हिन्छ बनै भरी,
भित्रै आत्मा छ खोज्दैछौँ मन्दिरमा सदैभरी ।

अहिलेको वेवको दुनियाँमा धेरै कुराहरू पछि परेर गए । त्यसरी पछि परेका कुराहरुमा साहित्यको स्थान पहिलोमा छ । दुनियाँलाई अहिले हाताहाती र तातो तातो कुराहरुको खानी छ साहित्यका लागि भने यो समय बडो बेइमानी छ । कोही साहित्य पढ्दैन । साहित्यको कुरा परैजाओस् पाठ्यक्रम पनि आजको विद्यार्थीले पढ्दैन, भेटे चोर्छ नभेटे फार्छ । उसलाई मोबाइल र नेट भए भयो । कुनामा पस्यो र कुनामा पसेका अर्कोसँग च्याटको खेती गर्यो । बस यति छ । जय होस् यस इन्टरनेटका युगको । मानवसमाजलाई सपार्न आएको यस नेटको दुनियाँमा मानिस समाज भत्कँदै गएको जस्तो मलाई लाग्छ । मेरो गल्ती हो भने उसैले जानोस्, मावन समाज भोलि कता जाला यो पनि उसैले जानोस् र उसैका हिमायतीले जानून् म के भन्न सक्छु र उसैको बुइ चढेको छु म समेत । धेरै उसको वदनाम नगरूँ ।

अन्जु पन्त, रिमा गुरुङ होडा, शिव परियार, मिलन अमात्य, शिखा भारती त कहिले मेलिना राई, लगायतका तीन दर्जनभन्दा बढी गायक/गायिकाहरूले अमरको रचनाको गीतहरूमा सुन्दरभन्दा सुन्दर आवाज समेत दिइसकेका छन् भने अहिले "निर्दोष यी आँखालाई आँसुले कति धोएँ, कसम तोडी जानेलाई भूल्न धेरै रोएँ" बोलको गीत बानिका प्रधानको स्वर, अविदको संगीत रहेको अमरको शब्द रहेको यो गीतको म्युजिक भिडियो भर्खरै सार्वजनिक भएको छ ।

दौडाहा जीवन पलपलको पलमा मरिरहेछ
एक एक स्वाससँगै एक एक मुक्का मारिरहेछ
धकेलिरहेछ,
आखिर जीवन न रोदन हो त कर्कस तर किन ?
बाँच्छ ७५ वर्ष पच्चीस हजार पाँच सय पचास दिन
रात गाँसेर योग भो
बालापन खेलेर बित्यो, सुतेरै गयो
सत्य होइन र, के म निरासी हुँ त !

शनिवार, फेब्रुअरी​ ​२४, २०१८का दिन न्यू​-योर्क​स्थित ज्याक्सन हाइटस् हिमालयन याकमा अन्तर्राष्ट्रिय नेपाली साहित्य समाज, न्यूयोर्क च्याप्टरले अनेसास बोर्ड अफ ट्रष्टी उपाध्यक्ष तथा वरिष्ठ साहित्यकार गीता खत्रीको साझा प्रकाशनबाट प्रकाशित छैठौं पुस्तक कृति अन्त्यहीन इच्छा कथासंग्रहको लोर्कापण कार्यक्रम तथा कविता बाचन कार्यक्रमको आयोजना गरेको थियो ।

त्यस टोलछिमेकमा हर्कबहादुरले पनि उनलाई डेरा दिन इन्कार गरे, लालबहादुरले पनि । धर्मनाथ र रामप्रसादले पनि उनलाई डेरा दिएनन् । कारण अर्को केही थिएन—उनका लालाबालाको लस्करबाहेक । सरुवा भएर त्यस साना सहरमा आएपछि उनलाई पहिलो समस्या नै डेरा खोज्नमा उठ्यो । डेराका लागि झूट बोलून् त भोलि भेद खुलिहाल्छ । यथार्थ बताउन् त पर्यो आपत । शान्ता आमैको घरमा पनि उनले डेराको समस्या बिसाउने निधो गरेर शान्ता आमैको घरमा पसे ।

अनन्त र निराकार आकाशलाई
जब जून र ताराहरुले उज्वल जीवन दिन्छन्
बादलले रंगीन तुल्याउँछ
त्यतै कतै
म खोज्छु तिम्रो आकृति,

चित्कारले मुर्दा उठछ, पत्याउनु नपत्याउनु
ग्रहणले क्षितिज लुट्छ, पत्याउनु नपत्याउनु

नयनबाट अस्रुधारा, झर्दा वर्षा भेल जस्तै
प्यासी सिरानीले कुट्छ, पत्याउनु नपत्याउनु

प्रेम स्वच्छ दिलबाट आउँछ
शिष्टता सरलता सिकाउँछ

प्रेम राख्छ मनमा सुभावना
प्रेम दुख्दछ न ता दुखाउँछ

१. पृष्ठभूमि
मानवीय समाजको व्यवहारले नै बालबालिकाको व्यक्तित्व निर्माण हुन्छ । आजका बालबालिकाहरूको स्वभाव र व्यवहार कस्तो बनाउने भन्ने कुरा आजका अग्रजहरूकै हातमा रहन्छ । सामान्यतः वंशाणुगत गुण, अग्रजहरूको क्रियाकलाप, आफ्नो प्रारम्भकालीन बाल्यकालका अनुभव र समवयस्कहरूको चालचलनको प्रभावले बालबालिकाको स्वभाव/व्यवहार विकसित हुँदै जान्छ ।

हात सुस्तरी धरेपछि हराएछु
प्यारका कुरा गरेपछि हराएछु

त्यसै कहाँ चुमिन्छ ती ओठ
सुस्त पाऊ झरेपछि हराएछु

प्रिय साथी समय पनि कति बलवान् रहेछ । स्कुलमा पढ्ने बेला सर्वप्रथम गुरुले समयलाई नै चिनाउनु भएको थियो । यो सं, सारमा सबैभन्दा ठुलो समय हो भनेर । त्यो बाल्यकालमा गुरुले समय सबैभन्दा ठुलो, बलवान् हो भनेपछि हामी केही साथीहरू कलासबाट बाहिर निस्केर कति ठुलो रैछ त भनी हेर्न र खोज्न गएका थियौ त्यतिकैमा गुरुले हामीलाई देख्नुभयो र भन्नू भयो मुर्ख केटाकेटी समय देखिदैन । समय हामी आफैंसँग छ भनेपछि त्यसदिनबाट हामीले समयलाई खोज्न छोडेका थियौँ ।

आँसु पोखेर मोती उमार्ने रहर कहाँ छ ?
भन्देऊ त स्वार्थी नभेटिने शहर कहाँ छ ?

भाग्छन् मान्छेहरू जून टिपुँला जस्तै गरी
मान्छेले चाहे जस्तै हुने तर प्रहर कहाँ छ ?

श्याम आशाको जन्म ने.सं.१०७५मा भक्तपुरमा भएको हो । उनी एक सिद्धहस्त लघुकथाकारको रूपमा आफूलाई स्थापित गर्न सफल भएको व्यक्तित्व हुन् । उहाँ ज्ञानज्योति पुस्तकालयको संस्थापक अध्यक्षको साथै विराट गुथि र नेवा गुथिको आजीवन सदस्य हुनुहुन्छ भने उहाँको लेखन कार्य नेपालभाषा र नेपाली भाषा दुवैमा हुने गरेको देखिन्छ । आवरण पृष्ठ सहित ६६ पृष्ठमा संरचित यस कृतिमा २५ ओटा ओजस्वी लघुकथाहरू समावेश गरिएका छन् ।

हिसाब गर्थे बाजेले औँला भाँचेर
हामी हिसाब गर्दैछौँ मिसिन जाँचेर

`यति मुरी धान भयो कोदो यति पाथी
यतिको दर बेच्नुपर्दा कति हुन्छ नाति ?´
औँला भाँच्दै सोध्नुभयो हाम्रा बाका बाले
कापी कलम झिकेँ अनि हिसाब गर्न थालेँ