१.
पर्खाइमा छु
कोही आउला भनी
रित्तो सडक ।

२.
बिहानी पख
पारिजात झरेछ
नाङ्गो रुखमा ।

प्यारी मेरी हृदय सरसा प्रेमको ताज लायौ
खैची शोभा प्रकृतिभरको मोहनीमा भुलायौ
छाती भित्रै कुटिल नखरा चक्रचाली जलायौ
उर्जा भर्दै शुरभि चपला सम्झनामा उदायौ। ।

बा, सरल तर
गहन अर्थ बहन गर्ने शब्द
रहनसहन,पर्व संस्कार
लाग्छ बा सब हुन् ।
धर्तीपुत्र मेरा बा
बालखैमा बा गुमाएपछि
लाटी आमा र दिदीहरुकै मायामा
घाम होइन छायामा हुर्किए ।।

सम्झून् सन्ततिले नित्य पिताको मुखमाधुरी
आफ्ना सन्ततिका लागि मुटु बाँड्छन् बरोबरी ।।

कसैको तुलना हुन्न आमाका ममतासँग
आमामा ममता हुन्छ स्नेह हुन्छ पितासँग ।।

छोरो आउने बाटो कुर्ने बुबाका आशै मिठो लाग्छ
मैले खुट्टा ढोग्दा सधैं हसाउँने बातै मिठो लाग्छ

घर आइज कान्छा हामी तेरो बाटो कुरिरहेका छौ
पल पल झक्झकाइरहने बुबाका हातै मिठो लाग्छ

माटो एकै,
कौशी र बोट पनि एकै
रोप्ने व्यक्ति एकै,
पानी र स्याहार गर्ने पनि एकै,
छिमेकीले दिएको बोट एकै,
खुर्सानीको आकार भएन एकै,
गुण एकै,
स्वाद र पिरो नहुन सक्छ एकै,
मेरो बार्दलीमा खुर्सानीको बोट एकै ।

खलपत्रै गोरी होइन
सुट्टिसाह्रो काली पनि होइन,
धेरै अग्लो पनि होइन
पुडकी त झन् हुँदै होइन,
कम्मर छिनेको पनि होइन,
झलक्क हेर्दा
गालामा खोपिल्टा परेको

८५.
सिक्कैट पर
पाकल तिलकोर
खोदैय सुगा ।

८६.
कमल फूल
पर्शुराम कुण्ड मे
हेलैय सिल्ली ।

विजय तीन महिना श्रीमतीसँगै बस्थ्यो भने तीन महिना आमाबुका कहाँ । उसकी श्रीमतीसँगै ऊ बाहिर बस्थ्यो । कुल घरमा चाहिँ आमाबुबा र विहे नभएका भाइ र दाजुसँग बस्थ्यो । विजयले अलग्गै पसल खोली ब्यापार व्यवसाय गथ्र्यो भने, श्रीमती भने अफिस जान्थी । यसपाली ऊ आमाबुबाकहाँ लकडाउन सुरु हुने वित्तिकै आएकोे थियो, श्रीमतीलाई डेरामै छोडेर ।

चल्न त सुख दुःख जसोतसो चल्छ जिन्दगी
कसलाई पो के थाहा कहाँनेर ढल्छ जिन्दगी

थुपार्नमै तछाड मछाड यति धेरै लोभ किन?
अजम्बरी को छ आखिर खरानी भै जल्छ जिन्दगी

प्रविधिको जमाना रे अचेल
डिजिटल युग रे अचेल
स्क्रिन टच मोबाईल हातमा
महङ्गामहङ्गा ल्यापटप साथमा नभए
पाखे हुने जमाना रे अचेल ।

पैतालामा ठेलाहरू छन्,
पक्कै ऊ
आदर्शको पहाड
चढेको हुन पर्दछ।
दुनियासँग जितेर बाँच्न,
पक्कै ऊ आफू
आफैसँग लडेको हुनपर्छ।

चुट्नसम्म चुट्यो अनि, लुटेर गयो
चारो देखाई दिमाग पनि, भुटेर गयो

तामाको धाउलाई, सुन सम्झिएर
नातो बाँधी टपरीमा, खुटेर गयो

दुर्लभ कथाहरू
मन र मायाको
साँचेर बसेको छु
मनको मझेरीमा
गोडेर चिल्ला परेको छु
आँगनका डिलहरू
तर कुनै फूल सारेको छुइन
मात्र तिम्रो बाटो पर्खेको छु

सप्तरीको कलुवा मरिकले सुमित्रा यादवसँग अन्तरजातीय विवाह गरेको थियो । मागेअनुसार भोजभत्तेर खुवाउन नचाहँदा गाउँघरबाट बहिष्कृत भएका थिए । गाउँमा अट्न नसकेर खोला किनाराको ऐलानीप्रतिमा झुपडी बनाएर गुजारा गर्थे । गाउँमा बनिबुतो गर्न पनि मनाही थियो । उनीहरूले आफ्नै समाजको नाकाबन्दी भेल्नुपरेको थियो ।

चार वर्षकै उमेरदेखि कलुवा–सुमित्राको छोरो चन्द्रे मरिक पितृमातृ सुखबाट टाढिँदै गएको थियो । किनभने उनीहरूले आफ्नो छोरो जनकपुरको अक्षर पाठशालामा बोर्डस गरिदिएका थिए ।