साहित्यकारले भेटे कथा बनाउँथे । मेरो चैँ आफ्नै व्यथा हो । समय २०७४ साल बैशाख १ गते शुक्रबार अर्थात् आजको दिन । बिहानै उठियो । रातिका जूठा भाँडामा जुटियो । उताबाट केटाकेटी घोक्रो सुकुञ्जेल चिच्याउँछन्- "डेडीडेडी आज न्यू यिएर अरे त, खसीको मासु नल्याउने ? अंकलहरुले त ल्याइसके त..... ।"

अर्को कुनाबाट आमा चैँ गर्दनको नशा खपैँचा पर्ने गरी छोराछोरीको शर्तमा चोचो मिलाउँदै सही थाप्छे- "कुन्नि केको बियाँलो हो नि, जुरुक्क उठेर जानू नि.... ।"

१.
बादलु घुम्टो
क्षितिज तल माथि
प्यासी यौवन
छताछूल्ल पोखिन्छ
तल धर्तीमा

आज फेरि पनि प्रत्येक वर्ष झैँ
पृथ्वीले एक फन्को मारिसकेको संकेत पाएलगत्तै
जन्मिएको छ अर्को नयाँ क्यालेन्डर
र क्यालेन्डरसँगै अनेकौं सपनाहरू बोकेर
निस्किएको छ अर्को समय विश्व यात्रामा ।

तिम्रो रिमोर्टले जति
नियन्त्रण गरे पनि,
मेरो रुपरङ्ग फेरिदैन,
अस्तित्व मेटिदैन,
मलाई अरु बनाउन सक्दैनौ,
म,म हुनकै लागि जन्मेकी हुँ,
म, म नै हुनेछु ।

फुलिदिने लालीगुँरास झैँ पातको यात्रामा छ जीवन
कहिल्यै नझुक्ने कठोर बातको यात्रामा छ जीवन

गरिबी अशिक्षित भोकभोकै छन् लालाबाला घरमा
क्रान्तिको बाटो रोज्दै आघातको यात्रामा छ जीवन

उत्साह बोकी नववर्ष आयो
नवीन आशा सबमा पलायो
तमाम पीडा अब होस् सुदूर
हाम्रो यही नै शुभकामना छ।।१।।

अतीत सम्झे मन हुन्छ भारी
भो स्वार्थको मात्र सधैं सबारी
छ घाउ गैह्रो पुरियोस् तुरुन्त
हाम्रो यही नै शुभकामना छ।।२।।

पहाडहरू र सबै डाँडाहरू हो
फलफलाउने रुखहरू र सबै देवदारुहरू हो
जङ्गलीजनावर र सबै गाईबस्तुहरू हो
स सानाजन्तु र सबै उड्ने पंक्षीहरू हो
सुनेनौ तिमीले
चित्कार व्यथा र वेदना ?
स्पर्स गरेनौ उनीहरुको रोदन र क्रन्दन ?

थाहा छैन नुमा,
पोहोरको हुरीले
मेरो सम्झानाको टुक्राहरू
तिमीसम्म ल्यायो कि छैन ।
तर कोषौ टाढा भए पनि
तिम्रो यादका मझेरीहरू नियालिरहेछु,
निराशाको बादल नहटे पनि ।

हरेक नेपालीको मन रोएको छ आज ।
आफ्नो आफन्तजन खोएको छ आज ।

रास र विलासमा बिताइएका जीवनहरू
महल छोडी त्रिपालमा सोएको छ आज ।

यो मेरो मस्तिष्क
लागिरहेछ मलाई कि
यो मेरो हैन
यहाँ खेलिरहेछ्न्
ती हरेक व्यक्ति
जो आफ्ना छ्न्
अनि ती पनि
जो परिचित छ्न्

सुस्वागत् यहाँमा नयाँ साल लाग्दा ।
नहोस् दुःख पीडा नयाँ साल लाग्दा ।।

हटुन् दम्भ सारा नयाँ सोच जागोस् ।
भरेँ शव्द भाका नयाँ साल लाग्दा ।।

हिजो पनि खुशीहरु, नाँच्नै मानेन
किनकि जिन्दगीले, बाँच्नै मानेन

नयनलाई यतिधेरै, पीडा परेछ
दिनरात रोइरह्यो, हाँस्नै मानेन

यौटा मोम अगाडि बल्छ अहिले हेर्दैछु हेर्दैछु म
आई झ्याप्प निभाउने पवनले सम्भावना देख्तिनँ
कालो खान्छ प्रकाश छर्छ यसले माथि धुवाँ फाल्दछ
टाढा भाग्दछ अन्धकार जब यो बत्ती कतै बल्दछ ।।

एकातर्फ प्रकाश छर्छ यसले आफैं जली रुन्छ कि
अर्कातर्फ सुशान्त श्निग्ध छ शिखा मानौ दुःखी पो छ कि
यौटी भर्खरकी कुनै युवती झैं सर्माउँदै पो छ कि
मानौ भर्खर भर्खरै पर सरी कौमार्य छर्दैछ कि ।।

म अँझ पनि जीवित झै लाग्छ
मेरा आवाज अँझ पनि त्यही वरपर गुन्जिरहन्छ
हामी सपरिवार त्यहीबाट
आफ्ना भूगोल नियालिरहेको हुन्छु
अनि कोही हृदयलाई बुझने
आत्मालाई देख्ने आत्मालई भनिरहन्छु
मेरो कथा त्यो वृक्षलाई सोध
म कसरी मारिए
मेरा वंशज कसरी बिनासिए
अनि कसरी टाढियो मेरा तन नेपालीजनबाट

चुनाव जिताउँदा नि भएन
हराउँदा नि भएन
कस्तो ज्याद्रो जात होला यो
बन्द, हडताल रूचाउने
धर्ना, अनसन पचाउने
चड्कनलाई चिउरा मान्ने
चाप्लुसीलाई दही ठान्ने ।