फगत नबोलिएका शब्दहरू
भयावह जीवनको उत्तरार्द्धसँग
पौँठेजोरी खेल्न खोज्छन् ।
निमेषभरका सम्बन्धहरू
प्रत्येक पल खुकुरीका धारहरूमा
रेटिन खोज्छन्
क्रुर जिजीविषाका आत्माहरू
अवसानका इतिहास
कोरेर बस्छन्
भय र क्रोधका मानसबिम्वहरू
आफ्नो प्रतिबिम्व
सजाउन खोज्छन् ।
आश्वासनका पहाडहरू खसेर
विश्वासका तरेलीहरूमा
बजारिन्छन् ।

शब्दमहलको आडम्बरबाट
उन्नतिका दस्तावेज हराएपछि
विश्व विजयमा निस्केको
सिकन्दर पनि
आत्मरतिमा भौतारिएको
हनुमानसँग सम्झौता गर्न पुग्छ ।

उदास मनका के कुरा गरुँ ती प्रेमका के कुरा गरुँ
जलन यो छाती भरीको बोकी म तिम्रो के कुरा गरुँ
जली रह्यो हृदय जो त्यो हृदयको के कुरा गरुँ
जलाई दील दुर भयौ त्यो दुरताको के कुरा गरुँ

थेम्स नदी तटैमा त, दक्षिणतिर उच्च छ,
पन्ध्रमाथि छ-बीसैको, मिटर वृत्त उच्च छ ।

छन् अण्डाकार ठूलै ज, डिब्बा झुण्डी रहेको छ,
जना पच्चीस बस्ने नै, मिल्नेछाउँ भित्रैज छ ।

यस्ता डिब्बा गन्न ऐले, सकिन भन्न मै पनि ,
होला तीस बढ़ी नै, भित्रैज घुम्न मिल्छ नि ।

यसै याद सताइ रहन्छ तिमी आयनौ
मुहार त्यो बल्छ धप धप तिमी छायनौ
मुटु भित्र रुप तिम्रो चल्छ धुक धुकि
मुस्कायर बडछ माया सधैं माधुरि

+++++++++++++++++++

तिमी खोजी बसें रहें कहिले आउने होला
मेरा मिठा भावनामा कहिले छाउने होला
अंगालो मा बाँधी कहिले साथ हुने होला
तृसना का ओठ हामी कहिले चुम्ने होला

मन त मन हो प्रिय ठोकिन सक्छ
बसी पास तिम्रो बल्झन सक्छ
नयन्का ती तिम्रा भाखा सर्माउछन किन
अबत माया पनि त पलाउन सक्छ

हेर्दै बेहोस छु ओठ लप्लपाउछ
नयन्कै तीर मुटु घोची रहेकै हुन्छ
न जाउ टाढा। फुटाइ यो मुटु
किन हो तिमी मै अल्झी रहेको हुन्छ

रचना :राजेश अधिकारी
होक्से, बुद्धशान्ती -१
झापा, नेपाल
मोबाईल नंबर : ९८४१२३८६२३
पराधिन जंगलराज्य

एउटा निर्जन अनकन्टार घना जंगलमा
नभचर, थलचर, जलचर आदि प्राणीको घर थियो
ती स्वाभिमानी जीवात्माहरु निर्भय बाँचिरहेका थिए, निश्चिंत जीवनपथमा दौडिरहेका थिए
त्यों सुरक्षित जङ्गलमा पुर्व, पश्छिम, उत्तर र दक्षिणका छिमेकी जंगलबाट कुनै भय थिएन
ऐश्वर्यशाली त्यो सार्वभौम जंगलमा सधैँ शांतिको बिगुल बज्थ्यो

तर एकदिन अचानक दक्षिणको छिमेकी जंगलका पशुहरुले त्यो पुण्यभूमि जंगलमा धावा बोले
त्यहाँ हाहाकार भयो , भागाभाग भयो , रुवाबासी भयो

जिन्दगीको कति कति पल रोई हिँड्दा , नरोए झै गर्नु पर्याछ।
त्यहीमाथि भाग्य ले नी , गर्नु गर्याछ।
एउटै मुटु टुक्रिएर , अन्तै तिर बहकिदा
धेरैकुरा थाहा भएर नी , नभए झै गर्नु पर्याछ।
कुर्दै छु त्यो दिन ,यही पाउँ समातेर रुँदा
यही चोखो मुटु निकालेर , त्यो मुटुलाई फेर्नु पर्याछ।
म त मरी गए जाउँला बरू, चोखो मुटु दिएर
चोखो मुटु लिएर बाँच्न कति गाह्रो छ, उनलाई दिएर हेर्नु पर्याछ।

तिम्रा जस्तै आँसुहरू मेरा पनि थिए होलान्,
बगाउनलाई खै केले छेक्यो मलाई।
तिमी भन्छेऊ निष्ठुरी छ, तर दुख्दा मुटु
एकान्त मा रोएको खै कस्ले देख्यो मलाई
तिम्रै जस्तो मुटु, अनि रहर पनि उस्तै होलान्
किन फेरि त्यही मुटुमा, निर्दही बनी टेकेऊ मलाई।
सुन्छु आज कल मेरो कारण ,दुःख पाएँ भन्छ्यौ अरे।
आफ्नै मनमा खोजी हेर, कुन पाखो मा देख्यौ मलाई।

एका बिहानै
निद्रा भागेर, अकर्मण्यता नभागेर
ओछ्यानमा डर्लङ्ग लडेको बेला
छानाबाट कराइरहेछ काग
बासी समचार!

ओए मान्छेको जात
त्यही
एक मुठी गास, एक मुठी सास
र अलिकति जिउनुको आभासका लागि
नमर्दासम्म
म पखेटा फट्फटाउदै उड्छु
त चाहना भट्भटाउदै गुड्छस्
के फरक भो तेरो र मेरो बिचमा?

मृत्युलाई धकेली धकेली मृत्युकै संघारसम्म
मैले काट्ने समय
र तैले बिताउने जीवन
के यौटै होइन?
फोस्रा शब्दालङ्कार
र बोक्रो दर्शनलाई छोडाउने हो भने
तँ पनि नाङ्गो छस जसरी म नाङ्गो छु
जसरी नाङ्गो छ सत्यता
फेरी कुन भ्रमलाई ढाक्न पहिरिन्छस कपडा?
मिथ्यै मिथ्याको उदेकलाग्दो तेरो दुनियाँ!

त्याग

हे सखे-
मलाई पनि,
तिमीले बर्षौं बिताएका
दिनहरु जस्तै गरी बिताउन मन छ,
तिमिले कल्पना गरेर सजाएका
अनगिन्ती चाहना र रहरहरु पुरा गर्न नपाएका -
जीवनका ती अधुरा सपनाहरुलाई
एक पछि अर्को गर्दै
पुरा गर्न मन छ
मेरो खातिर
तिमिले बिताएका पट्यार लाग्दा
लामा रातहरुसंग साट्न मन छ
यदि मान्छ्यौ भने
मेरो लागि तिम्रा ती आँखा बाट झरेका
अनमोल आँशुका थोपाहरुको
मोल तिर्न मन छ
मिल्छ भने
मेरा लागि सांचेर सकिएका
तिम्रा ती रहर लाग्दा जवानी, बैंश र उमेरहरू
सबै सबै एकै चोटी जस्ताको तस्तै
फिर्ता गर्न मन छ
साच्चै तिम्रो कसम- सकें भने
हे सखे

कति पाइयो धोका हरे
कति खाइयो चोट
बाँकी जीवन मस्ति गरौँ
जस्तो सुकै होस ।

के लानुर मर्दा खेरि
खालि हात जान्छौँ
धेरै छटपट किन गर्नु
यसै उसै मर्छौ मर्छौ ।

के को चिन्ता बोकिरहनु
यो मर्ने चोलामा
मरेपछि खरानी नै
बग्ने होखोलामा ।

मनमा जागेको खुसी पनि क्षणिक भैदिँदो रहेछ
अभागीले खाने बेला आँधी तुफान आइ दिँदो रहेछ ।

न सोचेको जिन्दगी भो हरे शिव मेरो
कुनै छेउमा खुसी छैन यत्त्रो सेरो फेरो

समस्याले घेरि दिँदा कस्को छ र साथ
फिरन्ते भै घुमिरहन्छु आफ्नै बनपाखा
कहिले झर्छु ओरालि त कहिले देउरालिमा
कहिले झार्छु आँसु बाहिर कहिले सिरानीमा ।।

कति रात पुरै जागा कुनै रात सुत्छु
एक निन्दा निदायनि झस्किएर उठ्छु
दिलभित्रको चिसोपना बरफ बनी दिँदा
मरे तुल्य भएकि छु आजभोलि किन किन

जसरी पनि जिउनु पर्छ जिन्दगी
दिल भरिका चोट लिएर पनि
आफ्नो दुख पाइताला मुनि राखेर
तेति मात्र कहाँ हो रइज्जेत समेत ढाकेर ।

दुख लुकाउँदै खुसी मात्र देखाउँदै
आई पर्ने बाधा अर्चन सबै हटाउँदै
दुखिलाई साथ दिँदै सुखिलाई मात्र हात दिँदै
जिउनु पर्छ जन्दगि ।।

हाँसो अनि खुसी अरुलाई दिएर
दुखका आँसु सबै आफैँ पिएर

नि स्वार्थ दिल लिएर
जिउन सक्नु पर्छ जिन्दगी ।।

सबल छोराछोरि पनि बाङ्गा हुने डर
असुरक्षित जीवन बन्छ कस्को गर्नु भर
आफ्नैसँग जन्मियका कहाँकाहाँ पुग्छन्
आफ्नो भने आउँछे आमा भन्दै दैलो ढुक्छन् ।।

अपाङ्ग हो तिम्रो बच्चा सबले सोध्ने गर्छन्
अलि पर पुगेपछि पापि रैछे भन्छन्
कस्ता कस्ता कुरा काट्छन् समाजमा सबले
एक पछि अर्को गर्दै ब्याथा मात्रै थप्ने ।।

देखावटि कठै भन्ने मनमा डर राख्ने
हाम्रा बच्चा नजिक परे दौडिएर भाग्ने
बच्चा देखि बुढासम्म सबैडराइ दिने
अपाङ्ग त छँदै छन् है खोसि के छ लिने ।।

आफू हिँड्न सक्या हुन्नन् अरु डराइ दिन्छन्
आत्मा विश्वस पनि यिन्ले सबै खोसि लिन्छन्
अपाङ्गको अभिभावक बनी हामी हिँड्दा