किन वीवस यो जिन्दगी
हाँस्न खोज्छ नाच्न खोज्छ
उमङ्मा बाँच्न खोज्छ
तर वीवस किन यो जीन्दगी

छ चाहना छ वहाना
तरै दुर किन समझना
म हेर्छु म देख्छु
कती कती म केर्छु तर
वीवस उ दुर किन जीन्दगी

आल्हादीत मिठास छ
छ ब्योम जुन तारा
तरै छ कालो बादल
वीवस किन यो जीन्दगी

हरीयो छ मन
हरीयो रन वन
तुषार झर्छ
रुने झन झन
कस्तो के यो जीवन
किन वीवस वीवस यो मन

सुन्य भइ रहेछ मन तिमी बसेर हो कि
सुन्य भइ रहेछ मन तिमी नभयर हो कि
अवाक भाई रहेछ मन तिमी न देखेर हो कि
यसै मरे झै छ मन तिमी न बोलेर हो कि

के छ यो शुन्यमा जो म खोजी रहेछु
दीन रात को भ्रम छ सास चाली रहेछु
जागा छु सुती सुती उठने चाह छैन कि
मृत्यु छ साथी यक हाँस्ने चाह हुन्न कि

शून्यबाट शून्य अर्को, घटाउँदा हुन्छ शून्य ।
शून्यमाथि शून्य जोड्दा, हुन्छ योग पनि शून्य ।

अपानमा प्राण जोड्दा, हुन्छ योग पनि प्राण ।
अपानबाट प्राण फाल्दा, शेष पनि हुन्छ प्राण ।

१
बिर्सेको छैन
क्याम्पसमा भेटेको
सम्झना लाई !

२
हेरेको किन
नदेखेको भएर
भन्नै सकिन !

उघारेर पर्दा हेर्न खोजेछु तिमीलाई
मेरो चन्द्र लाई
मेरो सहारलाई
मेरो किनारालाई
चहक आँखामा परेर आँखा निस्तब्ध छ
मन सुन्य छ
कता छु म भ्रमित भइ रहेछु
तिम्रो जिस्मानी गन्ध्ले आन्दोलित छु
शरीरका पुर्जा पुर्जा उन्मादमा उद्गेलित छन
संयम तोडदै बाँध भत्काइ रहेछन
बाँधियर अंगालोमा स्वर्णिम आनन्द मा निर्लिप्त स्वर वीहिन
निस्चल गती हीन
आत्मा प्रोज्वलित भय झैं
लालित्यको पुन्ज मा समाहित छु म
भो न चलाउ
म निश्चल अभिभुत छु म

द्रोणचार्य माथी बदला लिन
जब गरियो पुत्राकामेस्ठी यज्ञ
त्यही यज्ञकुण्डबाट जन्मिएकी हुँ म
म अर्थात द्रौपती !

खोइ कहाँबाट सुरु गरौ
सुनाउँन मेरो काहानी ?
कसरी बताउँ मेरो
जिवनको उकाली ओराली ?
कहिले कुन्तीले आदेश दिइन
मलाई बाडी खान पाच पाण्डवलाई
र म बनाइएँ - पन्चामी !
जब मती भ्रस्ट भयो युधिस्ठिरको
हानिएँ म जुवामा
फगत एक मुठ्ठी कौडाले गर्‍यो मेरो लीलामी !
दुर्योधन आदेश दिन्छन मलाई नङ्याउन दुशासनलाई
र भरी राजसभामा हुन्छ - मेरो चिरहरण !
कहिले पर्छु जयद्रथको अपहरणमा
त कहिले चिथोरिन्छु किचकको कामुक नजरबाट !

जसरी मैले भोगे कैयौ आरोह-अवरोह
सयौ हण्डर र घामपानी

हिडेका यी पाइलहरु
डोब बसेका छन
तप्त घाम्मा आँखाका पसीना पुछियका छन
मर्न अब पर्खन पर्दैन
मृत्यु बोलाउदै छन
बात्वर्णिय पिडाले
आयु छोटाउदै छन
मन्का उदगार रहित धुलो र धुँवाले
यो मृत्युको शहर
भानुभकत्त्को ऋड०गार छोटाऊदै छ
आयु खोटाऊदैछ
असहज बोकेर थलियको छ
यहाँका नेता बहुरिन न सकेर
खाई भट्टीमा लडेका छन
ब्यभिचार पाखण्ड्मा अल्झियार चिच्याइ रहेछन
छत बीक्षत पारेर देश
मराणसन छन
वृद्ध झैं ती मराणासन्न छन

सुन डकारे
ठेक्दार डकारे
सिन्डीकेट डकारे हे
उखान टुक्का भोट संगाली
देश डकारे हे
पारे नाक पचाहत्तरको
शैली सुन्य काम को
न टेर्नी भय ज्यामी
सेवक
जहज डकारे हे

बन्स को पिटाइ झ्याली बालुवाटार भाँडे हे
सर्बोच्चमा धोती फेराइ
बिरालो डाके हे
खेदेउँ देउवा कानुन नासक
खेद ओलि हे
काम लाई जागीर
ठेक्का होइन
भोट फिर्त आज तिमी माग हे
यी अत्याचारी
भ्रष्टाचारी
बलत्कारी का पोषक हे
ढाल्न अब
बाली राँको आज यीन्लाई झम्ट हे
पोल यीन्लाई
झोस यीन्लाई
गाउ गाउ खोच पाखा समतल हे
बनाई नागो ठोकी कोर्रा
अब ठिक गराउ हे
हाम्रा रगत पसीना ती
तप्त घाम्का कमाई

दुर छौ के ईसारा । बेदना यो पुग्छ र्
चाह तिम्रो हृदय को कन्हा यो रुक्छ र
धक धक छ मुटु मेरो त्यो मुटु जोडन
कहिले मिल्ने मुटु दुई माया प्रीती जोडन

वताऊ अव कसो गरी मनमा भाको माया
छवि चित्र आउदैन अन्तर भाको माया
दिई केही कोसेलीले रोज्दिन म माया
मनले दिने मुखमा म खोज्दिन माया

महावाणी 
ओ ! मेरो जोकास्टा आमा 
अब म तिमीसित बिहे गर्छु,
र टाइरासीयस बूढोको छाला काढेर
एकजोर जुत्ता सिलाउँछु !
-श्री ५ हाङयुग अज्ञात
ओ ! मेरो जोकास्टा आमा 
जसरी नपुंशक समयको विरूद्घमा 
कुनै बेला
भर्जिन मेरीले येशु ख्रिष्ट जन्माइन्
तेसरी नै तिमीले जन्माइसकेकी छौ
बिना सम्भोग
बिना वीर्य
यौटा निख्खर र जब्बर मान्छे !
हो, आमा
त्यो धुर्मुस
त्यो घामट
त्यो अराजक
मै हुँ,
आमा मै हुँ त्यो आतङ्कवादी
जो महिनै नपुगी
तिम्रो पाठेघर च्यातेर
यो संसारमा निस्केको छ-
त्यो पापी मै हुँ आमा
जसले तिमीलाई कोखमै हुँदा पनि
लात्ती र मुट्कीले हान्यो

प्राण अपान शून्य

शून्यबाट अर्को शून्य,
घटाउदा हुन्छ शून्य ।
शून्यमाथि जोडौँ शून्य,
हुन्छ योग मात्र शून्य ।
अपानमा जोडौँ प्राण,
हुन्छ योग पनि प्राण ।
अपानबाट फालौँ प्राण,
शेष बँच्छ मात्र प्राण ।
अपान = मणिपुर चक्रभन्दा तलको वायु
प्राण= मणिपुर चक्रभन्दा माथिको वायु

अचल शिथिल बन, सचेत सदा रहेर,
सुती बसी उठी तन, आफै भित्र नै पसेर।

उत्तानो परी सुतेर , हात राख पर तिर ,
लामो गरी फेर स्वाँस , हत्केला आकाशतिर ।

दुबै आंखा चिम्ली रहु, कायोत्सर्ग अन्तसम्म,
देउ आदेश शिथिल, बन्न पाउ शीरसम्म ।

मैले जीवनका अनन्त सपना रोपें यसै ठाउँमा
मेरा सैंतिस वर्षका पलहरु पोखें यसै ठाउँमा
केही भन्नु रहेन शून्य मनको यो रिक्त मन्तव्यमा
रित्तै हात लिएर आज म हिंडें अज्ञात गन्तव्यमा ।।