पुगेन हिजो छातीको नाप
हुनसकिनँ लाहुरे
लुखुरे थिएँ,
वनारस गएँ, धोती लगाएँ
अनि वेद र गीता समाएँ ।

हजुरबाले ठूलो काठको पिरामा
फुरुरु परेको धुलो माटो फिजाउन लाएको था’छ
सीमालीको छेस्कोले ढ्याब्रे अक्षरमा
अ, आ र क, कासम्म,
एक, दुई र दुनिअङ्क पनि
हजुरआमाले प्रत्येक बिहानीमा
पाञ्चायन पुज्दा भन्ने मन्त्र
रामायण, स्वस्थानी पढ्न लाएको था’छ

आवजबिहीनहरुको आवज बनेर
तिमी आउछु भन्थ्यौ खै तिमी आएनौ ।
दृष्टिबिहीनहरुको सुन्दर ज्योति बनेर
तिमी आउछु भन्थ्यौ खै तिमी आएनौ ।

तिमी आउने आशै आशमा
मेरो दिन, हप्ता, महिना अनि ।
वर्षौ वर्ष बितियो तर
खै तिमी आएनौ ।

तिमीलाई हेरेर
कहिल्यै नथाकेका आँखाहरू छन् मसँग
सायद यसैलाई भन्छन् -अन्धो प्रेम !
तिमीलाई दिएर
कहिल्यै नरित्तिएको मायाको मुहान मुटु छ मसँग
सायद यसैलाई भन्छन् -एकोहोरो माया !!
तिमीलाई सम्झेर
कहिल्यै नसकिने सम्झना बोक्ने कलेजि छ मसँग
सायद यसैलाई भन्छन् -अबिरल सम्झना !!

बायू लोकबाट
पीयूषमय अम्बूका
थोपाहरु बर्षि
मेदिनीलाइ छपक्क भिजाउछ
अनी रमाउछन् बाटिकाहरु ।

बिस्तार बिस्तार्
बहन्छ समिर
मिल्दछ जब सबिता र नीर
अझै मिल्दछ
दिवा अनि यामिनी
तब हो तब
फक्रन्छन् प्रसुनहरु ।

नौ सा बि फिदिम २०५२/११/२० मा
प्रथम पुरस्कार जित्न सफल् मेरो कविता

मौनताहरुको त म आफै
अनुमान लागाउन सक्छु
खासै डर लाग्दैन
संकेतहरू पनि अरुहरुकै लागि
हो भनेर बुझौला
तर
शब्दहरुको आवाजदेखि
खुब डर लाग्छ

प्रेम गर्नेहरू पागल हुन्
हो पागल हुन्
पागलहरू नै प्रेम गर्छन्
सज्जनहरू त सम्झौता गर्छन्
साला दुनिया हस्ताक्षरको भरमा चलेको छ
जीवन पनि हस्ताक्षरै गरेर चलाउँन खोज्छन् सज्जनहरू
अभिभावकहरू दायित्व ठान्छन्
र बेच्छन छोरी
पदीय ईज्जतमा ।

केही भन्नै मन
डाहारुपी नजरले हेर्दै,
सहानुभूति व्यक्त गरिएकी;
बिचरी! जुनलाई !

खोज्दै हिडिरहेको
फिजाई पङ्ख
मृत्युप्रयत्न
केवल चिन्नको लागि
बासना केको हो?

आमा !
आज फेरि सपना देखें
तिमीलाई भैंसीले लखेटेको
मध्यरातमा जुरुक्क उठेर
चैतन्यको बत्तीमा
चारैतिर हेरे
घरबाहिरका अर्नाहरुले खेद्दै रहेछन् ।

गाईजात्राको के कुरा गर्ने
देशै भरि जात्रैजात्रा छ
केही अपराधीको नजर खोजिरहेकोे छ
कतातिर बालिका छ र कता छात्रा छ
जात्रा भन्नु के खतरै खतरा छ
सकियो भनेर नसोच्नु
यहाँ बारैमास जात्रैजात्रा छ ।
तोकिएको गाईजात्रा सकियो त के भो
अब मुखैमा दसैंतिहारको जात्रा आएको छ
बलात्कार हुनबाट बँचेका नानीहरुका मनमा
खुसी छाएको छ ।
यसका लागि बाबु भएकाे नाताले
ऋणमाथि ऋण बोकेर
मुसुक्क हाँसिदिनु छ
थोत्राथाम्रा लुगा खोजेर पात गाँसेझैं गाँसिदिनु छ
तिनका जिउमा झुत्राझुत्री टाँसिदिनु छ ।
ए लुगा बेपारीहरु
भर्खर सिएका राम्रा लुगा खेर जाने भए
यहाँलाई चाहिन्थ्यो कि ?

तिम्रो मौनतामा
मूक होइन,
जीवनको दार्शनिकता खौज्दै गर्दा
सुदूर क्षितिजको लालित्य कर्णमा
पुराना स्मृतिका गुञ्जन सल्वलाउँछन् ।

ऐँसेलुको झ्याङ्मा अल्झिएको
तिम्रो कुसुमे रुमालसँग
माया साट्दै गर्दा
ठूल्दाइले देखेर
लज्जित बनाएको
अँझै याद आउँछ होला है !

किन भन्छ मलाई आज उसले
जयमायाको छोरो
जसरी तिमीले जयमायालाई
टकाबमै छाडयौ
एक्ली र टुहुरी पारेर
बिचरा जयमाया कहाँ छे
उसको भविष्य टकाब जस्तै छ अचेल

आमाको चोली नफाटेको भए
बाबाको घुडा नटालेको भए
साहुले गोठबाट हलगोरु र लैनो भैशि ब्याजमा नतानेको भए
फाटेको लुगा र चुटेको चप्पल् लाएर स्कुल् नगएको भए
हाम्रो टारबारी बन्दकीमा नपरेको भए
सायद मैले कविता लेख्दिन थिए हुला ।

आजीवन नै शुख खोज्दै हिनियो’
शुखको ठाउँमा दु:ख नै पाइयो।
मन्दिर मन्दिर निकैनै डुलियो,
देखिएन शुख मन्दिर बसेको।

सपना
र वेदनाहरुको
एउटा ठूलो पोको,
जो दुरुस्तै छ !
गतिहीन हावा
र सामुद्रिक ज्वारभाटा जस्तै;