अब दसैंका लागि
टीकाको अक्षताका लागि
कृषिप्रधानदेशबाट
सौदीतिर धाउनुपर्छ
हरियो जङ्गलले भरिएको हाम्रो मुलुकमा
माघे सङ्क्रान्तिका कन्दमूल
मलेसियाको जङ्गलबाट मगाउनु पर्छ

टाढा टाढा एउटा गाउँमा
बाजेबराजु मरेकै ठाउँमा

एकान्त कुनामा बसेर
म मान्छेको परिभाषा घोकिरहेछु
मान्छे भित्र भित्र अर्को मान्छे खोजिरहेछु
विवेक र चेतनाका कुरा मैले पनि सुनेको थिए
आस्था र विश्वासको मर्मसँगसँगै
मानवता र भाइचाराको पाठ पनि घोकेको थिए

म त आफ्नै दुनियाँमा हराए थिएँ
आज बल्ल होशमा आएछु कि के पाे हो ?
एक्लै बर्वराउन पाे थालेछु ।

सबलाई देख्ने चाहना
यो मेरो साँच्चै माया नै पाे हो की ?
या आफ्नै स्वार्थ पूर्ति पाे हो ।

क्षमा मागेर चोखो हुने पाे हो की ?
तर माग्नु पाे कसरी ?
नमागेर गर्ने के समय पनि त निक्कै पाे बितिसक्यो ।

टाउको ठाडो पारेर तिमी मानिस लखेट्छौ
शिवको माला ठानेर तिमी लोकमा पुजिन्छौ ।
सामुमा तिम्रो दर्शन भए हच्किन्छ संसार
सज्जन रक्षा दुर्जन बध खै भयो संहार ।।

बाबा मेरो दिमाग किन सानो बनाई दिनु भो
आमा हजुरले मेरो मुटु किन सानो रच्नु भो
अलिकति ठुलो बनाई दिएको भए
म हजुरको मायालाई अटाउन सक्ने थिए
म भित्रको दरिद्रपनलाई हटाउन सक्ने थिए
अनि हजुरको तस्विरलाई आँखाभरि सजाउने थिए

शान्तिको दुत गौतम बुद्धको देश भनिन्छ
तर यहाँ जताततै हत्या र हिंसा मात्र देखिन्छ ।

गोरखा छोड्ने दूरदर्शी पृथ्वीनारायण
खाल्डोमा चातुर्य देख्थे क्यार
तलैया माटोमा ठडिएका अनन्य सपना
मानौँ घना जङ्गलको निष्पट्टता
चाहँदैन बस्न तर बाध्यता
गाउँको पाखो बारी बँझ्याएर
खाल्डोमा ओइरिएका तमाम विम्बमा

तिमी जाग, हे युवा! धेरै भो सुतेको
तिम्रो जोस आजभोलि देख्छु निदाएको

तिमी माथि छौ धेरै माथि छौ
धर्तीको माटो मुठ्ठीमा समाएर
हिड्नेहरूसँग हात मिलाउन
तिम्रो हैसियतले दिदैन
दिदै दिदैन
म त झन शिरमा नै माटो सजाएर हिडेको मान्छे ।

सधैं सधैं खस्छ
आकाशको ल्याम्प-पोष्टबाट
कालो कालो ढिक्का उज्यालो

किन पोखिदैन घामको शीतल जून
मेरो आँखामा पनि
पोखिए उज्यालो अँजुलीभर
पिउने थिए
आँखाले धित् मरुञ्जेल
खै, किन सधैं अँध्यारो ओढ्छ आँखा !

लौ लखेट कता लखेट्दै छस् ?
मलेसिया, कोरिया या जापान लखेट्दै छस् ?
तेरो गलत नियतिको विरोधमा उत्रिन सक्छ !
होसियार भइस तँ !
त्यसैले,
हौसाएर युवालाई, कता लखेट्दै छस् ?
मलेसिया, कोरिया या जापान लखेट्दै छस् ?

तिम्रो र मेरो कस्तो सम्बन्ध ?
तिमीले कहिल्यै आफ्नो ठानेनौँ ।
मैले कहिल्यै पराइ ठानिनँ ।
तिमीले जित्यो कि मैले हारेँ
कहिल्यै सोच्ने प्रयास गरिनँ ।

ईतिहास लिपिबद्ध छ
उठेर सोध्दैन खोज्दैन
गलत लेखहरू होइन भन्न सक्त्तैन
मारकाटका ती विविध पटाक्षेपहरू उठाउन सक्दैन
किन्चित उसको धरातल लेखको लेखनीमा

जीवन फुंग उडिरहेछ -निर्जीवन
कलंकीको धुलोसित

र मनैमन मेरा प्रिय खुशीरामहरु उडिरहेछन्

विना आँसुले रोइरहेछु
यो दशैंको लाश उठाउने