शीर्षक:-चिन्न गाह्राे भयाे

यहाँ,
मान्छेले मान्छेलाई चिन्न गाह्राे छ
गल्ती गर्दछ आफै
बोझ अरुलाई पारेको छ
चारैतिर हाहाकार अनि अन्धकार छाएकाे छ
जनजीवन अस्त व्यस्त छ
महङ्गी,मूल्य बृद्वि, भ्रस्टचारी,अपराधी
दिनहुँ बढिरहेकाछन्
शासकहरू कानमा तेल हालेर
अनि अन्धाे बैराे भएर मस्त निन्द्रामा छन्
त्यसैले
यहाँ उज्यालोको ज्योति
कहिले आउने हो
भन्न गाह्राे छ।

झुटकाे खेति गर्नमा व्यस्त छन् यहाँ
सपना छन् गुलिया
हत्या हिंसा बलात्कार दिनहुँ हुन्छन्
अपराधी,बलात्कारीहरूले
संरक्षण पाउँदछन् अनि माफि पनि

यहाँ सरकार भन्दा शक्तिशाली छन्
उच्च अाेहदामा अासिन व्याक्तिहरू र अपराधीहरू

मरो गाउँः दसैंअघि

केही दिनका लागि राजधानी गाउँ गाउँमा आएको छ
त्यसैले हाम्रा गाउँले नयाँ जीवन पाएको छ
यता आउँदा राजधानीले उताको संस्कार पनि
सर्लक्क ल्याएको छ
मानौं गाउँ गाउँमा राजधानी ब्याएको छ ।

तिम्रो क्यानभासको आयातन
बढेको पक्कै हो-
जब तिम्रा कुचीले कामुक मुस्कान वाली
विश्वसुन्दरीको चित्र दुरुस्तै कोरेको थियो
तिम्रो क्यानभाषको मूल्य आकासिएको पक्कै हो
जब त्यसमा कोरिए-
नामुद नगरबधुको मोहनी मुस्कान,

धडक्यो अचानक नै दील
पाइन तिम्रो
त्यो आहट
त्यो सुगन्ध
त्यो कटाक्ष
बाँधिएको मेरो मन

रंगमंचमा दुइटा पर्दा धनीको अनि गरीवको
यकातिर लड्छ भोको निद मिठो तन छ खाली
अर्कोतिर खाना ठसमस छैन निद्रा गर्छ गाली
ब्यन्जनले आउन्न निद्रा परिश्रमको भोको देह
बुझोस के लन्ठु मानव छैन पाचन त्यो अग्नेह

मेरो स्फूर्त, चञ्चल, हँसिलो छोरा
जब स्कुलबाट फर्किरहेको हुन्छ,
यति थकित, उदास र खत्र्याकखुत्रुक हुन्छ
पहाड हो कि स्कुलब्याग बिसाउँदै बिस्तारामा
‘पापा, खोइ हाम्रो भगवान् ?’ सोध्छ,
मानौँ, ऊ तेत्तीस करोड पराया भगवान् बोक्न अभिशप्त छ ।

आधा सत्य हो !
तिमीलाई म मौन प्रेम गर्छु,

खुर्पेठोकको आधा जुन जस्तै
तिमीले हिडेको आधा बाटो
तिमीले उभिएको आधा धर्ती
तिमीले ओडेको आधा आकाश

छोरा कि छोरीतिरको
या त तेस्रो लिंगीतिरको?
मावली कि घरतिरको?
आमा कि बाबातिरको?
जीवनसाथी कि अभिभावकतिरको?
खै म कतातिरको?

सिड्यो साब !
म मनमाया नेपाली
मेरो नागरिकता बनाइदिनुपर्‍यो
दुवै कान देखिने पासपोर्ट साइजको फोटो
मुचुल्का, सर्जिमिन र सिफारिस
केही पनि छैन मसँग
छैन मसँग बाबुको नागरिकता पनि
तर म यही धर्तीमा
१९ वर्षअघि जन्मिएको सत्य हो

केही दिनका लागि राजधानी गाउँ गाउँमा आएको छ
त्यसैले अहिले हाम्रा गाउँले नयाँ जीवन पाएको छ
यता आउँदा राजधानीले उताको संस्कार पनि
सर्लक्क ल्याएको छ
मानौं ठुलो राजधानी सानो गाउँमा ब्याएको छ ।

जोकरबाट शासित हुनु कति कठिन छ !
राजा/महाराजा या तानाशाहबाटभन्दा कम छ ?
कृपया हाँसेर समय नबिताउनोस्
हाँस्दाहाँस्दै रोएर जीवन नबिताउनोस् ।

सोच्नोस्, किन ऊ—
बीरवल र अकबरका चुट्किला सुनाइरहेछ,
महाभारत र रामायणका झेली प्रसँग गाइरहेछ,

गद्य कविता

म हुँ परदेशी

सानामा अामाका हातले
काे खाई काे खाई
मेराे नानी खाई गर्दा
खाना खाने
अनि अामाकाे न्यानाे काखमा
लोहरीकाे सुमधुर स्वर सुनेर
अानन्द मानि लुपुक्क निदाउने म
आज
म ठूलो भए पछि
तिनै ममतामयी अामाको
साथ छाेडेर टाढा
सात समुन्द्र पारि पुग्न बाध्ध भए

मलाइ थाहा छ मेरी आमाको दुःख
त्याग र सन्तान प्रतिको चोखो प्रेम
तिनै आमाको दुःख कष्टले
चाउरी परेकाे अनुहारमा
एक मुठ्ठी खुसी दिन सक्छु कि
अनि अाङमा एक सराे कपडा
दिन सक्छु कि भनी
म अामाबाट पर हुन बाध्य भए

म बिवश थिए गरिबीकाे बेराेजगारीकाे
त्यसैले त
घरबाट हजारौ कोश टाढा
बिरानो मुलुकको यात्रामा

बालक च्याँ च्याँ गर्दै रुञ्चे स्वरमा रुँदै
आश बनेर सूर्य किरण जस्तो
सबको मन मनमा वास बस्न सक्ने
हिरामोतीभन्दा बहुमूल्य
घर, खेत सबको हुन्छ
संसारमा यही प्यारो
मान सम्मान सबै यही
आमाको व्यथामा पनि सुख

जब सुन्छु समचार
तरबार बोक्न मन लाग्छ
जब पढ्छु मन
विवाहको त के कुरा आमा
घरवार सारा बेकार लाग्छ
आफ्नै बात्सल्यको चित्कार
सुन्दा सुन्दा

यी बुद्धिमानीहरुको समाजमा
म कसैलाई मन परिन
अनि कसैको मनमा वास वस्न पनि सकिनँ
किनकि म फटाहा छु ।

देखेको कुरा लेख्छु
सुनेको कुरा बोल्छु
अन्यायलाई तोड्छु