महा–सागरको अपार छाल छुन
जहाज अड्डाउने निलो तट हुन
टाढा रहिरह्यो प्रिय सेतो नून
वीर पुर्खाको साहसिलो गर्जन
विशाल नेपालको अभियान
समयको बेगसँगै बढ्दै जाँदा
मौकामा चौका हान्न चुक्यो मेरो देश !

गाउँमा शक्तिशाली भुकम्प आएको छ।
एकाएक घाम हराएको छ।
अँध्यारो कालो आकाशमा,
असंख्य त्रसित कौवामैनाहरु
काइकुइ गर्दै उडेका छ्न्।
जमिन मा हलचल मच्चीएको छ।
जीवहरु तितरबितर भएका छन्।

फालाफाल छन्
उडेका छन्
अंधाधुन्द छन्
यहाँ सम्भावनाहरु
हामीले ती मध्ये
जति समात्न सक्यौं
जति भजाउन सक्यौं

जिन्दगी यात्रा हो,
कहिले रहरमा हिँडिन्छ
कहिले कहरमा दौडिन्छ
सबैसबैलाई अरुको यात्रा
रोमाञ्चक लागिदिन्छ ।
यात्रा गर्नेलाई रोमाञ्चक
नलाग्न पनि सक्छ ।
साल-नालदेखि यात्रा सुरु भयो
ब्रह्मनालसम्म कसले साथ दिन्छ र !!

जब म देख्छु
आज पनि जताततै
गाउँहरुमा, बस्तीहरुमा
ढल्न लागेका
कतै टेको लगाइएका
खुइलिएका
लतृएका
बुढो रुखझै
आस्थाका मनहरू
मलाई लाग्छ तिम्रो समाजवाद
अँझै टाढाको कुरा हो ।

प्रिया तिमीलाई कस्तो भयो होला ?
फलानाको छोरा
फलानाको बाउ
फलानीको खसम ।

परदेशमा मर्यो रे भनेको सुनेको पल ।
म कल्पना गर्न सक्दिनँ ।
सायद तिमी त्यो दिन धेरै रोयौ होला ?
सायद तिमीलाई थाहा थियो ।

वासस्थान माता
नेपाल माता
पृथ्वी माता
ब्रह्माण्ड झन् माता
प्रकृति त्योभन्दा माता

सर्वशक्तिमान
जसले हामीसबलाई बनाए
अनि मातालाई बनाए सहायक

आउनु ,जानु
भेट्नु , छुट्नु
अल्झनु , फुत्किनु
समीप, टाढा
लाभ, हानी
विग्रनु , सुल्झनु
नैरास्यता, घमण्ड
रिस डाहा, प्रेम विश्वास
नरम, कठोर
बेसोमती, मनकारि
साँचो, झुटो
कहिले प्रभात
कहिले निशा
पत्र पत्र जस्तो
रावणका टाउकाहरु झरेपनि हुनेजस्तो
यो संसार हो माया नगरी

यसलाई छोडी
वास्तविक जीवनतिर फर्किने यात्रा
जसलाई हामी मृत्यु भन्छौं

तेरोेमरो यदि केही छैन भने
जीवन कर्म त्यो सच्चा हो
लिएर जाने त के छ र यहाँ
दिएर जान्छ जसले उसैले लिएर जान्छ

त्यही एउटा अटुट कर्म फल नै त हो
यदि हाम्रो भन्ने जब भाव आउँछ
तब दुःख सदा भाग्नेछ
सुख आफै दैलोमा आउने छ

विचारलाई छेक्न खोज्दा निरंकुशता झल्कन्छ
कलमलाई लेख्न रोक्दा बिद्रोहको आगो सल्कन्छ

भ्रष्टाचारीलाई संरक्षण गरेको देख्छु
रगतमा तापमानको ऊर्जा भल्कन्छ

हर गल्लीहरुमा मन्दिर
देख्ने गरेको छु,
तर बिडम्बना बिना पुजारीका,
रात्रीकालीन र झिसमिसेमा धाउने भक्तहरुक साथमा
नत संध्याकलिन आरती हुन्छ
नत बिहानिमा धण्टी नै बज्छ

तिमीलाई हाँस्नु मन छ भने
दिल खोलेर हाँस्नु
समाजले के नै भन्छ र ?
बिचरी दुःख लुकाएर खुशी देखाएकी भन्ला ।

महिनौ अघिदेखि राखिएको छ नछोइकन
रजस्वला भएकी स्त्री जस्तो
दलितले छोएको पानी जस्तो
एकसेट दौरा सुरूवाल
एउटा अन्धकार दराजभित्र ।

मेरो स्वार्थ एउटै मात्रै थियो
तिम्रो धेरै माया पाउने
तर तिमी भन्छेउ भने म स्वार्थी सही ।

मेरो उदेश्य ठूलो थिएन
तिमीलाई बस् सम्झाउनु थियो
तर तिमी भन्छेउ भने म जिद्दी सही ।

आँशु त झार्दिन र झर्दैन पनि भनेको सुन्दा
पीडा सब सहेर घोलेर पिए छ कि जस्तो
चर्को आवाज निकालेर बोलेको सुन्दा
कसैले कमजोर नभनिदिउन भनेर की जस्तो ।

उडछ मन गुडछ मन
कहाँ कहाँ पुग्छ
चञ्चल चपल मन
यता-उता कता-कता छरिन्छ
हेर्दाहेर्दै कता गई अडिन्छ
कहिले आँखापछि, कहिले बोलीमा
मर्छ कहिले योवनाको लोलीमा