सबेरै १० बजेको अलार्म बज्ने बितिकै जुरुक्क उठें
हत्तार हत्तार आँखा मिच्दै "डम्बेल" खोजें
हैट हिजो बेलुकी धेरै चलाएछु क्यारे
"सामसुङ" कम्पनीको मेरो "डम्बेल"
ब्याट्री नै सकिएको रैछ ब्यारे ।

हत्तनपत्त "फास्ट चार्जर" जोडीहालें र चर्पी छिरीहालें
लौन "डम्बेल" नउचाली आज नपच्ने भो
जति बल गरेनी आउँदैन त
थकित हुँदै निस्किएँ म त ।

द्रुतविलम्बितः
कति बिताउनु हो कविता पनि
सकल मानवको रमिता बनी
अब म छाड्दछु यो 'क' बिताउन
गजलमा बरु थाल्छु सुसाउन ।।

मुलुकभित्र भए सरी माफिया
बरु सबैतिर भर्दछु काफिया
अति छ कष्ट यहाँ 'क' बिताउन
छ सिजलो जल मा 'ग' मिलाउन।।

न घिमिरे जतिको हुन पाइयो
न त मिठो कविता रुन पाइयो
अब त दुर्लभ प्राज्ञ छ पाउन
गजलमै बरु थाल्छु सुसाउन ।।

गजलमा रमितै रमिता सब
गजलमै जल थप्नु पर्यो अब
मुख मिठ्याउन क्यै पनि पाइनँ
गजलमै बरु थाल्छु सुसाउन ।।

घनिघसाइ गरी कवि आउँछन्
कथित गर्धव राग सुसाउँछन्
म पछि पर्दछु तैपनि धाउन
गजल नै बरु थाल्छु सुसाउन ।।

गजलमा सजिलै रछ धाउन
बहर गाई र गोरु मिसाउन

आयो दिनदिन
त्यो धिक्का सुन
सरकारी भन्सारमा
छिटो छिटो
सरकारी भन्सारमा
आयो सुन
सरकारी भन्सारमा ।

मान्छेको एक संकारमा अन्तिम अंकमाल गर्ने साथी,
आगो
हेर्दा निश्पक्ष तर असाध्यै पक्षपाती
घरबारी खरवारी गोठ बगैचा किन शुरूशुरू गको
ठुलोठुलो महलतिर किन नग'को
बल्लबल्ल सिहदरबार छिर्न पाको त्यै पनि आदामात्र किन खाको
मलाई शंका छ आगोले घुस खाको

अमेरिका पनि देश नै हो नेपाल पनि देश नै हो
अमेरिका तिनीहरुको देश हो, नेपाल मेरो देश हो

तिनीहरुको देशमा पुलिसले बलत्कारी समाउँछ
मेरो देशमा बलत्कारीले पुलिस समाउँछ

कोही नेता आप झै पाकेका
कोही जोतेको गोरु झै थाकेका
युवाहरू चाहिं
कोही बिदेश भागेका
कोही राजनीतिबाट छेउ लागेका
तर देश चाहिं
यस्तै बुढा गोरुले पो हाँकेका ।

उमेर धेरै भाका छन्
भोज भतेर खाका छन्
जिन्दगीको यात्रामा
धेरैतिर धाका छन् ।
कोही कता गाका छन्
कोही कता गाका छन्
दुखेसोको बाटोमा
धेरै दुःख पाका छन् ।।
कोही हरेस खाका छन्
कोही चरेस खाका छन्
आफ्नो घर भत्काई
अर्काको घर छाका छन् ।।
जेठा माइला थोरै छन्
साइँला काइँला मोरै छन्
धेरै छोरा के पाउँथे
एउटै मात्र पाका छन् ।।
काइँला राइँला हराए
कान्छा मात्र कराए
अझै आउन चाहन्छन्
तर बन्द नाका छन् ।।
हब्बाहरु छाका छन्
कोही अन्कल भाका छन्
अङ्कल हुन बाँकी चैं
कुन्सान काका भाका छन् ।।
सुभाङबाट आका छन्
काठकाडौलाई खाका छन्
अब कता जाने हुन्
एउटै कुन्साङ काका छन् ।।

कागजै सब गरौला
भन्ने महानगर पालिका
तर गर्ने छैन कुनै तालिका
जता हेर्यो फोहरै फोहरको ताज छ
पच्चिस वर्षदेखि यो शहरमा
यही फोहरकै राज छ
अव्यवस्थित घरहरुको फसल छन्
बाटोभरि जात्राको जस्तो पसल छन्

भन धरहरा
तिमी कता हरायौ
मसित डरायौ कि
अन्त कतै मन परायौ ?
भन कता हरायौ ?

बाले सानोमा
तिमीलाई देखाउन ल्याउदा
साच्चै तिमीलाई कति मन पराएकोथे
आज लक्का जवान भएर
तिमीलाई भेट्न आउँदा

यो पैसो त
जति धेरै कमायो उति धेरै नपुग्नेरैछ
भन्नुस त
अहिलेसम्म पैसोले पुग्यो भन्ने कोही छ ?

सय रुपैया नहुनेलाई हजारले पुग्दैन
हजार कमाउनेलाई लाखले पुग्दैन
यो पैसो त जति कमायो उति अभाव हुनेरैछ
भन्नुस त
अहिलेसम्म पैसोले पुग्यो भन्ने यहाँ कोही छ ?

बस्नुस् न बस्नुस्
सरकार राती पार्टी गरेर ढिला सुतिस्याछ
खत्र्याक्क आवाज आयो
साहेत म्याम साहाब भर्खर उठिस्याछ
अपराह्न भए कि यहाँ
बदेल आउछ सुकुटी आउछ
व्हिस्की आउछ वाइन आउछ

खेल टुडिखेल खेल
त पनि त धुन्दकारी होस
खेल षडेन्कारी खेल ।

के के दिन्छन नेताले भन्दै
डाँडाकाँडाबाट जनता जुराउँछस्
नेतागण ढिला आउँदा
घामले सेकाउदै घण्टौं कुराउँछस्

माया गर्ने
म मायालु
साथ दिने
ए मेरी दयालु
तिमी बिनाको संसार
धर्ती, आकाश अनि पातालमा
पनि त्राहि त्राहि हुने भो
धर्तीकी चरी,
आकाशकी परी
अनि पतालकी जलपरी
ए मेरी प्राणपियारी ॥

छोरी पढ्न गएकी
तीन वर्ष दशमा रहेकी
चारौँ सालमा दस पास
ज्वाइन गरी क्याम्पस

क्याम्पसमा पढ्दै छ
वैंश त झनझन चढ्दै छ ।