विश्वभ्रमणमा हिँडेका अदृश्य विषाणुहरू
उन्मत्त साँढे बनेर
चोकचोकमा डुक्रँदै–गर्जदै
उग्राइरहेछन् ।

ब्रह्माण्डको भाले बनेर
अहङ्कारमा मच्चिएको मान्छे
घरघरमा थच्चिएर

विकास गर्छुभन्दा भन्दै दशौ दशक बितायौ,
सबै नेपाली जनतालाई त थाग्नामै सुतायौ।
कति सहनु हामी,
सराकारी कर्मचारी को दुख दिने नीति,
अनि मन्त्रीको भ्रष्टाचार गर्ने राजनीति।
कति दिन्छौ पीडा सरकार, कति दिन्छौ पीडा?

हामी नाँच्नुमा सिपालु छौँ,
हामी मादले गीतमा नाँच्छौ,
मारुनी भएर पनि नाँच्छौ,
तामाङ सेलोदेखि लिएर
खैँजडी र च्याब्रुङको तालमा पनि नाँच्छौ,
नाँच्न हामीलाई सिकाउनु पर्दैन
हामी जन्मजात नाँच्ने जाति हौँ।

लौ घरको ठेगाना त छ
तर मेरो मान्छेको ठेगान् भएन

मुहार चन्द्रमा जस्तो छ
कुनै बादलले पो छेक्यो कि ?
पात्रो हेर्ने भ्याएको थिएन
कतै औँशीको दिन पो पर्यो कि ?

रंग उप्किसकेको थोत्रो मोबाइलमै
भर परेको देखेर
तिनको जन्म दिवसमा पोहोर साल
एउटा ठुलो स्मार्ट फोन किनेर
उपहार स्वरुप दिएको थिएँ,
त्यही मोबाइलमा हिजोआज उनी
धेरै व्यस्त देखिन्छिन्,
किनभने उनी धेरै स्मार्ट हुँदैछिन्।

साथी,
हिजआज तिमी धेरै गन्हाउन थालेछौ,
तिमी गन्हाएको देखेर
यहाँका वन-जंगलमा
चरा-चुरुङ्गीहरूले तिम्रो साउती गर्न थालेका छन्
तिमी गन्हाएको देखेर
यहाँका पाखा पखेरो र चियाबारीले पनि
तिमीलाई छि: छि: दूर दुर गर्दै छन्

कुन धर्म हो त्यो भगवान
जहाँ रातभरिसम्म पनि
सिङ्गो गाउँको निद्रा हराम गरिन्छ

मैले के गरुँ, यसलाई राखूँ कि अर्की बिहे गरुँ ।

घरी पिलेटतिर कुद्छ
घरी कचौरातिर कुद्छ
मिठो मिठो बोकेर
घरी ओठसित जुद्छ
कहिले यताको कुनोमा खोज्छ
कहिले उताको दुनोमा खोज्छ
के मिठो लाग्छ तपाईंलाई पहिले

ससुराबा ! टाढैबाट प्रणाम
यो अवहेलित ज्वाईंको देब्रे हातको सलाम
मलाई तिम्री छोरी त फुलबारीकी माली हुन् भनेर भन्थ्यौ त
तर उनी त कालीरूपी ताण्डव नर्तकी पो परिछिन्
तिम्री छोरी त गुलावकी फूल हुन् भनेर मलाई भिडाएथ्यौ त
तर उनी त मरुभूमिकी तीखो काँडे सिउँडी पो परिछिन्

कता झर्छ भन्दै न लागें पछाडि
मठाधीशकाे फेरलाई नछाडी
सफा गर्न छाडें परेकाे छ चाेट
मठाधीशकी पत्नीको पै६ीकोट ।।
(नि) काे पेटी (टि) कोट ।

न छाेराे परें वा परें वा न ज्वाइँ
नपर्दा कहाँ खेल्न पाइन्छ दाइँ
न हड्तालमा बाेक्न झन्डा गएँ म
कहाँ गर्न पाऊँ म सित्यैं रजाइँ ।।

न पार्टीहरू भित्र भर्ना भएँ म
न ‌ओछ्यानमा नै उपर्ना भएँ म
कसैकाे गरें क्यै न मैले बिझाइँ
कहाँ गर्न पाऊँ म सित्यैं रजाइँ ।।

नराखी नराखी कहाँ हुन्छ माग
नमागी नमागी कहाँ लाग्छ भाग
त्यसै प्राप्त के हुन्छ याे राइँदाइँ
कहाँ गर्न पाइन्छ सित्यैं रजाइँ ।।

यसैले पछाैटे परेकाे छु आज
छ बाेधाे भएकाे र साेझाे दिमाग

गफाड्ताल टुक्का महिमा

तिनोटा मु्ख्य छन् हाम्रो चिनारीका नयाँ कडी
बयान गर्न लागें म नहेरी नाडीको घडी ।।

गफ गर्ने गफै चुट्ने पहिचान छ अग्रिम
गफाडीहरुको भिन्नै पहिले गफ गर्छु म ।

आमाले बाबु बिर्सन्छन् पत्नी छन् पति बिर्सने
हडताल भए पुग्छ बेर्थै के अरु सम्झने ।।

रुखबाट खस्यो कोही बाटो बन्द गरे भयो
लोग्ने स्वास्नी गरे लड्डी देशै भन्द गरे भयो ।।

क्षतिपूर्ति लिंदै घिच्तै दारुले पेट भर्दछौं
नेपालै मात्र के हामी विश्व नै बन्द गर्दछौं ।।

थपेर गफमा टुक्का हुक्का झैं टर्टराउँछौं
काम गर्न परैबाट छाडेर थर्थराउँछौं

गफ हड्ताल टुक्कामा गफै केही गिजोल्छु म

द्रुतविलम्बितः
कति बिताउनु हो कविता पनि
सकल मानवको रमिता बनी
अब म छाड्दछु यो 'क' बिताउन
गजलमा बरु थाल्छु सुसाउन ।।

मुलुकभित्र भए सरी माफिया
बरु सबैतिर भर्दछु काफिया
अति छ कष्ट यहाँ 'क' बिताउन
छ सिजलो जल मा 'ग' मिलाउन।।

न घिमिरे जतिको हुन पाइयो
न त मिठो कविता रुन पाइयो
अब त दुर्लभ प्राज्ञ छ पाउन
गजलमै बरु थाल्छु सुसाउन ।।

गजलमा रमितै रमिता सब
गजलमै जल थप्नु पर्यो अब
मुख मिठ्याउन क्यै पनि पाइनँ
गजलमै बरु थाल्छु सुसाउन ।।

घनिघसाइ गरी कवि आउँछन्
कथित गर्धव राग सुसाउँछन्
म पछि पर्दछु तैपनि धाउन
गजल नै बरु थाल्छु सुसाउन ।।

गजलमा सजिलै रछ धाउन
बहर गाई र गोरु मिसाउन

मान्छेको एक संकारमा अन्तिम अंकमाल गर्ने साथी,
आगो
हेर्दा निश्पक्ष तर असाध्यै पक्षपाती
घरबारी खरवारी गोठ बगैचा किन शुरूशुरू गको
ठुलोठुलो महलतिर किन नग'को
बल्लबल्ल सिहदरबार छिर्न पाको त्यै पनि आदामात्र किन खाको
मलाई शंका छ आगोले घुस खाको