चौध वर्षको वनबास पूरा गरेर म आफ्नो राज्य फर्किरहेको थिएँ । म वनबास जानु अघि योद्धा थिएँ र फर्किँदा सम्म शान्त शालिन साधारण बाल्मीकी बनी सकेको थिएँ । त्यसैले रामायण नै लेख्न कोशिस गरिरहेको थिएँ । तर मेरो नसीबमा न सिता थिई न त मेरो रामायणमा अरु कोही पात्र नै थिए । केवल एक्लो म घनश्याम मात्र पात्र बनाइएको थिएँ । फेरि बिना सिताको रामायण पनि कसरी लेख्ने भन्ने पनि दुविधा नै थियो । कसले कसलाई हरण गर्ने, कसले कसको मरण गर्ने र कसलाई कसले स्मरण गर्ने सोच्दा सोच्दै सयौं चोटी केरमेर गरी थोरै भए पनि लेखिसकेको थिएँ ।

कुरा अलिक हाँस उठ्तो हुन सक्ला । तर हाँसो उठ्तो भए पनि कुरा यथार्थै हो । त्यसै यथार्थ कुराबाट म यहाँका कुरा थाल्छु । केही वर्ष अघिको कुरा हो । मेरो चिनाजानीका मित्र जसलाई म अहिलेसम्म पनि दाजु भन्छु उहाँबाट मलाई फोन आयो । मैले उहाँको फोन उठाएँ । उताबाट कुरा आए— ‘भाइ, तपाईंले प्रधान सम्पादकका रुपमा बसिदिनुपर्ने भो, भ्याउदिनँ भन्न पाउनुहुन्न है ।”
“के छाप्न लाग्नु भो दाइ ?’

केटाले संगै पढ्ने केटिलाई Friend Request sent गर्छ।केही दिनमै Accept हुन्छ , अनि

केटा:- Hloo
केटि :-Hii

केटा:- what's Up?
केटि:-I'm Fine N U?

केटा:-Same Here.
केटि:-Horw?

केटा:- umm , ani k gardai Ho ?
केटि:- Yatikai Basdai Ani Timi?

केटा:- Ma Yaso Online ma Aayako.
केटी :- Aaa! Aru vana,,

केटा:- k Vanam?
केटि:- Your choice ?

केटा:- Timro Tw Bf Xa re Hana?
केटि:- Umm Xa ni kina rw?

केटा:-Sodheko Matrai,,
केटी :- mero bf vayarw timilai k vayo rw?

केटा:- k k vayo vayo?
केटि:- k Vayo Vana?

केटा:-Bf Navayko Vayava tw yaso Try garna

मेरा एक जना अति नै घनिष्ट मित्रले थाहै नदिई “लौ बस्नु बाइकको पछाडि” भनेर मलाई लिएर कतै जानुभो । दशैंका भेडाजस्तो लागें म उनका पछि । गन्तव्य कता थियो मलाई केही थाहा थिएन । तर उहाँले भनेपछि नमान्ने मैले कुरै आएन । खुरुखुरु उहाँको बाइकको पछि बसेर उहाँले जता लानुहुन्छ त्यतै गएँ ।

आधा घन्टाको यात्रापछि म पुर्याइएँ एक यस्ता घरमा जहाँ ठुलो भीडभाड थियो । ओहो म ता कुनै राजनीतिक चुनावको प्रसारमा कुनै नेताको घरमा पो आएँछु कि ? अथवा कसैलाई सम्मान गरिने कार्यक्रममा पो आएँ कि ? या कुनै साप्ताहिक पूराण लागेको ठाउँमा पो आएँ कि ? मैले त्यहाँको दृश्य देखेपछि परिकल्पना गरें ।

मैलै कतै जानु पर्दा अहिले निकै सजिलो भएको छ । कहाँ कुन पार्टीको हड्ताल छ, कहाँ कुन व्यवसायी, समाज, संगठन, मुक्तिमोर्चा आदि कसकसले कहिले चक्काजाम गर्दैछन् भनेर थाहा पाउने मेरो सजिलो साधन छ भद्रे भाइ । ऊसँग यस फेटको हडतालको क्यालेन्डर नै हुन्छ । ऊ मेरा छिमेकी पनि हो । मेरा मामा खसेकोले सखारै गाडी चढेर मलामा जानु पर्ने भएकाले र गाडी चल्ने नचल्ने बुझ्नलाई एकाबिहानै म भद्रे भाइकोमा गएँ । ऊ बिहानैदेखि राँकोका लागि तयारीमा रहेछ । ऊसँगै दुई जना भाइहरू पनि भाटा खुर्किरहेका रहेछन् ।

म अलि चञ्चल स्वभावको पशु, झ्यालबाट वसन्त दृष्य देखि लिएर स्त्री प्रजातिहरुको क्याम्पस आवत जावतसम्म हेर्न भ्याउँथे । साथी भने सधैं वाइट बोर्ड प्रेमी, बदलामा म अचम्म मानिदिन्थे । उसका दुई आँखाहरू बिचरा, कठैबरा कदापि देखिदैनथे बरु देथिन्थ्यो यूद्वमा तैनाख सीपाईका चनाखो आँखा जस्तै । चिल्लो अनि चिप्लो पल्टाईराखेको सेतो खाली पाना माथि लम्पसार सुताईराखेको कलम थकित झै देखिन्थे । हिटलरको जस्तो गुरुको आदेश सिरोपर गर्दै हामी बोर्डमा ध्यान दिइरहेका थियौ । हिसाब सकेर कत्ति खेर सार्नु भनेर हामी भने पर्खिरहेका थियौ (कोही हाई काट्दै, कोही एक आपसमा पेनले घोचाघोच गर्दै)।

हिन्दूहरूको बलियो पहिचान टाउकाको बीचमा चुस्स लामो पारेर पालिने कपाल नै टुप्पी हो । टुप्पीले निकै ठूलो करामत देखाउन सक्छ । त्यस्तै टुप्पीधारी पण्डित चट्पटानन्द हुन् । उनी एक पटक मुठ्ठे टुप्पी लर्काउदै काठमाडौंका नयाँ सडकतिर घुम्दै थिए । उनको मुठ्ठे टुप्पी देखेर कुइरेलाई अचम्म लागेछ र तीनछक पर्दै सोधिहालेछ, excuse me please what is this ?

चटपटानन्द पनि के कम, वीर गोरखालीका सन्तति, दिनको सत्र घर डुलेर खीर लप्काएका धूर्त पण्डित कस्सिएर कुइरेले घाँटीमा लगाएको टाई समाउदै This what is this ? भनेर सवाल तेर्स्याएछ ।

एकजना सारै कालो मान्छे रुघा खोकीको पीडाले ग्रसित भएर डाक्टरकोमा गयो। डाक्टरले उसलाई सरसरी हेरेर भन्यो तिमी सबै कपडा खोल अनि यो मेरो कोटाको जमिनमा हात समेत टेकेर टुक्रुक्क बस । तिम्रो बिरामीको परीक्षा लिन्छु ।

पंखा गर्मीमा हुदै नहुने बिधुतिय उपकरण जसले हामीलाई जहाँ बसेर पनि आनन्द दायी हावा दिन्छ. हो त यो एउटा उपकरण यसलाई पनि पैसा नै तिरेर बजार बाट किनेर लेराउनु पर्छ . तेस्माथी एउटा ज्यामी लै ज्याला दिएर उसैको काखमा न्यानो गरि घरसम्म आइपुगेको हुन्छ . अनि यो पंखा यति बाठो छ . हाम्रो गाली खानु पर्छ भनेर पहिले नै electricity on गर्नेबितिकै मुन्टो हल्लाउदै हावा दिन्छ . यसको आशय महँगो छ बिजुली तिमि switch on नगर भनेको रे . आफु साचिलो हुनलाई बिधुत् बन्द गरे पछी पनि एकछिन हावा दिराखेको हुन्छ .

कुरा यो लोकभन्दा धेरै परको हो, तर कुरा भनें यही लोकसँग सम्बन्धित नै हो । एक जना प्रोफेसर हुनुहुन्थ्यो - त्रिलोकभन्दा बाहिर । उहाँको पहुँच अनन्तसम्म थियो, हामी अझै पनि उनलाई सम्झिन्छौ- तपाई शिवजी भन्नुहुन्छ उहाँलाई, तर म अल्झिएकोको गाँठो फुकाएर शिवजीको वास्तविकता ऊजागर गर्दै छु आज, यहाँ । शिवजी कुनै देवता होइनन् । उसो त धेरै जना मसँग रिसाउलान - शिवजीलाई यस्तो आक्षेप लगाउँदा । तर कुरा भनें म यथार्थ नै गर्दै छु । शिवजी यौटा प्रोफेसर हुन । लास्टै साईको प्रोफेसर एक शिवजी हुनुहुन्थ्यो । भाङ, धतुर खाएर अनाप - सनाप प्रोजेक्ट गर्न ब्रह्मा र बिष्णुलाई उहाँ लगाउनुहुन्थ्यो । बिचरा ब्रह्माको जवानीमैं दारी फुलेर सेतो हुन पुग्यो । बिष्णुजी भने ह्यान्ड्सम नै हुनुहुन्थ्यो । नानीहरू ज्यान लुटाउँथे बिष्णुजी ऊपर । ब्रह्मा - Computer Scientist र बिष्णु - Electronics Engineer हुनुहुन्थ्यो ।

बेलुकी त्यो अँध्यारो रातमा लड़िबदी म बस्ने मेरो महलमा पुगे जस्तो लागेको थियो । मेरो महल जहाँ पुरानो सुकुल बिछ्याइएको काठको खात मात्रै देखिन्थ्यो तर आज नरम ओछ्यानमा पल्टिए झैँ लागिरहेथ्यो । मेरो महलको छानो ताराहरूले भरिभराउ थियो । त्यसैले होला रात अँध्यारो भएपनि मेरो महल भने जगमन्न थियो । अनि म ती ताराहरूलाई मेरो महल उज्यालो बनाइदिएकोमा हात जोडेर धन्यबाद दिंदै थिएँ । तर जवाफ भने फर्केको थिएन सायद ती ताराहरूले मेरा अप्रस्त बोली नबुझेका होलान्‌, कति नै पिएको थिएँ र ?

विहानैदेखि सूर्यले मुहारलाई छुपाई रहेको देख्दा अनायासै आश्चार्यको अनुभूति हुनु कुनै नौलो अवस्था उत्पन्न भईरहेको आभाष हुन्थ्यो । त्यै भएर होला शायद आकाशले पनि लजाएर वादलको घूम्टो ओढी चिहाईरहेको थियो । समय आफ्नै गतिमा आफ्नै तालमा चलिरहेको भान हुँदा, समय न हो पल्लाघरे जेठा पनि सूर्य र आकाश झै वाक्क हुदै आज विहानैदेखि मुरमुरिन्दै घरी-घरी केही कुरा चित्त नबुझे झै गरी यता-उता छटपटिँदै गुनगुनाउदै आक्रोसमा चिच्याउदै रहेछ । कुरा के रैछ भनी बुझिहेर्दा त छट्टुरामले सताएर चौपट्टै पारेको रहेछ । त्यै भएर छट्टुरामलाई सजाय दिनको लागि समाज बसेको रैछ । तर के गर्ने विडम्बना ......!

" ल यो तातो पानी खुरुक्क खाउ त !! " एक बिहानै कान नै झर्ने गरी चर्को चर्को बोलीमा भ्यागुतो जस्तै ट्वार-ट्वार गर्दै श्रीमतीको कोठा भित्र आगमन भयो |
" छिटो उठ भन्या..." अलि घुर्किपूर्ण बोलीमा फेरी अलिकिती ट्वारट्वाराहट पोखियो |

भर्खर विवाह गरेका नया जोडी नेताजीसँग आशीर्वाद माग्न गएछन्-

जोडी : मन्त्रीज्यू हामीलाई आशीर्वाद दिनुस!

नेताजी : "अहँ मन्त्रीको काम आशीर्वाद दिने होइन मात्रै उदघाटन गर्ने हो । उद्घाटन गर्न दिने भए गरुला !"

"लघु कथा" लेख्ने प्रयास -:उडुसको पाद्द गनाउदा......