मनको हुन्न केही भर हैन र
मायामा हुन्न केही डर हैन र
यो मनलाई त्यो मनको खबर छैन र
मायामा बग्दै जाने रहर छैन र

केटी: मनको हुन्न केही भर हैन र ?
केटा: मायामा हुन्न केही डर हैन र ?

आज मन उडेर भाग्छ
किन मलाई यस्तो लाग्छ
उनकै नजिक जाऊँ
उनीसँगै माया लाऊँ

यो बादल, यो पहाड, यी फूलभन्दा सुन्दर छे
यो खोला, यो झरना, यी पंक्षीभन्दा चञ्चल छे
स्वर्गकी परीलाई चुलबुले मोरीलाई
अङ्गालोमा बेरिरहुँ एकनाश हेरिरहुँ

कुटुमा कुटु सुपारी दाना कुटुमा कुटु

कहिले आउँछ होला त्यो एकदिन
जहाँ भारी नहोस् यो जीवन
जहाँ एउटै बनोस् बिपना सपना
अनि बैरी नहोस् आफ्नै मन

कसरी नभनुँ म तिमीसँग टाढा हुँदा
मन यो दुख्छ
आफ्नो नभन ठिकै छ मलाई त
सम्झिदिए पुग्छ

मन यो मेरो हजुर गर्दैछ कि कसुर
लाग्छ अनौठो केही
धड्कनको तालमा चल्छ समय पनि
गर्दै इशारा केही
खै कसको दोष हो कस्तो मदहोसी हो
चल्दैछ जादु केही

यो मन ढुङ्गा भए कति जाती हुन्थ्यो
न त चोट हुन्थ्यो न त हुन्थ्यो माया
यति मुटु दुख्दा पनि किन लाग्छ माया

खुसीहरू तर्की हिँडे जिन्दगी नै भो अँध्यारो
टुटिसकेको सपना पनि लागिरहन्छ प्यारो
छलुँ भन्छु छलिँदैन पछि लाग्छ छाँया
यति मुटु दुख्दा पनि किन लाग्छ माया

जस्तो छ यहाँ त्यस्तै नै चल्छ
यस्तै छ यहाँ यस्तै नै चल्छ
चले पनि चल्छ यहाँ नचले’नी चल्छ
चुप लाग धैरै नबोल
भित्ताको’नी हुन्छ कान
सावधान !

गाउँ गाउँ घुम्दै हिँड्छु शहर बस्ती डुल्दै हिँड्छु
जिन्दगीको गीत गाउँदै हिड्ने मेरो काम
ईश्वर त त्यसै ठूला मान्छेलाई प्रणाम

मेरो जात मान्छे नै हो अर्को कुनै जात छैन
कर्म नै धर्म ठान्छु अरु केही जान्या छैन
निदाउनेलाई उठ भन्छु, फुट्नेलाई जुट भन्छु
कालो बादल हटाएर आँगनीमा ल्याउन घाम
ईश्वर त त्यसै ठूला मान्छेलाई प्रणाम

के सोचें मैले के भयो अहिले
कसम हाम्रो अल्झाइराख
नलैजाऊ टाढामा

पिरती आफैं हुँदो रैछ
तिमी कहाँ म कहाँ भेट हुँदो रैछ

कस्तो छ गाउँले ?
यस्तै त छ हेरिहाल्यौ !

आँखा-आँखा बोलिरहे ओठले बोल्नै सकेन
भोक प्यास निद हरायो आफ्नो मुटु आफ्नै भएन

इशाराले बोलाउन पर्दैन
माया भए डराउन पर्दैन