के सोचें मैले के भयो अहिले
कसम हाम्रो अल्झाइराख
नलैजाऊ टाढामा

पिरती आफैं हुँदो रैछ
तिमी कहाँ म कहाँ भेट हुँदो रैछ

कस्तो छ गाउँले ?
यस्तै त छ हेरिहाल्यौ !

आँखा-आँखा बोलिरहे ओठले बोल्नै सकेन
भोक प्यास निद हरायो आफ्नो मुटु आफ्नै भएन

इशाराले बोलाउन पर्दैन
माया भए डराउन पर्दैन

चियाबारीमा हो चियाबारीमा
सधैं उँडी हिंड्ने बादललाई
सधैं फुलिरहने फूलहरूलाई
कुन खुसी आज नौलो भई
फैलियो मेरो चियाबारीमा

तीन पाते डाँडा काटेर
कहाँ जान लाग्यौ सारंगी दाइ
पिरतीको भाखा बोकेर
उकालो ओरालो देउराली भिरालो
यो मायाले लौ न सतायो

सुन साइँली साइँली
परदेशबाट म आउँला
सुन साइँली साइँली
चालीस काटेसि रमाउँला
सुन साइँली साइँली
दियोमा तेल हुरुरु
सम्झी कहिल्यै नरुनु

झझल्को लिएर आएछ सावन
फेरि आँखामा

चञ्चले मन भुल्यो मायाको रहर चल्यो
कसलाई पर्खेछ जोवन
को होला मेरो मायालु लैबरी मेरो मायालु

बतासले उडाइल्यायो माया मेरो
फूलमाथि सजाइदियो छायाँ तिम्रो
जिन्दगी उपहार भो ढकमक जोवन फुल्यो

जानी नजानी तिमीले के दियौ यो मनै बदलियो
एक नजर तिमीले के हेर्यौ लौ है माया बसिगो

म त अब रिसाउँछु बोल्दै बोल्दिन
रुने मान्छेसित दिल खोल्दै खोल्दिन

तिमीबिना मेरो आँगन अधुरो अधुरो अधुरै थियो
तिमीबिना मेरो जीवन अपुरो अपुरो अपुरै थियो

यो फूल जस्तो त्यो मन भए कतिमा हुन्थ्यो नि
सोचेको मात्र हैन है कान्छी आँटेको पुग्थ्यो नि