गजलः
फलेको वृक्षको हाँगो झुेक झैं झुक्तथ्यो नानु
म केही छिन नबोल्दैमा सलक्कै सुक्तथ्यौ नानु ।।

अलिक घुर्की लगाएरै म हिंड्थें केही तर्केर
नजारे झैं गरी बाटो निरन्तर ढुक्तथ्यौ नानु ।।

भएको छैन क्यै गल्ती भएमा माफी चाहन्छु
क्षमा गर्नै ढिलो गछ्र्याै स्वयं नै दुख्तथ्यौ नानु ।।

म तिम्रो स्पर्शको तृष्णा मुटुभित्रै लिई हिंड्थें
तिमी गल्ती स्वयं गथ्र्यौ त्यसैमा चुक्तथ्यो नानु ।।

अगाडि आउने इच्छा मलाई ता हुने गथ्र्याे
नदेखे झैं गरे जस्तो गरेरै लुक्तथ्यौ नानु ।।

चाैपाल छन्द

आसै थिएन भेट्ने यो के भएछ नानू
बिर्सिसकेको छु मैले सम्झाउँछ बाँसुरीले ।।

धेरै भएछ हाम्रो सम्बाद शून्य नानू
झङ्कार गर्छ पैदा तिम्रै नयाँ चुरीले ।।

खाडी पसेर मैले धेरै कुरा गुमाएँ
कैले नसोच नानू बिर्स्यो नि निस्ठुरीले ।।

खाई कसम अनेकौ हामी अलग भएथ्यौ
बाचाहरु उडाई लग्ला कि यो हुरीले ।।

पक्का गरी समाऊ बलिया ती पाखुरीले
छाती म थाप्छिदिउँला रोप्नु त्यहाँ छुरीले ।।

एउटा हातले चुरोट तानें अर्को हातले बोतल
कुलतैमा फसें म त धाउन थालें होटल

के सोचें मैले के भयो अहिले
कसम हाम्रो अल्झाइराख
नलैजाऊ टाढामा

पिरती आफैं हुँदो रैछ
तिमी कहाँ म कहाँ भेट हुँदो रैछ

कस्तो छ गाउँले ?
यस्तै त छ हेरिहाल्यौ !

आँखा-आँखा बोलिरहे ओठले बोल्नै सकेन
भोक प्यास निद हरायो आफ्नो मुटु आफ्नै भएन

इशाराले बोलाउन पर्दैन
माया भए डराउन पर्दैन

चियाबारीमा हो चियाबारीमा
सधैं उँडी हिंड्ने बादललाई
सधैं फुलिरहने फूलहरूलाई
कुन खुसी आज नौलो भई
फैलियो मेरो चियाबारीमा

तीन पाते डाँडा काटेर
कहाँ जान लाग्यौ सारंगी दाइ
पिरतीको भाखा बोकेर
उकालो ओरालो देउराली भिरालो
यो मायाले लौ न सतायो

एक्लो रहन उ लागि परेको छ
सुरु कै दिन तिहार माघि परेको छ

राम्रा फल हावाले चलायमान गरे
एउटा छ तर त्यो दागी परेको छ

जन्मेकै दिन आमा गुमाएको बच्चा
भाग्यले झन राम्रो काखि परेको छ ! !

तिमी आयौ र यो जिन्दगी दिन रात रमाइलो लाग्छ
तिमीबिना मेरो जिन्दगी थाहा छैन मलाई कस्तो लाग्छ

पसिना बाढी सरी बगाएर के पायाै तिम्ले
अाँसु झर्ना सरी चुहाएर के पायाै तिम्ले ।

तिमी बिना बाँच्नै सकिन्न भन्दै हि‌ड्थ्यौ कुनै दिन
झुटो कसम खायौ र कतै हरायौ के पायाै तिम्ले ।

परिवारका अघि एक गाँसपनि रामरी खान पाएनौ कुनै दिन
यही गाँसकाे लाेभमा सधै‌ मरुभूमिमा बिलायाै के पायाै तिम्ले ।

गीत
सुरेश काफ्ले विदारक
सम्झनाको बाढीको आयो मेरो मनको मझेरीमा
तिता - मिठा कुरा सबै उडि गयो तरेलीमा

कस्तो माया वस्यो बरै झ-झल्को आईरहन्छ
बिर्सु भन्छु उनको माया सम्झनाले सताउँछ
धनको लोभले मेरो माया छोडी गई पहिले
सम्झनाको बाढी आई मुटु पोल्छ जहिले

स्वार्थी छ यो दुनियाँ आफैं सबै आफै लिन्छ
ममबत्ती आफैं बलि प्रकाश अरुलाई दिन्छ
निर्मोहीको स्वार्थी माया सम्झी रोईरहन्छु
सम्झनाको बाढी आउँदा आफैं टोलाईरहन्छु ।
रचना २०६३/०२/२१

पुरानै छ बाटो पुरानै गोरेटो
तर नौलो यात्रा आज थाल्दै छु म