"अँ म त भगुसँगै बिहे गर्ने हो साह्रै मन" पर्‍यो भन्दै झन् गफ गर्न मच्चिइन् उनी (मेरो नाम भगवान भए पनि मामाघरमा सबैले भगु भन्नुहुन्थ्यो)। मलाई भने यत्री ठूली केटीले म जस्तो सानो केटासँग किन बिहे गर्छु भनेकी होली भनेर मनमनै चिन्ता पर्न थालेको थियो। उसको उमेर त्यस्तै सोह्र सत्र थियो होला म भने ११/१२ को त्यै पनि अलिक होचै थिएँ। उसले माया गरेर दिएका पाकेका बेलौती पनि मलाई फकाउन दिएजस्तो लाग्न थाल्यो। मलाई त साँचै उसले मसँग नै बिहे नगरी नछाड्ने भइ भने कसरी उसलाई दुलही बनाउने होला,दुलही भएपछि के गर्नु पर्ने हो भन्ने पनि थाहा नभएको त्यो उमेरमा एक्कासी आइलागेको यो टेन्सनले म भित्रभित्रै उकु

खुईया SSSs आइया आमै ... तीन भुवन चौध लोक सबै देखिसके .....रातको आधा प्रहर देखि पिटिक्कै आखामा निन्द्रा छैन । तर यो दुखाइ नया र नौलो भन्ने चै पटक्कै हैन । मेरा जिजुहरु ले नि भोग्नु भयो अरे हजुरबुबा ले बुवाले अनि मैले पनि भोग्दै छु सायद आफ्नो दुख अरुको दुख भन्दा हजारौ गुणा ठूलो लाग्दो हो र त म एउटा खुट्टा काटिएको केशरकान्त कट्वालको अगाडि आफ्नो दात दुखाइलाइ बढावा दिदै छु ।

सत्यको हविगत हेर ! आज ऊ आफै आफ्नो परख गर्न कसौटीमा घोटिरहेको छ आफैँलाई । सत्यलाई कहिल्यै पनि सत्यापन चाहिन्न भनी अडिग रहने, आज सत्य आफैलाई कसैले नअङ्गाल्दा सबैसँग विछोडिएको मनस्थिति भयो उसको । जमाना खराब हुँदै गयो । पहिले त बोलीमै शक्ति थियो । तर अहिले भने सत्यलाई सत्यले नै चिनाउन ठाउँठाउँमा, दलदलमा रुमल्लिनु पर्ने भयो । के सत्यले आफुलाई पहिलेजस्तै सर्वत्र पायो त ? के सत्यलाई पहिलेकाले पाएजस्तो पाएर सर्वकल्याणकारी सर्वत्र शक्ति प्राप्त भयो त ? सत्यले पृथ्वीका हरेक ठाउँमा सत्यलाई खोज्न गयो । “आफ्नो हालत के रहेछ ?” भनी खोज्न गयो । “अब त सत्य पाउँछु कि यहाँ ?

सुविको माया पाउने मान्छे कोही थिएनन् । उसका आफन्तहरु पनि कोही थिएनन्, भएकाले पनि धोका दिई वास्ता नगरेकाले ऊ विच्किसक्यो । उसले एकजनालाई आमा बनाएको थियो । सुख दुःखका कुरा उनैसँग गथ्र्यो । उक्त बुढीआमाले उसलाई औधी मनपराउँथ्यो । बुढी आमाका पनि कोही थिएनन् ।

एक दिन के भयो के भयो, जब ऊ बुढी आमाकहाँ खाना खान गएको थियो, सधैँ झैँ त्योबेला आफुले कमाएको सबै उक्त बुढी आमालाई उसले दियो । बुढीआमाले उसलाई भात पस्किदिइन् । त्यहाँ एकजना केटो आएको उसले देखेको थियो । त्यो केटा बुढीआमाको छोरा भन्दैथिइन् ।

.....कोरोनाबाट सचेत बनौँ ............कोरोनाबाट सचेत बनौँ .......भन्ने मोबाईल रिङ्गको साथ रामको मोवाईलमा एकाएक एउटा फोन आयो । “सर ! मैले एउटा कथा लेखेकी छु । कमेन्ट गरिदिनुहुन्छ कि भन्ने आशा गरेकी छु ।” सीताले भनी ।

विश्वभरि नै तहसनहस पारेको कोरोनाको महामारीले यहाँ पनि अछुतो राख्ने कुरा भएन। यस्तै त्रास र आतंकका बीच पनि हाम्रो अफिस चलिरहेको थियो। तर अब कम्पनीले भिसा सकिएको मान्छेलाई काम नदिने भनेर मैले पाउनुपर्ने सबै हिसाबकिताब क्लियर गरिसकेको थियो। अब हामि फ्लाईट हुने दिनको प्रतिक्षामा दिनहुँ समाचारमा आज यतिजना संक्रिमित र यति हजार जनाको मृत्यु भयो भन्ने समाचार सुनेर झनै आतंकित हुनु हाम्रो दिनचर्या भएको थियो। कोठाबाट प्रायः बाहिर निस्कदैनथ्यौ कोरोना सर्ने डर जो थियो।यसरि एक एक गर्दै संसार भरि नै कोरोनाको उपचार गर्ने डाक्टर हरु धमाधम मर्न थालेको खबर हरु आउन थाले। अर्को तर्फ़ विदेशमा र

को हौ तिमी?अस्ति हिजो अनि आज तिमी मेरो मानसपटलमा छाइरहेकी छौ ।लाग्दैछ तिम्रो र मेरो भेटले अनगिन्ती यादहरु सगालेकाछन तर खै मलाई त्यो क्षण याद छैन हामी भेटेको ठाउँ याद छैन मात्र तिमी याद छौ ।साझमा आफ्नो बासस्थान फर्कन लागेको बनचरी जस्तै आतुर छु अनि अनगिन्ती कौतुहलताका साथमा म अस्ति पनि काटे हिजो पनि र आजपनी तर भोलि बिहानको सुर्योदयमा तिमिसङ्गका हरेक पलहरु याद गर्ने साहस राख्छु तर खै अधेरी रातको कहिले जुनेलि त कहिले कालो रातमा सम्झनाका बाटोहरु पछ्याउँदै जादा म तिमिबाट टाढा भएको पाउछु। फेरि मिलन होस् भन्ने चाहान्छु तर खै यो कहिल्यै सफल भएन। यहाँ दिन हप्ता महिना गरि बर्षहरु फेरिदै जान्छन् तर दिन उस

अँ म त भगु संगै बिहे गर्ने हो साह्रै मन पर्यो भन्दै झन् गफ गर्न मच्चीइन उनि (मेरो नाम भगवान भएपनि मामाघर मा सबैले भगु भन्नुहुन्थ्यो) I मलाई भने यत्री ठुली केटि ले म जस्तो सानो केटासंग किन बिहे गर्छु भनेकी होलि भनेर मनमनै चिन्ता पर्न थालेको थियो,उसको उमेर त्यस्तै सोह्र सत्र थियो होला म भने एघार बाह्र को त्यै पनि अलिक होचै थिएँ I उसले माया गरेर दिएका पाकेका बेलौती पनि मलाई फकाउन दिएजस्तो लाग्न थाल्यो I मलाई त साँचै उसले मसंग नै बिहे नगरी नछाड्ने भै भने कसरि उसलाई दुलही बनाउने होला,दुलही भएपछी के गर्नु पर्ने हो भन्ने पनि थाहा नभएको त्यो उमेरमा एक्कासी आइलागेको यो टेन्सन ले म भ

ऊ मेरो घरमा तीन दिनअगाडि आएको थिए। मसँग एक रात बिताएर गयो। आजभोलि मेरो दुख बुझ्ने पनि सुख बुझ्ने पनि ऊ नै हो। अर्थात सुदिन । सुदिनले मलाई आफ्नै श्रीमतीलाई जस्तै गरी माया गर्छ। हेरचाह पनि गर्छ। मेरो मनोविज्ञान पनि बुझ्न प्रयास गर्छ। मलाई खुसी हुन सिकाउँछ । पीडाहरुलाई भुलेर हाँस्न पनि सिकाउँछ । जीवनको यथार्थ धरातलमा टेकेर जीवन जिउन पनि सिकाउँछ । कहिलेकाहीं रुन पनि सिकाउँछ। तर उसले मेरो आँसु आफ्नो हातबाट भुँईमा झर्न दिएको मलाई त्यस्तो सम्झना छैन ।

पाइला गर्हौँ छन् आज उसका, अफिसबाट सिधै घरतर्फ पनि गएनन् । ऊ पुग्छ एउटा एकान्त टाकुरामा । यहाँ धेरै मानिसहरू आउँछन । तर यहाँ एकान्तपना को महशुश हुन्छ र यसैको लागि मानिसहरू यहाँसम्म आउँछन । त्यही भीडमा एकान्तपना खोज्दै आज उमेश आइपुगेको छ । मनभित्र कुरा खेलाउँदै ऊ यताउती नजर फ्याँक्छ, जालमा पर्छ एउटा भँगेरा ।

मञ्जरी आफ्नै कोठा भित्र बसेर पल्ला घरको पिँढीमा रहेकी छिमेकी भाउजूलाई हेरिरहेकी थिई । भाउजू मकैका घोगाबाट केही पत्र खोस्टा नङ्ग्याउदै झुत्ता बनाइरहेकी थिइन् । कोठा भित्र गुम्सिएर मात्र कति सुन्नु ? आमा बस्तुभाउ वा मेला पर्म कता पुगे कि हुन्, थाह पत्तो छैन । बाउको झन कुरै भएन । उनका मन मिल्ने स्कुले साथीहरूका घर पनि अलि परै छन् । मञ्जरीलाई भाउजूसँग गएर एक छिन बसि बियाँलो गर्ने मन त थियो तर आँट थिएन । हुन पनि भाउजू ठेगान भएकी मान्छे पक्कै होइनन् । नाना भाँती कुरा गरेर पटक पटक लाज मर्नु गराइसकेकी छन् । हग्नेलाईभन्दा देख्नेलाई लाज भने जस्तो अनुहार रातो बनाउनु पर्ने चाहिं मञ्जरीले । तैपनि दर्बिलो मुटु बनाएर गई मञ्जरी ।

“ह्याप्पी बर्थ डे डियर!” ... समय: विहान ३.४३ बजे।

“ह्याप्पी बर्थ डे!” ... समय: विहान ३.५७ बजे ।

विहान-विहानै उनको जन्मदिनको शुभकामना आएको रहेछ इमो मा। बिहान उठ्न ढिला भएकोले हतार-हतारमा म्यासेज त पढें तर त्यसको रिप्लाई दिन सकिनँ। अफिस पुगेर रिप्लाई गरिहाल्छु भन्ने सोंचेर कोठाबाट निस्कें।

"अरुको लागि मरिमेट्छौ, आफ्नो घर-परिवारको वास्ता छैन। तिमीसँग बिहे गरेर मैले कुकुरले नपाउने दु:ख पाएँ। अब म तिम्रो घर-बार हेर्न सक्दिनँ। आजदेखि नानीहरूको जिम्मा तिम्रै भयो।”

केही दिनदेखिको ब्याकलग (बाँकी रहेको काम) तुराउने हतारो। बिहान सवेरै उठेर ड्युटि जानु पर्ने। विहान विहानै ईश्वरको भजन तथा शुभ-प्रभात जस्ता अभिवादन सुन्नु पर्ने बेला विरक्त लाग्दो भाइबर म्यासेज पढेर चमारसीङ को शिर चकराउँछ। अफिस जान तयार चमारसीङ फेरि थचक्क खाटमा पसारिन्छ। मन भक्कानिएर आउँछ उसको अनि शिरानीलाई अँगालो हालेर मन भरिको बह आँशुको रुपमा पोख्न थाल्छ।

'आँखामा राखे पनि नबिझाउने' भन्ने उखान कसैको निमित्त उपयुक्त हुन्थ्यो भने कृष्ण रायको निमित्त हुन्थ्यो । ४५ वर्षका कृष्ण राय गाउँका सबभन्दा भद्र मानिस थिए । तिनले यता १०/१२ वर्षदेखि गाउँभन्दा बाहिर पाइलो राखेका थिएनन्; यसैबाट तिनको शान्त स्वभावको परिचय हुन्छ । कसैलाई कर्जा तिनी आप्नो सिद्धान्तको विरूद्ध ठान्थे । तिनका मतअनुसार कर्जामा गएको रूपैयाँ आफू आउँदा झगडा बोकी ल्याउँछ । तर दुख परेको बखतमा 'राजद्वारे श्माशाने च' तिनी गाउँलेको सहायतामा प्रस्तुत रहन्थे । जनककुमारीको एक्लो छोरो मर्दा जनककुमारीको पीरभन्दा तिनको सान्त्वनाले त्यहाँ भएका मान्छेहरूको आँखामा आँसु ल्यायो । गाउँलेहरूमा झगडा पर्यो भने तिनी नै मध्यस्थ हुन्थे । तिनले गरेको फैसलाले कोही पनि असन्तुष्ट भएको देखिँदैनथ्यो । आफ्नो घरबाट तिनी कम निस्कन्थे र निस्केको दिन कि त कसैकहाँ मृत्यु भएछ कि झगडा भएछ भनी ठान्नुपर्थ्यो; सडकमा सब जना अदबसँग तिनको अभिवादन गर्थे ।

आज साउनको चार गते । उसको जन्म दिन । यस अघिका जन्म दिनहरुमा उसले एका बिहानै मम्मी आज मेरो जन्म दिन भनेर सम्झाउथ्यो¸ म सदा खुसी सुखी रहेस् भनेर आशिष दिन्थेँ । मलाई उसको जन्म दिन सधै याद रहन्थ्यो तर पनि सधै नै उसले फोन गर्थ्यो । यस पाली पनि फोन गर्छ कि भन्ने आश लागिरहेको थियो तर गरेन । सधैका जस्तै आमाको मुख हेर्ने औँसीका दिन पनि उसले मलाई सम्झेन । मैले आफैले जन्म नदिएको भएर होला उसले मलाई बिर्स्यो वा सम्झने आवश्यकता देखेन ।