अनन्त इच्छा जब पूर्ण हुन्नन्
पूरा गर्याे झन् अझ पूर्ण हुन्नन्
इच्छाहरूकै अझ हुन्छ दाउ
प्रभो मलाई अब पार लाऊ ।

छाती भरी लाखन एषणा छन्
नचाहिँदा सोच विवेचना छन्
इच्छाहरूको किन हुन्न भाउ
हियातिरै दुख्दछ नित्य घाउ ।।

छन् मोहकै बादल भित्र भित्र
संसारका बन्धन छन् विचित्र
प्रभो म तिम्रो घर टेक्न पाऊँ ।।
प्रभो कृपानाथ अगाडि आऊ ।।

पुरानु डेरा अब सर्न पाऊँ
सन्सारको सागर तर्न पाऊँ ।
धेरै भरोसा अरुको रहेन
प्रभो म तिम्रै भर पर्न पाऊँ ।।

होम सुवेदी

ब्राह्मण, क्षेत्री, बैश्य र शुद्रमा सद्भाव अनि श्रद्धाको
बन्धुबान्धव इष्टमित्रसहित आफ्ना नातागोताको
मान, मर्यादा, इज्जत र सम्मान आफ्नै रीतिले गरी
धनको मात सबैमा बढ्नाले नाना किसिम र धरी ।।

आफू बीच सधैं विवाद झगडा अनि इर्ष्या गर्नाले
हर रोज पैसा, द्वेष, अहम्पना बृद्धि हुँदै जानाले
ऐश–आराम र मोज मस्तीको अनुकरण गर्नाले
बंशैको अधोन्नति हुन पुग्यो अबुझ सठ बन्नाले ।।

शुद्ध शुद्ध नलेखेर अशुद्ध लेखियो भने
भावनाहरु उल्टन्छन् भावना छेकियो भने ।।

जेसुकै अर्थ लागेर हाम्रो भाव हराउँछ
अशुद्ध लेखिए मित्र कसले मन पराँउँछ ।।

संसारभरि खोज्दा पनि भेट्नै गाह्रो पर्छ
एकै छिन सम्झिँदा नि मेरो आँसु झर्छ
तिमी कतै यतै छ्यौ कि देखेजस्तै लाग्छ
मनभित्र नियाल्दा नि दुःख सबै भाग्छ ।

हाँस्थ्यौ तिमी दुःख लुकाई पीर निलिदिन्थ्यौ
असीमित इच्छा तिम्रो मुठीभित्र लिन्थ्यौ
महान हौ प्यारी आमा सन्तान भए धेर
जति सन्तान हुँदा पनि फालिनौ है खेर ।

विश्वको सुन्दर सपना बोक्ने हामी ती आत्मा हौँ
जागेर हामी विश्वलाई नै आश्चर्य पारिदिऊँ
मङ्गल गीत गाउँ न हामी सबैका हितमा
निरोगी बाँचुन् जीवात्मा सब सबैका प्रीतमा ।

कसैले पनि नपाउन् दुःख पृथ्वी भरिमा
सुखले बाँचुन् यो जगतभित्र यसमै छ गरिमा
कल्याण गरौँ सक्दो सबको नगरौँ तिरस्कार
नत्र नन्म हुने छ हाम्रो त्यसै नै बेक्कार ।

बोल्ने इच्छा झटपट भयो, साथ खोज्छु म तिम्रो
किन एक्लोपन हुन गयो, दिक्क लाग्दैछ कस्तो
कोरोनाको कहर बढ्यो बढ्दै त्रासमैं मानिस छन्
सारा हाँस्दा खै अभयसित पोल्छ छाती झन झन

टिलपिल भो आँखामा अश्रु याद आयो सतायो
प्रिया तिम्रो नजिक हुन खै! कस्तो बार लगायो
प्रिया कैल्यै छटपटी नहोस्,शान्ति छाओस् तिमीमा
आशा गर्छु मुसुमुसु खुसी, कान्ति छाओस् तिमीमा

धैर्यता राखेर मनभरी हृदयमा खुसी अपार भर
कर्मै भोग्दैछौं यस्तो जे लेखिएको छ भोग्दै गर
साथी हाँस्छन् खितखित सधैँ साथ मिल्ने सबैको
प्रिया समिप नहुँदा किन यो स्वाद खल्लो भएको

प्रिया झट्टै सब बुझ तिमी, हुन्न सोचेर मात्रै

श्रम मेरो अथक मूल्य तोक्दछ अर्कैले यहाँ
कर्म मेरो भाग्य उस्तै अर्कैको खुल्दछ यहाँ
न पाए श्रमको मूल्य न बुझ्दछ श्रम महिमा
न जाग्यो उर्जा श्रमजिवीमा न आयो चेतना

श्रम गर फलको आशा नगर भन्दै हुर्कियौं
श्रमै लाग्छ मिठो श्रमका मिठा फल खायौं
श्रमको मर्म महत्व ठुलो बुझ्ने खै मालिक
श्रमै हो उर्जा जगाउने उजेलो सूर्यकै सरह

कोही भन्छन् कर्म गर फलको आस त्याग
कोही भन्छन् छोड सबै कर्मको नै पान गर
श्रम दुःख होइन यस्को मूल्य महिमा छ ठुलो
श्रम के हो खै ? श्रम गर्नु भनेको कर्मै गर्नु हो

कर्म गर्नु दुःख हो भने श्रमको अर्थ दुःख हो ?
सार्थक गर्दा कर्म श्रमले उचाई पाउँदछ त्यो

वर्षा बर्सन्छ झरझर यो मनमा चिसो पस्दछ
डुब्दछ कि यो कर्मथलो रौतहट त्रासै जाग्दछ
डुबेको भोगेको छु दुःख, जलमग्न देखेको छु
कर्मको आशा भत्केको पीडा कष्ट भेटेको छु

न नाघेर जान सकिने न फड्केरै तर्न सकिने
कस्तो भाग्य विचित्र न टारेर पर सार्न सकेने
प्रवाह जलको मन्द मन्द सतह बढ्दै गएपछि
डुब्यो डुब्ने भो बसेथे जन शिरमै हात राखी

असार मास हर्षले किसान खुसी हुने समय हो
डुबानको साह्रो कहरले सातो लान्छ रौतहटको
डुब्छ घर एक तला डुब्छ सारा सामान जे छन्
डुबान भो भाग्य पिडा वर्षपिच्छे वर्षातमा झन

सारा डुब्दछ बोट वृक्ष बुट्यान सरी नै लाग्दछ
सिन्धुझैं जलमग्न देखेर सातोपुत्लो नै भाग्दछ

जितको खोजिमा छ मानिस खोज्दै सारा बचाउन
विकल्प खोजिमा छ मानिस खुलोस् है लकडाउन
सहेरै बसे निर्माताहरू बेकाम भोकै भई घर घरमा
ठप्प हुँदा व्यापार उद्योग छ शून्यता साह्रो सहरमा

राज्यकै आशा गर्छन् निर्माता कामको खोजीमा छन्
खल्ती रित्तो रित्तो भयो जनता स्रोतको खोजीमा छन्
सहज छैन जनमा बन्दाबन्दीको बिकल्प खोजौं अब
पीडा छ नागरिकमा कसरी भोक सहेर बस्दछन् सब

राहत माग्न छाडे भन्दैछन् कर्मशील वातावरण देऊ
भन्दैछन् तिर्छु कर राजश्व उद्यमशिलता बढाइ देऊ
कर्मवीरका पाखुरी खियाउने कर्मशाला बनाइ देऊ
दायित्व राज्यको अभिभावकत्व संरक्षकत्वको लेऊ

नागरिक अधिकार कुण्ठित नगरि देऊ है सुशासन

ए कोरोना ! कहाँबाट आयौ ?
विश्व नै यसरी थरथर कमायौ !

तिमी कुन ठाउँमा प्रकट भयौ ?
के को रिसले दुनियाँ रुवायौ ?

१ अन्त्यानुप्रासः
हज्जारौं फूल देखिन्छन् बगैँचा डुलियो भने
सिङ्गो संसार देखिन्छ फूलैमा भुलियो भने ।।

२ वृत्यनुप्रास
पुष्प पाषाण के हुन्थ्यो त्यो हुन्छ प्राण झैं प्रिय
पुष्पको प्रेयता प्राप्त नगर्ने हुन्छ निष्कृय ।।

सरूवा हुनु पनि चक्र हो जुन नियमै छ चल
कर्म क्षेत्र फेरियो अब लौ बस्न नगर्नु है बल
छाडी आफ्नो कर्म कृति जो भए है समर्पित
बस्दा जे भो तितो नमिठो त्यागेर है जान्छु सब

जे गरे गरे राम्रोसँगै पूरा है दायित्व आफ्नो सब
कर्मशील बने बनिरहे सेवा गर्न हरेक पल पल
नपहिले भेटिएको न कतै अघि देखिएको झट्ट
बस्दा जे भो मित्रजन हो संगाली है जान्छु सब

दायित्वबाट नपन्छिए सदा रहे कर्ममा निर्भीक
छर्न खोजे खोजिरहे चेतना मित्र हो सबै सिक
चक्का हो समयको घुमिरहन्छ है निरन्तर बुझ
बस्दा जे भो अनुभव त्यो लिएरै है जान्छु सब

दुखेसो गुनासो जे छ प्रकट गर्नु है जे छ स्पष्ट

कर्मै गरियो सेवा प्रवाह दिन् दिनै देश जनताको
उर्जाशीलै समय बितेर गयो भन्छन् पेन्सन पाको
प्रवेश गर्दा सेवा नियुक्ति नयाँ लिँदा त्यो बखतमा
धैर्यता एकै छिन् नराखी लाग्दथे सदा सदा सेवामा

आफ्ना सिप ज्ञान क्षमता जति सबै लगाइ कर्ममा
सेवा नै धर्म हो भन्दै भए तत्पर जनताको सेवामा
सेवा प्रवाह नदीसरी अति सफा कञ्चन भएर गरें
नगरें स्वार्थ पूर्ती कुनै सबै सबै पारदर्शी भई गरें

काम गर्ने जोस जाँगर् नव युवा पीढिमा बढी हुने
उर्जा त्यो जोश खेर जान नदिइ लौ सेवामै रमाउने
हो जागिर यो गाँस बास कपास लौ भोकै मेटाउने
पक्कै हो कर्म मोर्चा बलियो चट्टान पहाड फुटाउने

गम्भीरै छ अवस्था मुलुकको आम जनता दुःखमा छन्
प्रवाहै सेवा विकास निर्माणको गति निरासाजनक झन्
बढ्दो छ संशय लिएर भविष्यको खोजे मार्ग देखिन्दैन
चिन्ता व्यक्त गरेर कर्म नगरी जन जिविका त चल्दैन

खाँचो छ सुधारको अनुभूति आभास त्यो गहिरो नै छ
साँचो नै निकाल चुनौती हटाउने देशको मुहार फेर्नुछ
बोल्नु पर्दछ सबै कर्ममा ओठको भाका सबैका हातले
हुँदै गर्नुछ अझै घनिभूत विकास देशको उठेरै साथले

ग्रस्तै छ अर्थतन्त्र कमजोर राजश्व घट्दो छ महामारीले
चुनौती छन् समस्या आम् मानिसको मनोवल बढाउने
पारेको छ प्रभाव जताततै छन् कर्म सबै ठप्प छ सारा
आएको छ कस्तो निर्मूल नहुने यो कोराना रोग गाढा

फूलेको फूल नराम्रो लाग्ने को छ र जन यहाँ
गालेको सून नलाइ जाने को भेट्छौ जन यहाँ
कोमलै हुन्छ कोपिला फूलको नटिप्ने को छ र ?
किशोर शिर् युवती फूलै नलगाउने को छ र ?