पानीबारे कवितामा एकै भावहरू सबैतिर थुपारेर लेखिटाेपलेकाे

पानी जीवन हो भनेर कविता लेखीरहेको थिएँ
पानी भित्र अपार जीवनकला देखीरहेको थिएँ
पानीको कमनीय शीलत दिने त्यो रुप कस्ले ह¥यो ?
पानीको विकराल रुप छ यहाँ के देख्नु मैले प¥यो !!

कैले देश डुबाउने मुसलको धारा सरी पर्दछ
मानौं प्राण पखेरु तीब्र गतिमा यै पानीले हर्दछ
यो पानी नभए तुरुन्त मरिने धेरै हुँदा झन् म¥यो
पानीको विकराल रुप छ यहाँ के देख्नु मैले प¥यो !!

पानीको महनीय रुप छ कतै भन्ने म लेख्दै थिएँ
पानी प्राण समान हुन्छ यसरी भन्ने म देख्दै थिएँ
मेरो सोच थियो अगाडि अहिले त्यस्ले स्वयं के ग¥यो

परिवर्तनका आवाजहरु

यता सस्कृतिकाे छ नौलो मुहार
उता तीजको आज आयो बहार
भयो तीज धन्दा कसैलाई चाहिं
कसैमाथि चाहिं भयो झन् प्रहार ।।

नखोजौं भन्यो झन् त्यसैमा छ ध्यान
न गच्छे छ केही न केही छ मान
यसैले यहाँ संस्कृति हुन्छ ध्वस्त
विदेशीहरु झन् हुने मस्त मस्त ।।

नजानेर होला भयो धेर पाप
अरुको सिकोबाट क्यै छैन लाभ
विना अर्थका स्वाङ पारेर हुन्न
सदाचार सद्भाव केही रहन्न ।।

छ हाम्रो पृथक् सोच संस्कार हाम्रो
छ माया र सम्मान सद्भाव हाम्रो
अरुको लहैमा नलागौं नलागौं
छ औकात जस्तो त्यतैतर्फ लागौं ।।

समस्याहरु लाखका लाख आउन्
समस्याहरुले समाधान पाउन्
डटी कर्मका खालमा हामी लागौं

नजानिंदा र स्वादिला विभिन्न भाव जन्मियून्
नयाँ नयाँ कथाहरु मभित्र आज पन्पियून्
जसै कथाहरु नयाँ मभित्र पन्पिँदा यहाँ
विभिन्न ज्ञानकुञ्जमा नयाँ विचार अन्मियून् ।।

कथा व्यथा बिहानीका कता यहाँ सुकाउनु
सुकाउने छ योजना यसै कता फुकाउनु
जसै उठेर आउँदा कथाहरु नयाँ नयाँ
कता कता पिरोल्दछन् कहाँ कहाँ लुकाउनु ?

मनुष्यका दिमागमा अनन्त स्वैर कल्पना
फुरेर आउँदा र’छन् रसालुशिक्त भावना
ती श्वैर कल्पनासँगै अनेक गीत गाइयोस्
अगम्य दिव्य ध्यानमा निमग्न बन्न पाइयोस् ।

उडेर माहुरी कतै परागमा बसे सरी
म बस्न पाऊँ योगमा र ध्यानमा भिडे सरी
दिमागमा फुलून् नयाँ नयाँ गवेषणाहरु

गाइजात्राका लागि तिन कविता

१ गणतन्त्रः खसीका मुखको कुभिन्डो

केही शान्ति र चैन जो अघि थियो नासेछ यो छेदले
हाम्रो राष्ट्र अखण्ड जो अघि थियो भाँचेछ यो छेदले
धामी झाँक्री पुरेत हो मुलुकको फुक्फाक केही गर
ल्याएछन् गणतन्त्र यो मुलुकमा त्यस्बाट टाढा सर ।।

हाम्रो देश सखाप पार्छ कि कसो सारै पिराहा रछ
यो देशै सतचूर्ण गर्छ कि कसो यो ता ठिमाहा रछ
मारी सत्रहजार मानिस जसै आउँदै गरेको थियो
यो आउँदा त्यस पापीका अगतिको जूठो परेको थियो ।।

हामी देश र देशवासीहरुको अन्यायी साहु रछ
लाखौं ज्यान बली चढाउनु प¥यो पापिष्ट राहु रछ
सिङ्गै देश डढाउँदैछ यसले यो पारीकै छेद हो

नारीले जलिने अँझै कति यहाँ बोक्सी हुने हो कति
खानै छैन, अभावका बगरमा बच्चा रुने हो कति

झरेर गए ती दुई तारा, आउलान् र फेरि उदाउन
सेवक थिए यस धर्तीका, कठीन छन् ती अब पाउन ।।

प्रेमनारायण सर्लाहीका, थिए दोलखाका जनार्दन ।
वैदिक संस्कारका व्याख्याता, देशका धुरन्धर विद्वान।।

धनी तीक्ष्ण बुद्धि विवेकका, र थिए दुवै सन्त ब्रह्मण ।
दिए संस्कृत भाषा – गीताका, ज्ञाता भै बैज्ञानिक प्रमाण ।।

अाज असार एककाे लागि पाे मिल्ने रहेछ याे कविता

पर्देशबाट घरको सम्झना

बेला यो छ असारको सिमसिमे छिट्याउँदो हो झरी
कैले बादल उग्र भै घनघटा वर्षाउँदो हो झरी
पैरोले भिर खेत बारीहरु नै हुत्याउँदै पो छ कि ?
चम्किएर मिलिक्क पापी विजुली अत्याउँदै पो छ कि ?

खेतालाहरु ब्याँसी खेत लहरे गाएर झर्दा हुनन्
रोपाहार मसक्क मस्किई हिलो छ्यापेर खेल्दा हुनन्
ब्याडे चाहिं बियाडबाट बिउका फ्याँकेर मुठ्ठाहरु
जिस्के हुन् सपना भयो घर पनि टाढा छु खै के गरुँ ?

बैंसालुहरुलाई जिस्कन हिलो छ्याप्ता हुनन् बाहुसे
मायालुहरु इत्रिंदै मुसुमुसु बाँड्दा हुनन् दोपरे

यसाे लेखिटाेपलेकाे

हे क्वैली अब गाउने सुर चले भाका भरी गाउनू
राजाका सँगमै बसेर रुखमा माया मिठो लाउनू
तिम्रो उन्नति होस् सधैं मन मिलोस् माया छचल्काउनू
मेरो प्रेम रहेन यो सययमा मैले कहाँ पाउनू ? ।।१।।

मायाले अनुरागले विरहले गुन्जाउँदैछ्यौ वन
को हो को नचिनेर हो कि किन हो उम्लन्छ तिम्रो मन
डालीमा बस गाइराख अहिले आइरहे हुन् प्रिय
आफ्नामाथि नगर्नु कहिल्यै यो व्यर्थको संशय ।।२।।

यो तिम्रो लयबाट बुझ्छु मुटुको खाटो बिझाए सरी
यद्वा स्नेह धरापमा हुन पुगी माया रिसाए सरी
मेराे याे मनभित्र ता बिरहकै अागाे लगाए सरी
बैंसालुहरुले कुनै बिरहको भाका लगाए सरी ।।

अब हामी आइपुग्यौं
सुस्ता नरसाही ।
नेपालीका लागि जहाँ
सधैं त्राही त्राही ।।
दु:ख गर्यो खेती पाती
लुटी लान्छन उतै ।
घरभित्र केही भए
बनाउँछन् रित्तै ।।

बेला यो छ असारको सिमसिमे छिट्याउँदो हो झरी
कैले बादल उग्र भै घनघटा वर्षाउँदो हो झरी
पैरोले भिर खेत बारीहरु नै हुत्याउँदै पो छ कि ?
चम्किएर मिलिक्क पापी विजुली अत्याउँदै पो छ कि ?

खेतालाहरु ब्याँसी खेत लहरे गाएर झर्दा हुनन्
रोपाहार मसक्क मस्किई हिलो छ्यापेर खेल्दा हुनन्
ब्याडे चाहिं बियाडबाट बिउका फ्याँकेर मुठ्ठाहरु
जिस्के हुन् सपना भयो घर पनि टाढा छु खै के गरुँ ?

बैंसालुहरुलाई जिस्कन हिलो छ्याप्ता हुनन् बाहुसे
मायालुहरु इत्रिंदै मुसुमुसु बाँड्दा हुनन् दोपरे
“छ्या है जिस्कन लाज छैन यसरी” रोपार भन्दा हुनन्
ब्याँसी फाँट असारका डिमिडिमे बाजा बजेका हुनन् ।।

हिंड बाबु हिंड नानी
पूर्वतिर जाऊँ ।
किराँतका गाउँ गाउँ
रमाउँदै जाऊँ ।।
याक्खा , राई , सुनुवार
अनि लिम्बू गाउँ ।
किरातेश्वर महादेव
सन्ततिका गाउँ ।।

सधैं म मध्यरातमा भएर शीत पर्दछु
र व्योम धर्तीमा सधैं म शीत बिन्दु छर्दछु ।
जसै म झर्छु सुस्तरी बतास बन्छ शीतल
स्वभाव यो हुने हुँदा मलाई भन्दछन् जल ।।१।।

समस्त प्राणीमात्रको म प्राणमाथि प्राण हुँ
जता जता छ शुष्कता त्यता त्यता म त्राण हुँ
कराल काल अग्निले जहाँ जहाँ डढाउँछ
त्यहाँ त्यहाँ भने स्वयं म एक रामवाण हुँ ।।२।।

जताततै पहाडमा भई सुरम्य निर्झर
झरेर ओर्लँदै मिठो गरेर नाद झर्झर
म सुस्त सुस्त सुस्तरी विभिन्न राग गाउँदै
गला गला म धाउँला जहाँ गलो छ हर्हर ।।३।।

अनन्त कालदेखिको मिठो मिठो कहानी हुँ
कतै कतै वियोगको स्वभावकै सुनामी हुँ
समुद्रबाट बाफमा उडेर माथि लम्कँदै

परिश्रम् बगाएँ रमें कन्दरामा ।
म बाँचे‌ म नाचें यहाँकै धरामा ।।
फुलेका गुराँसै पखेरा र पाखा ।
सधैं शान भिन्नै हिमाली छ माथा ।।

सधैं जून फुल्छन् रमाएर सारा ।
यही घाम पानी यही‌का सितारा ।।
हिमाली छ डाँफे रमाएर नाच्ने ।
चखेवा तराई तिरै प्रीत गास्ने ।।

पञ्चाग्नि झै ताप छ सूर्यबाट
बिलाउँदै गो मनभित्र आँट
शरीरको पानी सबै सुकेर
मरिन्छ भन्ने अब हुन्छ छाँट ।।

आकाश तातो पृथिवी छ तातो
बाटो र घाटो अझ उग्र तातो
यहाँ कतै शीतल भन्नु छैन
तातो भयो कि तब जान्छ सातो ।।

मातृदेवो भवः
होम सुवेदी
आमा प्रेम र स्नेहकी धरहरा यो प्राणकी प्राण हौ
आमा धर्ती वसुन्धरा जगतकै वा विश्वकै त्राण हौ
सृष्टि हौ स्थिति हौ तथा प्रलय हौ सुस्पर्श हौ घ्रांण हौ
आफ्ना सन्ततिका अनिष्टहरुमा जो रामकै वाण हौ ।।

तिम्रा जो पदचिन्हका पछि सधैं लागूँ कि लागूँ कि म
तिम्रो स्नेह कृपा र आसिक सधैं मागूँ कि मागूँ कि म
अन्यायीहरुमाथि वाण अहिल्यै दागूँ कि दागूँ कि म
धर्तीमा किन मातृशक्ति क्षय भो जागूँ कि जागूँ कि म ।।

माताबाट अनन्त अमृतहरु चाख्नै यहाँ पाइनँ
माताका चरणारबिन्दतलको धूलो कतै लाइनँ
तिम्रा स्वच्छ कला र कौशलहरुको ज्ञान नै पाइनँ
आमाका अधिकारपूर्ण रचना लेखी कतै गाइनँ ।।