कविता

मनले तिमीलाई चाहिरहे मुखले बोल्नै सकेन
मुटुमा तिम्रै बास भयो कहिले भुल्न सकिएन

यो दशैं,
अरुलागि मीठो, मीठो खानु,
राम्रो, राम्रो लाउनु अनि
दक्षिणा थाप्नु भए पनि

छु म आमा, सात समुद्रपारि
ठुलो शहरमा
किनेको छु मैले सुन्दर एउटा महल
त्यही शहरमा

अचेल
नयाँ कालिदासहरूको
ह्वात्तै बजार बढेको छ
हिजोआज
नयाँ क्रोचे र नित्सेहरूको
भाउ अचाक्ली चढेको छ

म त हारेको मान्छे
आफैसँग आफन्तसँग
यो अजनबी दुनियाँसँग
लर्बराइरहन्छ्न मेरा पाइलाहरू
चिप्लिरहन्छ्न भाग्योदयका नक्षत्रहरू ।

सोल्टिनी,
तिमीले मसँग
मीठा मीठा,
मन मिल्ने कुरा गर्थ्यौ,
ठुस्का ठुस्की पनि गर्थ्यौ,

हो
मैले
सपना
देखेकै हो
सपना देख्नु
मेरो नीजि कुरा ।

हर राति हर सपनामा तिमीलाई देखे मैले
जिन्दगीका हर समय तिमीसँग बिताए मैले

घाम लागेको बेला पानी परेको बेला
आकाशैमा देखिन्छ रङ्गीचङ्गी मेला
तीन रङ्ग चार रङ्ग जम्मा सात रङ
इन्द्रेनीलाई देखेर परेँ म त दङ्ग

सुन्दा पनि अचम्म के–के भन्छिन् सानीले ?
सफा पारी सर्लक्क भाँडा माझिन् रानीले !

लेखेका ती गीतहरू च्यातिदिनु धुवासँगै
साचेका ती प्रीतहरू पुरिदिनु कुवासँगै
पाइलाका डोबहरू आलै होलान अँझै पनि
कतै सुने हल्लाहरू बगाइदिनु गङ्गासँगै

दिनमा एक छाक खाएर
आफू मौन बसी
नून, भुटुन र तेल सबैथोक बार्दैछु
पितृलाई पार लगाउने उदेश्यले
हिजोआज म, जुठो बार्दैछु ।

घुमिफिरी आएछ एक वर्ष खाएछ
जन्मदिन मेरो रे उपहार पाएछ ।
दु:ख पाएँ भगाएँ सुख जति जोगाएँ
यसै गरी मैले त जन्मदिन मनाएँ ।

वाटर, वाटर, वाटर निरन्तर
पानीकै लागि आवाज बोकेर
एकसाथ हामीहरू काठमाण्डौं शहरबाट हिडेर
त्यो टाढाको मेलम्चीसम्म पुग्यौ ।

जतिखेर
आस्थाको जीर्ण दरबारमा बसेर
अर्ती दिँदै श्री६ राजाहरू
समृद्ध नेपाल
र कोही पनि भोको नहून भन्ने सारांशका
गुलिया कविता लेखिरहेका थिए

हरायो पूर्णिमा
औँसी छाएको छ छातीमा
बिलायो वसन्त
आएको छ शिशिर छातीमा
कहाँ गयो हरियाली ?

धनमायाले धनको कुरा मात्र गर्दिनन्,
मनको कुरा पनि गर्छिन्,
मनको पीडाहरू सुनाउँछिन्,
खुशी भएको बेला
लजाउने र काउकुती लाउने कुरा गर्छिन्,
कहिलेकाहीँ मेलापातको कुरा पनि गर्छिन् ।

संयोग थियो तिम्रो गाउँ पुग्नु र तिमीलाई भेटनु
आँखाको इसारामा तिमीसँग मुटु साटनु

मीठो, मीठो खाँदाखाँदै
कहिलेकाहीँ तितो पनि चाख्नु पर्छ,
सजिलो बाटो हिँडदा हिँडदै
घात, संघात पनि तर्नु पर्छ ।

हजारौँ पुछ्ने सुखको आँशु दुःखको को पुस्छ र
तारे भिर, यो मनको पीर कसले पो बुझ्छ र