कविता

आकाशीय मेघार्जनको अट्टहासले
त्रसित कोमल बादल
लडिबुडी गर्दै रुन थाल्छे
उत्ताउला ज्वाला र बज्रनादका
कठोर कर्कसताले आतिएर
क्षितिजमा भौतारिन थाल्छे ।

तिम्रो मायाबिना यो जिन्दगी कसरी चलाऊँ
दिलभित्र प्रेमका नसुनी कथा कसरी निदाऊँ
जुन र तारा कहाँ खस्छ र जमिनमा म देखाऊँ
तिम्रो मायाबिना यो जिन्दगी कसरी चलाऊँ

मेरो गाउँका गीतहरू खसाल्दै
मेरो हृदयका प्रीतहरू पोख्दै
उडिरहेका चराहरू

जनतामा आश मरेको बेला
नेतृत्वले घात गरेको बेला
स्वाधीनता बसाइँ सरेको बेला
राष्ट्रियता बन्धकमा परेको बेला
दुखेको छ प्रत्येक नेपाली मन ।

साथी छिमेकी र समाजको 
दुहाई दिनेहरु 
भयो अब धेरै भयो 
दुहाई र दुहाई दिनेहरु 
ताकी जानाजानी
झुठो प्रवृती वर्षाएर
भयो अब धेरै 
दुहाई नदेउ  । 

विश्वभर सोझासाधा र निमुखाहरुको
घरमा अपराधी आएर
अनि उनीहरुलाई सताएपछि ।

यो गोरखा राज्यमा
अढाइ सय वर्षपछि
बिसे नगर्ची बहुलाएछन्
उनले महाराजको सेवा गर्न भुलेछन्
दरौदी उल्टो बगेको देखेछन् ।

हे आमा, अर्को जुनी पनि मलाई नेपालमै जन्माइदेऊ
नेपाललाई माया गर्नेसँग नेपालमै अन्माइदेऊ

कवि भएपछि
कविले प्रेम गर्नु हुँदैन,
कविले खुशी मनाउनु हुँदैन,
कसैसँग आत्मीयता बढाउनु हुँदैन
कसैसँग वाचा वन्धन गर्नु हुँदैन ।

कविता कविता हुन्छ शब्दमा भाव खारिए
कविता रमिता हुन्छ शब्दमात्र थुपारिए ।।

हराउन मन लाग्छ तिम्रो मिठो मुस्कानमा
लुकिरहुँ लाग्छ तिम्रो मुटुको त्यो कुनामा

आयो वसन्तको बेला छैनन् आनन्दका दिन
बिब्ल्याँटो सोच आएको मलाई किन हो किन ।

यो ब्यग्र अनुरागीसँग
तरक्क र्तिकने
हे भगौटी मनमोहिनी !
तिमी दूर भागिराख
म तिमीलाई पच्छ्याइरहन्छु ।