कविता

जतिखेर
आस्थाको जीर्ण दरबारमा बसेर
अर्ती दिँदै श्री६ राजाहरू
समृद्ध नेपाल
र कोही पनि भोको नहून भन्ने सारांशका
गुलिया कविता लेखिरहेका थिए

हरायो पूर्णिमा
औँसी छाएको छ छातीमा
बिलायो वसन्त
आएको छ शिशिर छातीमा
कहाँ गयो हरियाली ?

धनमायाले धनको कुरा मात्र गर्दिनन्,
मनको कुरा पनि गर्छिन्,
मनको पीडाहरू सुनाउँछिन्,
खुशी भएको बेला
लजाउने र काउकुती लाउने कुरा गर्छिन्,
कहिलेकाहीँ मेलापातको कुरा पनि गर्छिन् ।

संयोग थियो तिम्रो गाउँ पुग्नु र तिमीलाई भेटनु
आँखाको इसारामा तिमीसँग मुटु साटनु

मीठो, मीठो खाँदाखाँदै
कहिलेकाहीँ तितो पनि चाख्नु पर्छ,
सजिलो बाटो हिँडदा हिँडदै
घात, संघात पनि तर्नु पर्छ ।

हजारौँ पुछ्ने सुखको आँशु दुःखको को पुस्छ र
तारे भिर, यो मनको पीर कसले पो बुझ्छ र

मित्रलाई मनैदेखि स्वागत छ आऊ
दुई छाक खुवाउने तागत छ आऊ
प्रफुल्लित भई निश्चिन्त बनेर आऊ
जे बन्छ त्यही खाँउला भनेर आऊ ।

एक मीटर
दुई मीटर
कैयौ मीटर
थाहा छ सबैलाई
दुरीको मापण यसरी नै गरिन्छ

आँखाले
देह पिउन पाउनुको मज्जा
कानले
श्रवणीय सुखद् समाचार
ग्रहण गर्नुको आनन्द

अमूल्य श्रोतका धनी ।
विशेष लाग्छ मोहनी ।।
छ भानु झैँ समुज्वल ।
लुटिन्छ नेत्र चन्चल ।।१।।

मान्छेको जातमा यौटा यस्तो हुन्छ विशेषता
पशु गर्दैन अन्याय मान्छे गर्छ जता तता ।।

आफ्नो घर भनेको आफ्नै हुन्छ,
आफ्नो घरमा
चैनको स्वास फेरे हुन्छ,
केही नभए पनि
उफ्रिपाफ्री गरे हुन्छ

हिरो रेञ्जर
दुई ठुला चक्का बीचमा क्रस बार
पछाडिको चक्कामा डाइनामो
खिन्द्रिङ्-खिन्द्रिङ् बज्ने घण्टी
हाम्रो फरारी लेम्बोर्गिनी
हाम्रो मज्राती हाम्रो बेन्टिली ।

कयौं महिना भएको थियो
तात्तिएर पृथ्वी
माथिमाथि अनि बाफ्फिएर बाफ
र धुँवाहरू एकसाथ उठिरहेको

हिमाल उत्तरमा
बीचमा पहाड
तराई दक्षिणमा
पूर्व मेचीदेखि पश्चिम कालीसम्म
डाँडाकाँडा, पाखापखेरा ।

महोदय !
उमङ्ग साँचेर सुने, पढेँ
राष्ट्रको नाममा भनिएको सम्बोधन
तर
अनुत्तरित रहे थुप्रै प्रश्नहरू आफैँसँग ।।

खिइएर झ्याङप्वाल हुन लागेको,
अडेसोको ठाउँँठाउँबाट
दु:खका तिखा
दर्शिन ढुँगाहरुलाई निम्तो दिएर

आँखाले
देह पिउन पाउनुको मज्जा
कानले
श्रवणीय सुखद् समाचार
ग्रहण गर्नुको आनन्द

छारो मैलो समेट्दै मनुज नयनको छोप्छ बाक्लो तुँवालो ।
फाँट्ने आशा लिएका तन मन जनका खोज्छ थोरै उज्यालो ।।
चर्को त्यो घाम लाग्ने समय पर हुँदा बढ्छ ऐले निराशा ।
राम्रो चल्नेछ सत्ता प्रगति गति लिँदै जान्छ भागे भरोसा ।।

एकान्तमा
कसैलाई सम्झँदा सम्झँदै म,
आफूलाई नै बिर्सिरहेको हुन्छु,
कहिले भीरबाट खसिरहेको हुन्छु,
कहिले नदीमा बगिरहेको हुन्छु ।