एन्टन चेखभ

मध्यरात तिर मिटीया (डिमित्री) कुल्दारोफ हतार-हतार आफ्नो बुबा-आमा बस्ने घरभित्र एकाएक पसेर सबै कोठा चाहाऱ्यो। बुबा-आमा आराम गर्न गइसक्नुभएको थियो र उसकी बहिनी उपन्यासको अन्तिम पेज पल्टाउँदै थिइन। स्कुले भाइहरू सुतिसकेका थिए।

“यति हतारमा किन?” अचम्भित बुबा-आमाले सोध्नुभयो। “के भयो?”

“त्यो नसोध्नुस! यस्तो कहिल्यै सोचेको थिइन! अहँ कहिल्यै पनि,–अति अविश्वसनीय कुरा!”

मिटीया अट्टहास लगाउँदै कुर्सीमा पसारीयो, खुशीले उसको भुइँमा खुट्टा थिएन।

छ वर्षे छोराको निष्प्राण शरीर र श्रीमती को अचेत शरीर किरिलोभको आँखा अगाडि नाच्न थाल्यो । एक मात्र छोरो र त्यसको वियोगको पीडा कसले सहन सक्थ्यो र ? ऊ त एक पुरूष थियो र साथै एक डक्टर पनि, यस्ता कारूणिक पलहरूसँग परिचित थियो । असह्य पीडाको वावजुद सान्त्वनाका स्वरहरू श्रीमतीसँग बाँडनु पर्ने वाध्यता । अचानक कलबेलको आवाजले झस्कँदै ढोका खोल्न पुग्यो ऊ ।

“डक्टर घरमै हुनुहुन्छ ?”