राजधानीमा एक समारोहबीच सुरेन्द्र महर्जन”अमर” को २८ औं कृति छायाँ गीतिएल्बम सार्वजनिक भएको छ ।

लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाका ११२ औं जन्म जयन्तीको अवसरमा लक्ष्मीपूजाको विशेष दिनमा भर्चुअल माध्यमबाट रचना वाचन कार्यक्रम सम्पन्न गरिएको छ।

कोरोनाले विश्वभर महामारी रुप लिइरहेको विषम परिस्थितिमा लामो समयपछि अनलाइनको माध्यमद्वारा साहित्यिक क्षेत्रमा देवकोटाले पुर्याएको योगदानको स्मरण गर्न आयोजित कार्यक्रममा विश्व नेपाली साहित्य महासंघ नेपाल शाखाका साहित्यकार तथा सदस्यहरुले लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको बारेमा चित्रण गरिएका विभिन्न गीत, कविता, गजल, मुक्तक जस्ता रचना वाचन गरेका थिए।

यो मनै चिसो भयो शिरशिर बतास चलेर
आज तिम्रो याद आयो फेरी यो दिन ढलेर

डुबिरहेछ डुङ्गा सुतिरहेछ माझी हारगुहार के गर्नु?
जति नै चिच्याए पनि यहाँ हुँदै हुदैन उद्दार, के गर्नु ?

कति मान्छेहरू भेटिए, छुटिए मान्छेकै बजार छ
कैयो हराएको छ यहा, कोही सम्झनामा हजार छ

एक)
तिम्रो काखलाई सिरानी बनाउने मन छ
मुटुमा सजाइ आफ्नी बनाउने मन छ
दुनियाको अगाडि हाम्रो जोडिलाइ
मलजल गरेर नामी बनाउने मन छ ।

चोखो मायामा नै छुरी चलाउन अँझै
ए तड्पाएर मलाई नै जलाउन अँझै
मैन सरी पग्लेर जल्ने छु जब म नि,
त्यसैमा तिमी दीपावली मनाउन अँझै

एक
वकिल-न्यायालयले पनि निर्धैलाई पेल्छन्
बुख्याँचाहरू जनताका सपनासँग खेल्छन्
देशको कानून दैव जानून् उसै भन्या होइन
मान्छे मार्ने उन्मुक्त छन् गोरु मार्ने जेलछन्

सपनी नै देखेँ कि वा देखेँ बिपनी
आफूलाई कहाँ कम लाग्छु म पनि
जसो भन जसो भन सहेकै ता हो
तिमी नै हौ मरो मनको सदा जपनी ।।

जम्ला हात गरेर मात्र हुन्न । चाकरी-चाप्लुसीले मात्र पुग्दैन । द्रव्यदान गर्ने हिम्मत छैन भने ढोका नढकढक्याउँदै बेस हुन्छ ।

मर्यादा पुरुषोत्तम भगवान श्रीरामको जन्मभूमि बारेको विषयमा दुई देशीय विवादको सत्य तथ्यबारे आफ्नो कौतुहलता समाधान गर्न हेतु हातमा एकतारे बोकेर ‘नारायण–नारायण’को भक्ति भजन गाउँदै देवर्षि नारद विष्णुलोकमा आइपुग्छन् ।

सपना सबैले देख्छ पुरा कति हुन्छ कति हुदैन फरक पाटो हो । सङ्घर्ष सबैले गर्दछन् – फरक कतिले मनदेखि त कसले तनदेखि पुराउने कोसिस गर्दछन् । तर कुरा जब सफलताको आउँछ थोरैले मात्र चाखेको हुन्छ ।

फरक परिवेशमा मनमा अनेक कुतूहलता लिएर यात्रा गर्दाको मज्जा बेग्लै हुन्छ । जीवन सोचे झै छैन र त सोचे जस्तै बनाउन प्रयासरत रहन्छ मान्छे ।

वसन्त लय अँगना सजेबै
मीठ-मीठ पुआ हम पकेबै
लाल-हरियर रंग घोरिलेबै
सब रंगक अबीर उडेबै

सुखो भ्वोलि एलोङ झोला फातेङ, परदेस हानिखे
दुखो जिवन पारा पालि बाध्येता, वा बिसार्भि छानिखे,
धन सम्पत्ति खिनिं भ्वोखे दुनियाँ, बोसार्भि धावाइखे
कापालको भाग्य कर्म ग्यान लाखे, हानिखे आवाइखे ।

वृद्धाश्रम आ अनाथ आश्रमक चर्च छोटेसँ गप्पक क्रममे सुनैत छलहुँ । उमेरकसँग मोनमे एकटा उत्कण्ठा होइत रहल ओही ठाम जाकऽ ओतुका वास्तविक स्थिति देखवाक ।

आखिर अपना लोकसँ तिरस्कृत व्यक्तिकेँ ओही ठाम केहन अवस्थाक सामना करए पड़ैत छन्ही ।