गजल

यो मनै चिसो भयो शिरशिर बतास चलेर
आज तिम्रो याद आयो फेरी यो दिन ढलेर

डुबिरहेछ डुङ्गा सुतिरहेछ माझी हारगुहार के गर्नु?
जति नै चिच्याए पनि यहाँ हुँदै हुदैन उद्दार, के गर्नु ?

कति मान्छेहरू भेटिए, छुटिए मान्छेकै बजार छ
कैयो हराएको छ यहा, कोही सम्झनामा हजार छ

जब म हिड्छु तब कतै रुक्दिन ।
आँधी सुनामी क्यैसँग कबै झुक्दिन ।।

शिर निहुराई आत्मसमर्पण गर्दिन,
खुलेआम हिँड्छु त त्यसैले कतै लुक्दिन ।

सम्झिएर विगत दर खाएपछि आँसु बग्छ
तीजको लहर लहरिदै आएपछि आँसु बग्छ

तीजको रमझम आएपछि सम्झिएर रुन्छु बहिनी
प्रेमपूर्ण विगत सम्झि पागल जस्तै हुन्छु बहिनी

प्रेम पाप होइन तर किन रुनुपर्छ
मायामा धोका प्रतिबन्धित हुनुपर्छ

ढुकुरका जोडी त गुँडैमा रमझम
आफ्नो त प्यार आँसुले किन धुनुपर्छ

बुहारीलाई काममा कसरी दलाऊँ जस्तो हुन्छ शुरुशुरुमा
सासूको खटन आफ्नो पो कसरी पारु जस्तो हुन्छ शुरुशुरुमा

राजतन्त्र जस्तो थियो गणतन्त्र नि त्यस्तै नै छ यहाँ हजुर
आमूल परिवर्तन नै आउँछ होला जस्तो हुन्छ शुरुशुरुमा

बिर्सुं भन्छु दिमागमा साहुको ऋण आउँछ
जरुर दुखीको पनि पक्कै एकदिन आउँछ

घर घितो राखेर मुग्लान आएको हुँ हिजो
पैसाको खातिर को किन बेचिन आउँछ

खानका लागि एक गेडो चामल छ न दाल छ
ऊ गरीब हो जस्को घरमा केवल अनिकाल छ,

शीतलहर बढ्दो छ न एउटा गतिलो घर छ
गार्हो छ गरीबको जिन्दगी बहुद कष्टकर छ

एक पल पनि रमाइलो यो जिन्दगानी भएन
केवल तिमी बिना सफल मेरो जवानी भएन

मैले हेरेकै हुँ आँखा अन्तै फर्कायौ, क्यै छैन
आखिर माया नगर्नेलाई मन परायौ, क्यै छैन

ए ! मन र मुलुकलाई माया गर्छु भन्नेहरू हो
मेरो देह यो देश तिमीले नै नङ्गग्यायौ, क्यै छैन

कसले देश र जनताको सत्कार गर्छ यहाँ
बालुवाटार स्वयं देशको बलात्कार गर्छ यहाँ

झुटा मिठा अनेक सप्ना बाडँछन् छद्मभेषी
खै कुन जोगी आए पछि चमत्कार गर्छ यहाँ

हुँदै हुदैन यहाँ कदापि मूल्याङ्कन हुदैन
जबसम्म तिम्रो प्रसस्त श्रोतसाधन हुदैन

के छ कसो छ कुनै हाल खबर चाहिंदैन
त्यो कुन मान्छे हो जस्लाई घर चाहिंदैन

सुरुमा शङ्केत त्यस्तो उसैले फालेको हो
यसैले त्यो रात मैले कपडा फुकालेको हो