बाल कविता

सारै राम्री गुडिया
हेर्दा लाग्ने चिडिया
जिउ चट्ट मिलेको
ओठ लाली लपक्कै
मुहार छ बलेको
ज्योति जस्तै धपक्कै

भाग् कुहिरो भाग्
भाग् कुहिरो भाग्

हेर्दा आकार छैन
छेक्छ देखिँदैन
आफ्नो बाटो लाग्
भाग् कुहिरो भाग्

टाढा थियौँ पहिले हामी नजिक हुँदै आयौँ
धेरैपछि स्कुलमा भेट्ने मौका पायौंँ

रोगव्याधि आउँदा रै´छन् कस्ता-कस्ता खाले
हामीलाई नि अत्यायो लौ पापी कोरोनाले
कान दुखिन्जेल मास्क लगाई हिँड्ने गर्थेँ मैले
हात मिलाउन डराउँथेँ साथीसँग पैले

साना साना नानि हामी फुलका कोपिला
देशलाइ बनाउनलाई बनौ जोसिला
बिगारेर भत्काएको बनाउनुछ हाम्ले
कुरा धेरै भए यहाँ देखाउनु छ कामले
आउन साथी वरि परि गरि हातेमालो
फाल्नु पर्छ सबै मिलि यो देशको जालो
देश तिम्रो देश हाम्रो पुर्खा को पौरख
भृकुटी र सीता बुद्ध यसैमा छ गौरव
सगरमाथा लुम्बिनी र कन्चनजंगा नामले
बिदेशमा चिनाउने छौ गरि येस्तो कामले
साना साना नानी हामी फुलका कोपिला
देशलाइ बनाउनलाइ बनौ जोशिला
बन्द हडताल विरुद्ध मा एक भइ जुटेर
उठ साथि झटटै अब हुदैन है सुतेर
पढिलेखी ठुलो मान्छे देशको लागि बन्नुछ
नेपालको नेपाली हौ गौरव गरि भन्नू छ
ता ता तु तु ते तै चरी चुच्चे च

चोलीबाट झिकेर पैसा राख्न खुसुक्क
जुँघा तानिन् आमाले थैली हाँस्यो मुसुक्क

धान बेची बज्यैले दुईचार पैसा कमाइन्
फुर्के डोरी तानेर पैसा राखिन् रमाइन्
पैसा राख्ने बेलामा भाइ बस्यो टुसुक्क
जुँघा तान्यो भाइले थैली हाँस्यो मुसुक्क

जस्तो पनि बन्न सक्ने कस्तो आनी-बानी
कहिले हिउँ, कहिले बाफ कहिले तरल पानी

पौडी खेल्न नुहाउन र तिर्खा लाग्दा पिउन
पानी नभई सम्भव छैन जीवन त्यसै जिउन
यही पानीले पोल्छ कहिले, कहिले शीतल हुन्छ
यही पानीले फोहोर ल्याउँछ यही पानीले धुन्छ

पहिले पनि काली अहिले पनि काली
मकै भुट्ने हाँडी ल्याइयो यसैपालि

चक्र घुमाएर माटो राखेपछि
गिलो-गिलो बन्यो पानी चाखेपछि
कुमालेले जब यसमा सीप दियो
गोलो आरीजस्तै आकार पनि लियो

कस्तो हुन्छ भनेर
बाको टोपी लगाएँ
आँखा जम्मै छोपियो
अँध्यारो भो, डराएँ

कस्तो हुन्छ भनेर
बाको चस्मा लगाएँ
फननन्न रिँगायो
आत्तिएँ र कराएँ

वैशाख लाग्दा रुखैरुखमा
पालुवाको खानी
जेठ हिँड्छ चर्को घाममा
न्यास्रो मानी मानी

पानी पर्दा ओढ्ने छाता
असारमा चाहिन्छ
साउनको सङ्क्रान्तिमा
तिउरी लाउन पाइन्छ

स्कुल खुल्छ, हाँस्दै जान्छौं, साथी सबै भेट्छौँ
कुरा हुन्छ, गीत गाउँछौँ, मिली खेल खेल्छौँ
हँसाई हँसाई सिकाउनलाई आउनुहुन्छ मिस्
बाह्र काग, आठ कोईली, हामी भन्छौं वीस।

किन किन सम्झी स्कुल, रुन मन लाग्छ
तिता मीठा विगतहरू आँखाभरि नाच्छ
निद छैन, भए फेरि, सपनीमै स्कुल
साथी मिस सर सबै बिर्सनलाई मुस्किल।

भाग छिटै कोरोना
बसेको छु घरमा
बन्दी चरी भएर
दुःख पीडा सहेर

अब कहिल्यै थुन्दिनँ
सानी राम्री चरीलाई
बुझेँ दुःख पीडा त
यो जिन्दगीभरिलाई

घरै बस्यो सानो भाइ
घरमै बसे ठुला दाइ
बाआमाको करले
कोरोनाको डरले

बाहिर गई आउँदा
हातमा मैलो लाउँदा
स्यानिटाइजर मागे है
आफ्नो ख्याल राखे है !

आऊँ हामी होली खेलौँ एकजुट बनी
रङ्ग मात्र दलौँ सबलाई आफ्नो भनी

नसमाऊँ लोला अनि प्लास्टिकका पोका
त्यस्मा पानी छ्याप्दा त धेरै देखेँ रोका ।

छैनन् यहाँ बान्धव बाबु आमा
एक्लै परेको छु म पिन्जडामा
तितो छ यो भाग्य सकिन्न जानी
मेरो छ बेग्लै नमिठो कहानी ।।

छ बाल्यकालै बबुरो छु यस्तो
आफन्तले शून्य निरीह जस्तो
सुगा भनी चिन्दछ रात साँझ
सर्वत्र यो मानवको समाज ।।

पुसे पन्ध्र लमाउने
माघे पन्ध्र घमाउने

बाक्लो-बाक्लो लाइन्छ
तातो-तातो खाइन्छ
दिक्क मान्नु पर्दैन
आगो ताप्न पाइन्छ
किन जिउ कमाउने ?
पुसे पन्ध्र लमाउने
माघे पन्ध्र घमाउने

सारौँ :
हरिण मामा, हरिण मामा कता जाने हो ?
मलाई शिरमा बोकी बोकीसँगै लाने हो ?

हरिण :
जान हुन्थ्यो भाञ्जी तर नलगाऊ कर
टाउकोबाट भुइँमा तिमी खस्छ्यौ भन्ने डर