गद्य कविता
अँधेरी
समयले बाँधिरहेछ
म भाग्यका खुड्किला चढिरहेछु
दैदिन्न संसारमा महक छ
म कतै तुच्छ बनिरहेछु
चिहानबाट सन्देश
कालरूपी भाइरसको परी संङ्क्रमणमा
हामी हप्ता दश दिनको अन्तरालमा
प्रवेश गरिसक्यौँ, हामी यमलोकमा
तिरोहित समागम
दिगन्त सारथि
प्रेमिल मुस्कान
कुनै नफक्रेका फूलहरूका बास्ना
खोल नहालिएका सिरकहरू
पुल नबनाइएका खोलाहरू
प्रितका कुरा
समदृष्टि समभावमा बाँच्न सिक्ने हो
मायाको कुनै सीमा बाध्यता हुदैन
हर लोकमा हुन्छ मधुर भाव
हो जस्को सम्झनाले मात्र
अलौकिक आनन्द दिन्छ
अचारे सिद्धान्त
हल्का पिरो,
हल्का अमिलो
अलिकति भए प्रशस्त हुने
भान्साको कुनाकानी लुक्ने
अचारले पेट अगाउँदैन
बिना अचार जिब्रो रमाउँदैन ।
खै कहाँ पाऊँ कविता
फूलका बगैँचाहरूमा उम्रिन्दैनन् कविता,
मान्छेको अनुहारमा लेखिएको हुँदैन कविता,
हिँडदा हिँडदै, पाइने चीज पनि होइन कविता
हाम्रो नेता
हामीले रोजेको नेता
फाँकी लाउने नहोस्,
इमान्दार होस्,
मुर्ख नहोस् ज्ञानी होस्
निकै पढे लेखेको होस् ।
प्रेम मातृभूमिप्रति
छु म आमा, सात समुद्रपारि
ठुलो शहरमा
किनेको छु मैले सुन्दर एउटा महल
त्यही शहरमा
नग्नताको एकता
अचेल
नयाँ कालिदासहरूको
ह्वात्तै बजार बढेको छ
हिजोआज
नयाँ क्रोचे र नित्सेहरूको
भाउ अचाक्ली चढेको छ
यतीम
म त हारेको मान्छे
आफैसँग आफन्तसँग
यो अजनबी दुनियाँसँग
लर्बराइरहन्छ्न मेरा पाइलाहरू
चिप्लिरहन्छ्न भाग्योदयका नक्षत्रहरू ।