कुमार ज्ञवाली

‘रक्शीको नशाले जब आँखा कान मात्र किन सम्पूर्ण चेतना लठ्ठिएर म आफैं आधा मरेको जस्तो हुन्छु तब मात्र मेरो साहस हुन्छ खुकुरी उठाउने। नशाको सुरमा मानो म कतै सपनामा आफ्नै घाँटीमा प्रहार गर्दछु, त्यस्तै पीडा हुन्छ मलाई। आफूजस्तै आफ्नै रूप मानिसको अगाडि घाँटी छेर्स्याएर बस्नु र त्यो घाँटीमा प्रहार गरेर जीवन हरण गर्नु – के यो मानिसको जीवनको ठूलो अपमान होइन? यस्ता कुराहरू मनमा उठ्दा मलाई डर लाग्छ कि अब म चाँडै बौलाहा हुनेछ।’