दुर्गालाल श्रेष्ठ

प्रेम फलाक्ने त्यो बबुरोले
प्रेम गरोस् नै कसरी

स्वागतनिम्ति उभेकाहरूको
फूल हातका वैलिसके ।

भेट्न भनी उसकोमा जान्छु
पुग्छु त्यहाँ तर ऊ हुन्न
मान्छे छन् तर घरमा घर नै

सबतिर लहलह आश पलायो
छायो हर्ष नयाँ
तरुको हरियो पात सुसायो
आयो वर्ष नयाँ

धर्मको ध्वनि फैलियोस्
बुद्ध-वाणी गुञ्जियोस् !
विश्व नै ढकमक्क पारी
शान्ति फूल फुलिरहोस् !

एक नै सब हो सबै बुझ
एक हो है, एक हो
मर्म यो नै धर्म हो है
बुद्धको सद्धर्म हो !

आज व्याप्त छ व्योममण्डल
दीप्त प्रेमपरागले
दिन घमैलो पनि छ रक्तिम
स्वप्नयुक्त सुहागले
देख्छु चुनरी फरफराई
उडिरहेको कल्पना

फूल्न त हो है ढक्क फुलेकै
अज बगरमा फूल
तर कसरी म भनूँ कि यही हो
परिवर्तन आमूल

आज सखारै रित्तो गाग्रो
देख्छु रुँदै भौँतारिरहेको !
हुन्छु म जति पर उति नै त्यो स्वर
हेर न वरवर आइरहेको !

रुक्खो स्वर हो तर त्यसले पनि
यति गहिरीकन भित्र छुँदैछ,
पत्थर मन पनि पग्ली पग्ली
जलमय मेरो नेत्र हुँदैछ !