जितेन्द्र तुलाधर

…….र त्यस पछि उनका पदचिन्हहरुलाई पछ्याउदै म हिड्न थाले छाँया सरी……..तर म छाँया त होइन उनको र पनि किन हो म छाँया बनी रहेछु ? ………अन्धकारमय रात्रीमा उनले लगाएको पाउजुको सुमधुर आवाजलाई कुकुरहरुको भुकाईले बिद्रोह गरिरहेछ । एक अपरिचित र अन्जान नारीको पिछा गरिरहेकोछु म, को हुन भन्ने थाहा नपाईकनै । यस्सो हेर्दा चिने जानेको जस्तो पनि लाग्छ तर थम्याउँन सक्दिन । …………नाना भातीका शंका उपशंकाहरु उब्जिरहेछन् मनमा । भुत प्रेत वा आत्मा जस्ता चिजहरु प्रति त मेरो विश्वास छैन तर नभएरै पनि डर भन्ने चिज चाँहि छ लुकेर बसेको अन्तरमनको कुनै कुनामा ।………

कुनै समय त्यस्तो थियो
शरीर अलग भए पनि
प्राण हाम्रो एकै थियो
वा घाम छाँया हाम्रो उपनाम थियो
तर न आज त्यो समय रह्यो
न दुई प्राण एक नै

विवशतामा कसैका लागि
बाँच्नु परिरहेको यो जिन्दगी ।
कसैको यादमा तड्पी तड्पी
छट्पटिनु परिरहेको यो जिन्दगी ।।
मन भित्र घाऊ चाट पाली
हाँस्नु परिरहेको यो जिन्दगी ।।।
यो जिन्दगी खोई के जिन्दगी ?

रङ्गहरुसँग खेल्न खोज्दा खोज्दै
रङ्ग हराएको यो जिन्दगी ।
शिखर चुम्ने कल्पना गर्दा गर्दे
भुँईमा पछारिएको यो जिन्दगी ।।
हरियाली छाँउन खोज्दा खोज्दै
मरुभूमीसरी भएको यो जिन्दगी ।।।
यो जिन्दगी खोई के जिन्दगी ?

भोको पेटमै भए पनि बाँचेर
अघाउँनु परिरहेको यो जिन्दगी ।
सङ्गित बिना नै बेताल नाँचेर
रमाउनु परिरहेको यो जिन्दगी ।।
दुःखको आँशुमा चुर्लुम्म डुबेर

प्रेम
भमराको फूलप्रति,
पुतलीको बत्तीप्रति,
जस्तो कि तिम्रो मप्रति
त्यो प्रेम के प्रेम ?
जुन भमराको फूलप्रति छ
पुतलीको बत्तीप्रति छ
जस्तो कि तिम्रो मप्रति छ ।