Skip to content

रमेशचन्द्र घिमिरे

खैरे कुकुर (बालकविता)

पछ्याएर हैरान पार्छस् जब कतै लाग्छु
अब पप्पी भन्दिनँ म खैरे भनी डाक्छु

कैलेकाहीँ बाउँठिएर घरै थर्काइदिन्छस्
यता आउन खोज्नेलाई नि उतै फर्काइदिन्छस्
आफ्नो मान्छे आउँदा पनि गर्छस् डाँको चर्को
तेरो डाँको सुन्दा–सुन्दा लाग्न थाल्यो झर्को

छुच्चो मुसो

थोत्रो गाना गाउँदै कुद्छस् घरको छाना-छाना
ठीक् लागेन मुसा मलाई तेरो तानाबाना

बस्ने घर छैन तेरो मेरो घरमा बस्छस्
राति-राति हल्ला गर्छस् दिउँसो कुना पस्छस्
किताब काट्न, लुगा काट्न अघि सर्नुपर्ने
मेरो घरमा बसी मेरै अहिरो गर्नुपर्ने

खेलौँ डण्डीबियो

यता आऊ साथीभाइ केही भन्नु थियो
खेलौँ हामी कपर्दी र खेलौँ डण्डीबियो

खेल खेल्दा झेल गर्न अघि सर्नुहुन्न
‘शान्ति’सँग खेल्नुपर्छ हल्ला गर्नुहुन्न

RameshChandraGhimire

उत्तरदायित्व

तिमी छयौ, म छु र
हाम्रा धेरै सपनाहरू छन्
धेरै सम्भावना र आशाहरू,
हाम्रा अगाडि
वेदनाको घाउ सन्चो पार्ने
कर्तव्यका मलम छैनन्
हृदय पगाल्ने आत्मीयता र
भावुकताका ओखती छैनन्
सेतै फुलेका कपाललाई
ममताको स्पर्शले बाटेका डोरी छैनन्