समीर भण्डारी

गहभरि आँसु लिदै उनले बाटो रोकेको दिन
याद छ मलाई परदेश पस्न झोला बोकेको दिन

बिदाइका हात हल्लाउँदै उनीबाट छुटेपछि
पर पुगि आँसु धारा भुइँमा पोखेको दिन

जन्मदै कर लाग्यो फालिदेऊ है आमा
जन्मीहाले चर्पीमा हालिदेऊ है आमा

मोज गरेर बोज बोकाउने गद्धारी मेरा,
अपराधी बाबालाई ढालिदेऊ है आमा

बेकार सङ्का गर्छ्न् पति, बिदेशमा बसेर
बुझ्दैनन्! सम्झाउँछु कति, बिदेशमा बसेर

जे छ खाउँला सँगैसँगै रमाउँला भन्दा नि
उतै खर्च गर्छ्न भए जति, बिदेशमा बसेर

एक्लै हुन्छु एकान्तमा तिम्रै तस्वीर छुन्छु आमा,
पोल्छ छाती तिम्रो यादले बर्बराउदै रुन्छु आमा

किन गयौ एक्लै छोडी यो संसारमा मलाई,
हेप्छन यो दुनियाले अनि एक्लो हुन्छु आमा

समाजमा उसलाई नाम दिनु पर्छ
बगाउँछ पसिना है काम दिनु पर्छ

बेरोजगारी धेरै भो मेरो मुलुकमा
युवालाई हैन भने दाम दिनु पर्छ