नारायण पोखरेल

हिजो आज म लाश भयको छु
देशको अनुहार देखी निरास भयको छु
क्षत बिक्षत मेरो शरीर झै
देश लाई मैले भेटेको छु

हेर्छु म ती नजर नजर ममा छ कि भनी
गर्छु पूजा म ती नजरलाई आफ्नै देव भनी
मिल्छ शीतलता ती नजरमा मधुर छाह मेरो
प्रीत रसमा डुबेको छ ती नजरको चाह मेरो

मनका पीर भरिरहेछन् वेदना
आफ्नु छ के छ के चाहना
अनौठो बन्छ परीवेस अबुझ सब बन्दछन्
जिन्दगी उस्को हो भन्दै सब यसै गुजर्दछन्

थियौ कतै थाहा भएन
रसरंगमा थियौ तिमी
रुप स्वरुप सम्हालेर
बितिरहेथ्यो जीवनी

म मनको धुनसँग जीवनको दर्शन खोज्छु
ब्योमको सागरमा मन्को शान्ति खोज्छु
अमोघ छ अनन्त हराइरहेको म खोज्छु
बिरह ताप पीडामा जीवनको गहिराइ बुझ्छु ।

आसरा छैन केहि निर्थक यो बाच्नु भो
मोह माया ब्यर्थ किन जग्मा साँच्नु हो
त्यागी जाने देह प्यारो बिरसाउने माटो खुस्बु
सडेर जाने पिन्जर्को बिते बर्षाउने आँशु हो

आँधी छ मन भरी छैनउ तिमी साथ
लहराइ रह्यो हात मेरो पाउन तिम्रो हात
मन भरी उदासी का बल्दा ठुला ज्वाला
भष्म बन्ला देह मेरो जलन यो छँदा

कोही सम्झनामा पठाउन्न चिठी
छैन मन कतै मिठो कतै तितै तिती
बन्छ मानिस बैरागी बोल्छ कुरा निची
उठी जाने भाव छैन आफ्नै पीडा बोकी

उदास छ मन पनी अब्यक्त्त छ भावना
आउ देउ साथ यही हो चाहना
कुसुम हौ फक्रन्छौ शुभाष छर्दछौ तिमी
लट्ठी रहेछु म खुसी मनाउन तिमी

ए ट्याक्सी दाइ
जाउँजाँउ हरर मीटर कुँदाउदै
बाटो समाउदै
सत्य बोली मिठो लय गीत सुनाउदै

पहिले थिएन मोल तोल मीटर बढाउने
गाह्रो सारो मान्छेलाई बन्धक बनाउने
पढे लेख्या कमै थिए सबै रमाउने
जगलाई दिन्थ्यौ सन्देश राम्रो देश बनाउने

आशा दीप वाली साथ आइ कोइ सहेली
छम छम रहरका खनक खनकाइ छर्छन माधुरी
ह्रीदय स्पर्स गर्छिन उनि त आइ ती आतुरी
खिल्छन अङ मा सोन्दर्य बज्छ प्रेम बाँसुरी

साची मृत्यु म बाँचेछु यही जीवन आधार
अब्यक्त्त छ प्यास मेरा यही मेरा भाव धार
रक्त्त रक्त्त हेलिएछ आत्मा गर्छ पुकार
मन माफिक खोज्ने किन पाइन्न जब संसार

हिजो हराएछौ तिमी आइनौ आश लिई बसें
आइनौ कल्पनामा भावनामा मुटु बिछ्याई बसें
मनभित्रका तरङ्का हर धारमा खोजें
मुटुका चलने तिम्रा हर चाल्मा खोजें

प्रीत दियौ तिमीले साथ चाह उनी दियौ
सकिन छाडन त्यो जहाँ तिमी तिमी थियौ
नयनका कति भार छ, छ प्रीतको धार
अगाध आश छन् मन भित्रका उदगार

लासका भीडमा पाउछौ तिमी
मेरै लास कात्रोमा
हाँसिरहेको चित्कार

खुला खुला आँखा
भावबिभोर मनमा
पोखिरहेछ रिस
समाजमा देशमा
आफन्त र परिवारमा

मर्दै छु म लास भयर
शुभाष बिहिन चाह भयर
गरी रहेछु समर्पण
जीवन यो तार तार भयर

जागा छन आँखाहरु
दुखछ मन प्यार भयर
उहापोह भोगी रहेछु
जीवन यो वर्वाद भयर

लाससँग के रमाउँछ र जीवन ?
फगत जिउनुको अवशेष भएछ जीवन
असम्भावी भइरहेछ मृत्यु यो पनि
अभिनय गरिरहेछ जिउनलाई जीवन

न तडपाउ अब यादमा अब मुटु हुन्न
जपी माया तिम्रै घाउ ले पनी छुन्न
चिथरा चिथरा जिन्दगी को भरोसा नै हुन्न
कहिले छुट्छ धागो चङ्गा झरी दीन्छ