केदार श्रेष्ठ 'गगन'

पराईसँग उनी हिड्दा चल्यो मनमा हुरी
विति गाका दिनहरु याद आयो फेरि ।

सम्झिएर फर्की आउनू पर्खिबसुँला
आँटो पिठो जे छ घरमा पकाइराखुँला ।

लोग्ने मान्छे कुन्निि किन भर हुँदैन भन्छन्
घरको बिर्सी जता राम्रा उतै मन लान्छन्
जहाँ गए नि मन नडुलाउनू पर्खिबसुँला
आँटो पिठो जे छ घरमा पकाइराखुँला ।

अब कसैसँग मायाप्रीति लाउँदिन म
तिम्रै लागि मठमन्दिर कहिले धाउँदिन म ।

गयौ टाढा मुर्छा पारी मुटुमा छुरा धसी
रुँदै-रुँदै दौडिदै तिम्रो पछि आउँदिन म ।

मलाई पराई ठन्यौ ठिकै छ
मुखैमा लात हन्यौ ठिकै छ ।

जीवनसाथी बनाउछु भन्दाभन्दै
अर्कैलाई आफ्नो मन्यौ ठिकै छ ।

बुझ्नै सकेको छैन यो मनलाई मैले
मनले नै हाँक्दो रहेछ जीवन,
मन नै रहेछ जिन्दगीको चालक,
तर राम्रो चालक हुन सकेन किन ?

अचम्म,
हराएका छन् सबै मेरा सपनाहरु
सियो झैँ बेपत्ता
एउटा पनि छैन आँखामा

उसलाई भेटे पछि
कुराले मख्ख पारिन्
मनमा पलायो आशा
आशासँगै आँखाको पाठेघरमा
बढ्दै गयो सपनाहरु,

ओएलाएको सूर्य
दिनभरिको थकाइले
क्षितिज पर–परको सगरमा
जब बिलाउँछ
तब झ्याउँकिरीको
झन्झटिलो आवाजसँगै
जंगलतिरबाट निस्कन्छन्
हाप्सीला,
स्याल,
र
ब्वाँसाहरु
रात हाम्रै त हो नि भन्दै,

आज,
सरम लागिरहेको छ
मुख देखाउनै नसक्ने भएको छु,

अपुरो छ,
अधुरो छ,
अपाङ्ग भएको छ जीवन,
विकलाङ्ग बनाइदिएको छ समयले,

ठूली,
म कसरी भूल्न सक्छु ?
तिम्रो र मेरो त्यो प्रेम
मेरो आँखामा बसेकी छौ
आँखाको नानी बनेर,

उसको र मेरो एउटै गाउँ थियो । ऊ गाउँको पूजिपति थियो । जमिन्दार थियो । गन्नेमान्ने थियो । भद्रभल्हाद्मीमा गनिन्थ्यो । सबैजनाले उसलाई मान्थे । आफ्नो गाउँमा मात्र नभएर जिल्लाभरि उसको नाम चलेको थियो । गाउँघरतिर विकासका कामदेखि सानातिना झगडा मिलाउन उसको अनिवार्य उपस्थिति थियो । उमेर तीन बीस पुगुपुगु भएको ऊ देख्दै हट्टकट्टा र जवान देखिन्थ्यो । ठूला-ठूला आँखा लामा बाघजुंगा पालेका दौरासुरुवाल र टोपी लगाइ हिड्दा जस्तातस्ता मान्छे अगाडि पर्न पनि डराउँथे । तर रुपजस्तो वानी थिएन । साह्रै मिजासिला थिए । पाचायतकालमा पन्ध्र वर्ष प्रधानपाच भएको हुनाले पूराना मान्छे अर्थात वूढापाकाहरु प्रधान भन्थे । प्रजातन्त्रको पुनःस्थापनापश्चात दश वर्ष गाविस अध्यक्ष पद आफ्नो पक्षमा पार्न सफल भएकोले भरखरका मान्छेहरु अध्यक्ष भनेर सम्बोधन गर्थे उसलाई अर्थात हर्कमानलाई ।

जब,
तिमीले मेरो हृदएको बन्द ढोका
घर्याक्क उघारेर पस्यौ दिलभित्र
तिमी बन्यो मेरो मुटुको ढुकढुकी
खै किन हो कुन्नी
आजभोलि तिम्रो मुटुको कुनामा बस्न

तिमी रुँदा ब्यथा मलाई आँखाभरि पानी
रुप सुन्दर मीठो बोली वानी झनै ज्ञानी ।

प्यार गर्दै नजिक आउछु माया भनिदेऊ
आकास भई फैलिदिन्छु तारा बनी आऊ ।

अघाउदिन खै किन उसलाई जति हेरे पनि
नसकिने रैछ माया जसलाई जति गरे पनि ।

रोइरहेँ म
पूर्णिमाको रातमा
उनको याद ।

यादहरु यसरी मडारिदै छन्
आकाशको वादलजस्तै
प्रत्येक पलको हावाले
एक ध्रुवबाट अर्को ध्रुव पुर्याएर
सून्यबाट खसालिएकौ ढुंगाजस्तो
म निस्सासिदै छु हावाको वेगले