Laxmi Kalauni

तिमी आउँछयो भनरे म मंगलसेनमा आए
आशै आशमा पर्खी बसेँ तिम्रै गीत गाए
हरदिन हरपल तिमीलाई मनमा सजाए
कति कष्ट झेल्ने होला तिमीलाई नपाए

आकाश रोइरहेछ निरन्तर
बरबर आँशुका ढिक्का झारेर

डुलाउँछु आँखा झ्यालबाहिर क्षितिजसम्म पर-पर
महल, सडक, जंगल र अनन्त निलो सगर
सबै नौलो, बिरानो, अनौठो यो पेनाङ्ग सहर
परिचित, आफ्नो, आत्मीय कोही खोजिरहन्छु निरन्तर

जीवन भयो अँधेरी रात
सधैँभरि पीडा र आघात

निरीह भो दुखी जीवन केवल लाचार छाया
तड्पाइमा दुर्लभ बन्यो एक अञ्जुली माया

मझेरीमा मनको खुशी पाहुनाझैँ नि झुल्किदैन
आँशु बन्यो जीवनसाथी नरोएको दिनै छैन

फागुनको अन्तिमतिर ढकमक्क फक्रेका लालीगुरासका फूलहरूको सुगन्ध बोकेर बतास हतार हतार सबैलाई घचेट्दै भागेझै लाग्दथ्यो। त्यही बतासले बोकेर फिजाएझै मंगलसेनका टोलटोल र घरघरमा एउटा खबर समेत फैलियो–

खन्टी पोइल बाइगै ।

खन्टी नाम सुन्दा वा भन्दा कर्णप्रिय लाग्दैन । झन् खन्टीको सुन्दर मुहार मिलेको जिउडाल तथा सुशिल बानीव्यहोरासँग त उनको नाम पटक्कै मेल खाँदैन । नराम्रो नाम राखेमा सन्तानको अल्पायुमा मृत्यु हुँदैन भन्ने विश्वासका कारण उनका आमाबुवाले खन्टी नामाकरण गरेका थिए रे ।

भुल्न सकिन प्रिय तिम्रा रसाएका नयन
ती आँसुका हारलाई
आँखाको नानीमा हरपल देखिने
तिम्रो त्यो निर्दोष अनुहारलाई
समय घस्रिंदैछ कछुवाको चालमा
महिना झैं लाग्छ हरेक क्षण
कसरि बिर्सु प्रिय मात्र तिम्रो सम्झना
बनेको छ मुटुको धड्कन।