हरिप्रसाद तिवारी

यो एउटा लाउरेको कथा हो

यो एउटा दुखी को कथा हो,
कहिले न मिट्ने, कहिले नटुट्ने यो त एउटा लाउरेको कथा हो,

बर्षौसम्म कमाई धन बाउ-आमा खाइदिए
बचेको सारा समाज मिली भाइ अंशलाई दिए
भाइबैनी पल्नै बित्यो बैँस उमेर नि बचेन
यो दुखीको अरू के छ र समाजले सोचेन

साँझ डुबे पश्चिम घाम, फर्की सके पूर्व ।
मलाई भने अँध्यारै छ, कस्तो रैछ कर्म ।।
कस्तो थियो जन्म मेरो, कस्तो तिम्रो कर्म ।
जन्म तिमी दियौ आमा, कसले लेख्यो कर्म ।।१।।

आमा तिमी आँसु पिइ, छाती मलाई पिलाई ।
हर पल तिमी मर्यौं, तर मलाई जिलाई ।।
सुत्ने तिम्रो दैला ठेला,सुते म तिम्रो काख ।
सासू रिस तिमी खायौ, तिम्रो माया पाए म लाख ।।२।।

म घात होइन तिम्रो,
म त तिम्रो बाटो कुरिरहेको थिए ।
म लात होइन तिम्रो,
म त तिम्रो कदमलाई टेवा दिइरहेको थिए ।
संघर्स हो जिन्दगी चिनेनौ कि तिमी,
म त तिम्रो परिक्षा लिई रहेको थिए ।

हुरीले डाली भाँचे छ आमा
हावालाई दोष नदिनू है।
बिछोडको पिडा सहँदै छु म,
मुटुको घाउ नछुनू है।

धनीका छोरी, आमाका प्यारी हुने छन् बुहारी,
मनमा पिर नपारी बसे, आफ्नो ज्यान सियारी।

प्रेमको झोकमा लिएका, चुम्बनहरूलाई
यौवनको प्यास, नसम्झनु माया ।

बिछोड हुने डरले, लिपट्टिएको थिएँ
बाध्यताको आभाश, नसम्झनु माया ।

हे नेपाली युवा हो, विकासको निम्ति लम्क न,
समानताको लागि लडेर, संसारको सामु चम्क न।

बलिया तिम्रो पाखुरा, सत्रुको सामु उठाउन,
युवाको सक्ति एक जुट भए सक्ने छौं संसार थर्काउन,
हिंसाको लक्ष्य छोडेर, बन्दुकको नाल मोडेर,
हुर्काउन नेपाल फूललाई, सत्रुको झार गोडेर

समाज र नारी
सासू बुहारीको दायित्व

हाम्रो समाज एक अन्धविश्वासले जकडिएको समाज हो। जहाँ नारी कै व्यथाहरू नारीले नै बुझ्न चाहँदैनन् र बुझेर पनि यसको समाधान गर्न सकिरहेका छैनन् हाम्रो समाजमा हुने गरेका कैयौँ घटनाहरू पनि
नारीका नारीत्वकै कमी बाट भई रहेका छन्।
नारीहरूको कैयौँ रूपबाट यस समाजको सिर्जना भइरहेको छ। समाजमा चलेको रीति अनुसार नारी
को बचपन रूप कन्या हून र कन्याको रूपामा पुज्ने गरिन्छ , भने विवाह पछि लक्ष्मीको रूप मनी उनको शुभ-