नरेन्द्र पराशर

वर्षा हुँदा म त यता कति सम्झिराख्छु
हो रातको नीरवतासँग सम्झिराख्छु
पर्दैन रात कि त्यता किन सम्झिदैनौ ?
बर्सिन्न मेघ कि त्यता किन सम्झिदैनौ ?
।।१।।

मन्दिरका गजुरमा बस्ने परेवाहरू
एकाएक स्तब्ध भएका छन्
समान धड्किने सानो शिशुको मुटु
एकाएक असमान भएको छ

सिर्जना शक्तिका हामी साना सन्तति सुन्दर
बनौँ आनन्दको ज्योति महाज्योति समुज्ज्वल ।।१।।

मान्छे उत्सव हो मीठो कला सङ्गीत नृत्य हो
उच्च आदर्श चैतन्य बोधले ऊ सुकृत्य हो ।।२।।

दिव्य दृष्टि छ सम्भाव्य बुझ्न संसारको गति
चेतनाको खुले द्वार कहाँ हुन्छ र दुर्गति ।।३।।

कवि, नेता, गफाडी र हुतिहारा नपुंशक
विद्याबिहीन बैरागी धेरै धनी र निर्धन

कृपणी, दिलको छोटो, भेषधारी छलीसँग
सीपशील नभै नीच, शूरो, दरिद्रकासँग

दीर्घरोगी र बेकामे, बृद्ध, स्वाँठ, लूठोसँग
लागूपदार्थको भोगी, क्रूर-कोपी हठीसँग

उर्बशी,
कालीगन्डकी किनारमा
पहाडहरूको फेदमा
वन र लता-कुन्जबीच
चराहरूसँग
खुल्ला आकाशमुनिरहँदा
म ‘मत्स्यगन्धा’सँग विमोहित भएँ

ए कविजी, तिमीलाई थाहा छ कि छैन
देवकोटा गएका चैँ सोर्ह सालमा हैन ?

भीमानतिरबाट हर्न बजाउँदै
बस त आउँछ
तर आउदैन
जानुकाको अरब गएको सपना……..!

भैँसी पालेको भए केही हुन्थ्यो कि बरु
लोकल कुखुरा पालेको भए पनि केही हुन्थ्यो कि ?

जति जति अँध्यारो हुँदै जान्छ,
उति उति उज्याली हुँदै आउँछिन्
आहा ! मेरी श्रीमती !

हो म नाच्छु
हो म गाउँछु
म बजाउँछु पनि
तर ए मुखिया बा

पवित्र देवघाटधामको काखमा
कालीगण्डकी किनारमा
सानो कुटीभित्र
ध्यानमा लीन छन् पराशर ऋषि……!

मान्छे : १ =∑ ( विचार+पीर+चिन्ता+ताप+………..+बन्धन)
मान्छे : २ =∑ (हृदय+आनन्द+शान्ति+प्रेम………..+उन्मुक्ति)

कति कति कति मीठा शब्द प्यारा म बोल्छु
जगत मधुर रम्ने मन्त्रधारा म खोल्छु

युद्ध टार्नका लागि
सम्पूर्ण कुटनैतिक प्रयासहरू
विफल भएपछि
पराशरले धृतराष्ट्रलाई भने-

मेरो हृदयमा
एउटा ज्यादै थोत्रो महल छ
भग्नावशेषसमान,
‘फू’ गर्दा पनि ढल्छ कि झैँ लाग्ने

अनेक पसलहरू
अनेक सामानहरू

देश बेचिसकिस् भेष बेचिसकिस्
राष्ट्रको अस्मिता बेच्नुबेचिसकिस्

म मेरो शिरलाई ता फूलैफूल बनाउँछु
तिमीलाई त्यहीँ राखी प्रेमगङ्गा बहाउँछु…!

हो है आमा यही नारी द्यावा-पृथ्वी प्रकाशिनी
महादेवी यही नारी चण्डमुण्ड बिनासिनी !