tiwariji

ज्ञानी मान्छे अज्ञानी भयपछि नटाढीयर के गरु
जति बोलाउदा पनि नसुनेपछि नफर्कियर के गरु |

फूल हुँ सोच्थेउ आफूलाई नजर यतै सोजायर
छुन खोज्दा कोपेपछी नरोयर के गरु |

तिम्रो यादमा
खोज्दा खोज्दै तिम्लाई प्रीय आफूनै हराउन थाले
छौ कि कतै लुकेकी भन्दै झ्यालबाट चियाउन थाले |

यो सपनाको शहर रे तिमी पनि यतै छौ कि
हिडाई उस्तै लाग्यो मलाई फेरि बोलाउन थाले |

जहाँ गए नि तिम्रै बास
जे गरे नि तिम्रै आश
लाग्दो रैछ आश प्रभु
रहेन्जेल यो सास।

केही कुरा भनुँ भनुँ जस्तो लाग्छ
सुन्ने फेरि यहाँ कोही छैनन्
घरि हाँसु-हाँसु पनि लाग्छ
हेरिदिने फेरि कोही छैनन्।

मेरो सानो मान्छे:

मेरो मान्छे उसलाई त्यहाँ टाउको दुख्दा
मलाई पनि दुख्छ यहाँ
खुसी हुँदा ऊ त्यहाँ
मन प्रफुल्ल हुन्छ मेरो पनि यहाँ|

२/३ दिन भो मन चंचल मेरो यहाँ
की सन्चो भयन सानुलाई त्यहाँ

उनी:
मख्खै पार्ने बोली उनको लाठठै पार्ने हासो
दिए हुन्थ्यो जोबन उनले मानी मलाई नासो|

लागने हुन्की आँखा उनलाई शहरबजार घुम्दा खेरी
एक्लै कतै देखे पनि लाग्छ मलाई चासो|

रहरै भयो:

रहरै रहरको संसारमा बाच्ने पनि रहरै भयो
एकथोक पाउन कति गुमाइयो त्यो पनि रहरै भयो |

मागे जति दिदै गय पाउन उनीलाई
हरेक पल उनलाई खुशी देख्ने पनि रहरै भयो

आकाश जस्तै फराकिलो तिम्रो दर्शन
सागर जस्तै गहिरो तिम्रो दर्शन

हेरन त्यो बादल कती खुशी साथ दौडेको
एक्लै हिड्दा झनै खुशी
उतिखेरै टुटेको छ
उतिखेरै जुटेको छ
तर पनि
निस्फिर्की साथ हिडेकै छ
एकनाशले दौडीरहेछ स्वतन्त्रपुर्बक/
शहर माथि छु भनेर खुशी पनि छैन

नहोऊ दुख्खी म जति टाढा भए पनि
तिम्रै लागि बाचेको हुनेछु है,
क्षितिज हेरी नरोऊ तिमी
सधै तिम्रै परेलीमा हुन्छु है।

जति कष्ट गरे पनि
तिम्रै खुशीको लागि हो,
जति यहाँ भुले पनि