महेश रेग्मी

इतिहासको भित्ता फोरेर जन्मिएको हुँ
नेपाल देशको खप्परको गिदीको टुक्रा हुँ

म आफ्नै तस्बिर च्यात्छु
आफनैविरुद्ध उभिन्छु
र,
आपत्ति जनाउँछु
आफ्नो जन्मदिनलाई

मेरी अन्तिम स्त्री
जो वाचाल छ
म उसको श्रोता बनेर अघाउनुपर्छ
उसका तर्क र भाषणको ‘ब्रेकफास्ट’ खानुपर्छ

तिमीले हिँडेका बाटोहरू हेरेर चित्त बुझाउँछु
तिमीले हिँडेका बाटोहरूलाई स्पर्श गर्छु
तिमीले नाघि गएका पहाडहरूको अभिनन्दन गर्छु ।
अब पहाडहरूलाई प्रेयसी भन्न थालेको छु

नेपाल सरकार
म थानकोट काटेर जान सक्दिनँ
थानकोटबाहिर मेरा सपनाहरु वर्जित छन् ।
काठमाडौँको हाँगोमा गुँड लगाएको छु
शरणार्थी चराले जस्तो
सपना केारल्दै ।

देश खोज्दै गरेकी छोरी
देश देखाउँदै गरेको म
र
समयको विषुवत् रेखामा उभिएर
हेरिरहेछु देश, छोरी, जीवन र बाटो ।