Hom Suvedi

(यो कविता २०४० साल जेठ १८ गते लेखिएको रहेछ । यो दिन म काठमाडौको अहिले दाजु राजेन्द्र बस्नु भएको घरसँग जोडिएको जग्गा पास गर्न गएको थिएँ । पिताजी र पत्नी विनाका साथ । यस दिन चिनको यात्रामा हिनेका तत्कालीन फ्रान्सका राष्ट्रपति फ्रान्स्वाँ मितराँ नेपालको बाटो भएर अर्थात् नेपाललाई ट्रान्जिट बनाएर चिन जान लागेका थिए ।… Read More »खाँचो

सधैं म मध्यरातमा भएर शीत पर्दछु
र व्योम धर्तीमा सधैं म शीत बिन्दु छर्दछु ।
जसै म झर्छु सुस्तरी बतास बन्छ शीतल
स्वभाव यो हुने हुँदा मलाई भन्दछन् जल ।।१।।

समस्त प्राणीमात्रको म प्राणमाथि प्राण हुँ
जता जता छ शुष्कता त्यता त्यता म त्राण हुँ
कराल काल अग्निले जहाँ जहाँ डढाउँछ
त्यहाँ त्यहाँ भने स्वयं म एक रामवाण हुँ ।।२।।

जताततै पहाडमा भई सुरम्य निर्झर
झरेर ओर्लँदै मिठो गरेर नाद झर्झर
म सुस्त सुस्त सुस्तरी विभिन्न राग गाउँदै
गला गला म धाउँला जहाँ गलो छ हर्हर ।।३।।

अनन्त कालदेखिको मिठो मिठो कहानी हुँ
कतै कतै वियोगको स्वभावकै सुनामी हुँ
समुद्रबाट बाफमा उडेर माथि लम्कँदै

नाम कोपिला भएजस्तै फूलकी सौखिन छिन् कोपिला । घरका कौसीमा समेत नाना थरीका रंगीबिरंगी फूलहरु गमलामा फुलाएर उनले आफ्नो सौन्दर्यप्रियताको उदाहरण देखाएकी छिन् । उनी धर्मकर्म भनेपछि हुरुक्क हुन्छिन् । कता पुराण छ, कता भजन कीर्तन छ अनि केता यस्तै केके पूजापाठहरु कहाँ कहाँ हुन्छन् भनेर उनलाई जानकारी हुन्छ । प्रौढ भएर पनि त्यस्तो अवसरमा… Read More »पूजाका फूलको जोरजाम

धार्मिक स्वभाव भएको परिवार थियो श्रेष्ठज्यूको । चाडपर्वहरुमा पूजापाठ दान दक्षिणा भोजन आदि गराउने चलन थियो उनको । उनी भन्दा पनि उनका श्रीमती धर्मकर्ममा सारै एकाग्र भएर लागेकी हुन्थिन् । अक्षय तृतीयाको पर्वमा मन्दिरनेरका विद्यालयका आवासीय वटुकहरुलाई सातु सर्वत खुवाउने उनको विचार भयो । उनी धन र मनमा पनि उदार थिइन् । सर्वत मात्र होइन छाता र जुता पनि दान गर्ने उनको सोच भयो । यसैले सर्वत सातु खुवाउने र छाता जुत्ताहरु दान दिने बन्दोवस्तका साथ दिउसो घाम लागेको र तिर्खाएको मौका पारेर विद्यालयतिर गइन् ।

कुरा अलिक हाँस उठ्तो हुन सक्ला । तर हाँसो उठ्तो भए पनि कुरा यथार्थै हो । त्यसै यथार्थ कुराबाट म यहाँका कुरा थाल्छु । केही वर्ष अघिको कुरा हो । मेरो चिनाजानीका मित्र जसलाई म अहिलेसम्म पनि दाजु भन्छु उहाँबाट मलाई फोन आयो । मैले उहाँको फोन उठाएँ । उताबाट कुरा आए— ‘भाइ, तपाईंले प्रधान सम्पादकका रुपमा बसिदिनुपर्ने भो, भ्याउदिनँ भन्न पाउनुहुन्न है ।”
“के छाप्न लाग्नु भो दाइ ?’

जाऊ ज्वाइँ जाऊ
छिटो माथि जाऊ
जित्यौ चुनाउ
फेरि आयो दाउ
तिम्रो भयो भाउ
आज सम्म गाउँ खायौ
अब देश खाऊ ।

जाऊ ज्वाइँ जाऊ
छिटो माथि जाऊ
मोज गर्न जाऊ
भोज खान जाऊ
तर मार्न जाऊ
तिमीलाई छुन सक्ने
कस्को बाउ ?
जाऊ ज्वाइँ जाऊ
ससुराली खाएका थ्यौ
अब देश खाऊ
जाउ जाऊ ज्वाइँ जाऊ
छिटो माथि जाऊ ।
गाउँ मात्र खाएका थ्यौ
अब देशै खाऊ ।

जाऊ ज्वाइँ जाऊ
छिटो माथि जाऊ
जित्यौ चुनाउ
फेरि आयो दाउ
जनतालाई देखाउन
सम्विधान बनाऊ
बनाएकै भोलिपल्ट
सम्विधान डढाऊ ।
नसक्ने नै भएदेखि
जुलुस लिई आऊ
मुन्द्रेहरु अघि लगाई
टायर बाल्न जाऊ
सक्छौ भने चाँडो चाँडो
सम्विधान बनाऊ
सोचे जस्तो भएन कि