रामेश्वर राउत मातृदास

एऽ घाम जुहार हो मुहार कोटिकोटि
धरती/आकाश जुटाएर नाँचौं एकै चोटि

गुन गर्‍यो बैगुन हुन्छ के युग हो यो कस्तो ?
अमृतको वृक्षभरि विषै फक्रेजस्तो ।

जाग्न सकोस् हृदयमा हरपल परम शक्ति
सृष्टि/आकाश अमर हुन्छ प्राण देशभक्ति

देश भएका हामी देशबिहीनहरू
जागिर खाएइका बेरोजगारहरू
नेता बनेका नेतृत्वहीनहरू
सास फेर्दाफेर्दैका ज्यूँदा लाशहरू ।

केटाकेटी मिलेर
हान्न थाले मटेङ्ग्रा
बगैँचाका फूललाई
लात्ती हान्छन् फटेङ्ग्रा

फूल रोप्ने मालीको
मीठो मुस्कान बालीमा
सबको हित चित्तले
जीवन फुल्छ डालीमा

हामी सबै एउटै ड्याङका भ्यान्टा आलु मुला
गुन्द्रुक सिन्की भएका छौँ केको साना ठूला

लौरो टेक्ने बूढाले
थर्थर गोडा कमाए,
यताउति हेरेर
रूखका जरा समाए ।

थाङ्नो हुन्छ तास कुचिन
प्रयोजनहीन झुम्रो
विषाक्त आˆनै शरीरबाट
निस्कन्छ जसरी जुम्रो ।