narayan pokharel

मन त मन हो प्रिय ठोकिन सक्छ
बसी पास तिम्रो बल्झन सक्छ
नयन्का ती तिम्रा भाखा सर्माउछन किन
अबत माया पनि त पलाउन सक्छ

हेर्दै बेहोस छु ओठ लप्लपाउछ
नयन्कै तीर मुटु घोची रहेकै हुन्छ
न जाउ टाढा। फुटाइ यो मुटु
किन हो तिमी मै अल्झी रहेको हुन्छ

तिमी समय हौ म बाहिर
टुकटुक हेरिरहेछु
मेरो शून्यता
तिमीलाई केरिरहेछ
कतै तिमी हराएछौ कि
म आफैं हराइरहेछु !

प्रेम कहीं छ र ?
स्वार्थको चौदिवारमा टाँगिएका
येशूको तस्वीरमा झुन्डिएको भान हुन्छ
नारीबस्त्रको अपहेलानामा
कृष्ण मुस्काएको गान हुन्छ

ए मन वोलाऊ तिमी लाई कसरी म भित्रै रमेकी छौं
तरंगमा हुन्छौ कतै मलाई नै छाडेकी छौ
खोजी न सक्नु भै सकेऊ के के रोजी हिडदछौ
सक्ती न वुझी आफनो ईच्छा लाखा धरदछौ

आगो सक्छु म उकल्न
सक्छु क्रान्ती म छर्न
म युवक हो रिड हो म देशको
म सक्छु सब बदल्न

खान्छु मुटु अब दुष्ट को
फेर्दीन्छु नजर फिरङी को
म गर्छु वार अब
देशको बन्छु म सार अब

हेर रक्त्त उम्ली रहेछ
ज्वाला पनी भडकी रहेछ
नास्छु अब देश शत्रु त
जुका चुस्ने रक्त्त त

उडछ मन गुडछ मन
कहाँ कहाँ पुग्छ
चञ्चल चपल मन
यता-उता कता-कता छरिन्छ
हेर्दाहेर्दै कता गई अडिन्छ
कहिले आँखापछि, कहिले बोलीमा
मर्छ कहिले योवनाको लोलीमा

हामी सङ छैन केहि आज धर्म कर्म
मार लूट सत्ताको बन्यो आज धर्म
बोल्ने गर्ने हात खुट्टा बाहीरै बिदेश पठाउ
मोज गर सन्तान संगै अरु चिता जलाउ

किन विवश यो जिन्दगी
हाँस्न खोज्छ नाच्न खोज्छ
उमङ्गमा बाँच्न खोज्छ
तर विवश किन यो जिन्दगी

सुन्य भइ रहेछ मन तिमी बसेर हो कि
सुन्य भइ रहेछ मन तिमी नभयर हो कि
अवाक भाई रहेछ मन तिमी न देखेर हो कि
यसै मरे झै छ मन तिमी न बोलेर हो कि

के छ यो शुन्यमा जो म खोजी रहेछु
दीन रात को भ्रम छ सास चाली रहेछु
जागा छु सुती सुती उठने चाह छैन कि
मृत्यु छ साथी यक हाँस्ने चाह हुन्न कि

ईतिहास लिपिबद्ध छ
उठेर सोध्दैन खोज्दैन
गलत लेखहरू होइन भन्न सक्त्तैन
मारकाटका ती विविध पटाक्षेपहरू उठाउन सक्दैन
किन्चित उसको धरातल लेखको लेखनीमा

खुसी छरी हृदय यो छमछम नाच्छ
तिमी मेरो मिठो मान्छे मनै मेरो हाँस्छ

सपनीमा आउने तिमी विपनीमा देख्छु
रहरका मोती दाना तिमीसँगै टिप्छु

मनको खोज्दै बिसौनी जीवन जाने भो नि
मुस्कानले मार्छन् कति गाउँकै तरुनी

हावा चल्छ हरर छोई हिंड्छ नि
समाई राख्न सकिन्न माया फेर्छन नि

उघारेर पर्दा हेर्न खोजेछु तिमीलाई
मेरो चन्द्र लाई
मेरो सहारलाई
मेरो किनारालाई
चहक आँखामा परेर आँखा निस्तब्ध छ
मन सुन्य छ
कता छु म भ्रमित भइ रहेछु
तिम्रो जिस्मानी गन्ध्ले आन्दोलित छु
शरीरका पुर्जा पुर्जा उन्मादमा उद्गेलित छन
संयम तोडदै बाँध भत्काइ रहेछन
बाँधियर अंगालोमा स्वर्णिम आनन्द मा निर्लिप्त स्वर वीहिन
निस्चल गती हीन
आत्मा प्रोज्वलित भय झैं
लालित्यको पुन्ज मा समाहित छु म
भो न चलाउ
म निश्चल अभिभुत छु म

हिडेका यी पाइलहरु
डोब बसेका छन
तप्त घाम्मा आँखाका पसीना पुछियका छन
मर्न अब पर्खन पर्दैन
मृत्यु बोलाउदै छन
बात्वर्णिय पिडाले
आयु छोटाउदै छन
मन्का उदगार रहित धुलो र धुँवाले
यो मृत्युको शहर
भानुभकत्त्को ऋड०गार छोटाऊदै छ
आयु खोटाऊदैछ
असहज बोकेर थलियको छ
यहाँका नेता बहुरिन न सकेर
खाई भट्टीमा लडेका छन
ब्यभिचार पाखण्ड्मा अल्झियार चिच्याइ रहेछन
छत बीक्षत पारेर देश
मराणसन छन
वृद्ध झैं ती मराणासन्न छन

सुन डकारे
ठेक्दार डकारे
सिन्डीकेट डकारे हे
उखान टुक्का भोट संगाली
देश डकारे हे
पारे नाक पचाहत्तरको
शैली सुन्य काम को
न टेर्नी भय ज्यामी
सेवक
जहज डकारे हे

बन्स को पिटाइ झ्याली बालुवाटार भाँडे हे
सर्बोच्चमा धोती फेराइ
बिरालो डाके हे
खेदेउँ देउवा कानुन नासक
खेद ओलि हे
काम लाई जागीर
ठेक्का होइन
भोट फिर्त आज तिमी माग हे
यी अत्याचारी
भ्रष्टाचारी
बलत्कारी का पोषक हे
ढाल्न अब
बाली राँको आज यीन्लाई झम्ट हे
पोल यीन्लाई
झोस यीन्लाई
गाउ गाउ खोच पाखा समतल हे
बनाई नागो ठोकी कोर्रा
अब ठिक गराउ हे
हाम्रा रगत पसीना ती
तप्त घाम्का कमाई

दुर छौ के ईसारा । बेदना यो पुग्छ र्
चाह तिम्रो हृदय को कन्हा यो रुक्छ र
धक धक छ मुटु मेरो त्यो मुटु जोडन
कहिले मिल्ने मुटु दुई माया प्रीती जोडन

धडक्यो अचानक नै दील
पाइन तिम्रो
त्यो आहट
त्यो सुगन्ध
त्यो कटाक्ष
बाँधिएको मेरो मन

रंगमंचमा दुइटा पर्दा धनीको अनि गरीवको
यकातिर लड्छ भोको निद मिठो तन छ खाली
अर्कोतिर खाना ठसमस छैन निद्रा गर्छ गाली
ब्यन्जनले आउन्न निद्रा परिश्रमको भोको देह
बुझोस के लन्ठु मानव छैन पाचन त्यो अग्नेह

वताऊ अव कसो गरी मनमा भाको माया
छवि चित्र आउदैन अन्तर भाको माया
दिई केही कोसेलीले रोज्दिन म माया
मनले दिने मुखमा म खोज्दिन माया