नरेन्द्र पराशर

म गधा हुँ
र मैले कहिल्यै गरिनँ
मालिकहरूविरुद्ध विद्रोह… !

खराब मौसमको एक टुक्रा बादल
दाहिनेपट्टि खसेको छ,…….

उमङ्ग-मनको चञ्चल मुसकान
पर्छ दमनमा किन ?

सारङ्गी शिशु हुँ खोक्रो रेटिदिए म गीत हुँ
वृद्ध मादल हुँ थोत्रो ठोकिदिए म नाच हुँ !

मनमा अँध्यारोको निबिंड साम्राज्य ओर्लिएपछि
मृग-मरीचिकाजस्तै आकर्षक
जाग्छ जीवनमा
भयङ्कर भोक !

सरलभाव अभाव कतै नहोस्
तरलभाव बहाव सधैँ बहोस्

……………………
सपनाका पुतलीहरूलाई फुक्का छोडिदिएँ मैले
र उडाइदिएँ सपना कै बगैचाहरूमा
अनेकौं प्रफुल्ल स्वप्नपुष्पहरूका

मनोवाञ्छा घटाएर जटाधारी बनेँ अब
परिव्राट् प्रेमको यात्री बाँड्न थालेँ सुधाऽसव ।।१।।

जे जे भेटिन्छ बाटोमा माटोमा मनमा कहीँ
सबै मेटिन्छ मेटिन्छ जहाँ भेट्यो त्यहीँ त्यहीँ ।।२।।

सानो बालकको जस्तो रम्यता छिर्बिराउँछ
नित्य–आनन्दको नाद कानमा चिर्बिराउँछ ।।३।।

वसन्तको कोकिलको गलामा
वा चन्द्रमाको मधुरो कलामा
झल्किन्छ आनन्द अचम्म खास
‘सौन्दर्य के हो ?’ ‘मनको मिठास !’ ।।१।।

छन् शीतथोपा रङले पवित्र
मुस्कान देखिन्छ गुलावभित्र
अमूर्तमा मूर्त छ मेघ खास
‘सौन्दर्य के हो ?’ ‘मनको मिठास !’ ।।२।।

हे बुद्ध,
अहिले जब म
यो कविता लेख्दैछु

ग्रीष्मको मध्यान्हमा
धूलो उडाउदै हिँड्नु
हिँउदको मध्यरातमा
डाँको छोडेर रुनु
आफ्नै विश्वासको नौनीमा
चिप्लिएर लड्नु
झिना-मसिना
काला कर्तुतहरु
छ्याप्छ्याप्ती छन्
तिम्रै छेउछाउमा !

देखा झ्याम्म बनी हाँगा–लता–कुञ्ज बराबरी
अनि पो आउँछे गीत गाउँदै कोइली चरी ।।

देखा रङ्गीन फक्रेर वासन्ती पुष्प–मञ्जरी
अनि पो आउँछे नाच्दै फुर्किँदै प्रेमकी चरी ।।

देखा पाकेर मीठो भै फल जामून झैँ गरी
अनि पो आउँछे उड्दै प्यारी सौन्दर्यकी चरी ।।

छ प्रज्ञानको भावना-भाव तीब्र
जुनेली खुलेको छ आत्मा पवित्र
तिमीमा छ ऋक् वेदको नव्य बोली
तिमी प्रेम-आनन्दकी दिव्य झोली
।।
नदीझैँ बजेको छताछुल्ल नाद
छ तिम्रो गलामा अनौठो प्रमाद
तिमी फूलबारी तिमी फूलदानी
तिमी प्रेमले प्रेमकी हौ बिहानी
।।

प्रेम चट्टानमा दिव्य कल्पनाकी सुनाखरी
झुन्डिन्छे सत्य-सौन्दर्य आविर्भाव हुने गरी
।।१।।

सपना प्रेम आनन्द जो बाँड्छे विपना सरी
चिम्ली आँखा सधैँ हेर्छु मुटुकी यो सुनाखरी
।।२।।

१. ओ सिल्भिया,
दावालन विभीषिका
तिम्रो कविताको विद्रोह
ब्रह्माण्डको कानमा गुञ्जिइरहन्छ
तिम्रो आत्महत्याको
सङ्गीत ।

चरी चित्त चोर्दै यतै छेउ आई
चरी प्रेमको गीतमा चिर्बिराई
चरी रङ्ग-आनन्दले दङ्ग आई
चरी प्रेमको किम्बु खाँदै रमाई ।।

चरीको सबै पङ्खमा लाख रङ्ग
चरीमा सधैँ देख्न पाऊँ उमङ्ग
चरीबाट नै प्रेम-चातुर्य जानूँ
चरी गान सुन्दा म झर्को नमानूँ ।।

काफलको बोटजस्तै
सर्लक्क र झ्याम्म परेको
टाढैबाट मन-मुटु चोर्ने
सोझो र उज्ज्यालो
तिमीलाई असीम प्रेम गर्ने
आहा त्यो हृदय !
आफ्नो अनुपम् प्रेमीलाई

शरदा ज्योत्स्नया कान्ता वसन्तेन सुशोभिता
चञ्चला चञ्चला चैव स्मिता भीता समाहिता ।

त्वमेका मृदुवाक्येन कोकिलानाञ्च कोकिला
प्रकृत्यैव नता धीरा स्वभावेन शकुन्तला ।

मृदुला कोमलारूपा वासन्ती कुसुमाधरा
मानिनी मम मैत्रेयी प्रज्ञानेन मनोहरा ।

म मेरै मार्गमा हिँड्छु
सुसेल्दै मस्त हल्लिँदै
उड्छु आनन्द आनन्द
धूलोजस्तै बतासिँदै !
।।१।।

जम्दै जम्दिनँ है पानी
जस्तो जम्दछ पोखरी
झर्छु बग्छु बरालिन्छु
जस्तो झर्छे सुनिर्झरी !
।।२।।