केदार श्रेष्ठ 'गगन'

पात्रो फेरेर
वूढो पार्दै मान्छेलाई
यो पल्ट पनि
आगमन भयो

कहिले
मलाई
पहाडजस्तै गजधम्म
परेर बस्न मन लाग्छ,

फेरि आज ईश्वरले घात गरे जस्तो लाग्यो
उनकै यादमा रातदिन गए जस्तो लाग्यो ।

घरमा म आउँछ भनी भोटे कुकुर पालिछौ
मेरो डरले आफ्नो मनलाई काँडे तारले बारिछौ ।

सुन कान्छी मेरो कुरा पर–पर किन हुन्छौ
फक्रिएको वैंशलाई त्यसै तिमी किन मार्छौ
घर मैले देख्यो भनि अन्तै सारिछौ
मेरो डरले आफ्नो मनलाई काँडे तारले बारिछौ ।

सबैभन्दा राम्री तिमी पूर्णिमाको जून जस्ती
शिशिरमा वहार ल्याउने सयपत्री फूलजस्ती ।

पर्खिबसेँ यही बाटो ऊ आउला भनी
अर्कै बाटो गएछ ऊ म परेँ वारी ।

मलाई छाडी के भो र अर्कै माया पायौ होला
धोका दिन मलाई जस्तै झूटो कसम खायौ होला ।

माया नलुकाऊ छातीमा मुटु गाठो पर्ला
कुरा नलुकाऊ मनमा पछि रुनु पर्ला ।

बसेको छु तिमीलाई पर्खी यो तन चोखो राखी
मनको राजा चाँडै आइदेऊ मेरो जीवन साथी ।

बेलुका पखको
निला बत्तीहरू
झिलिक्क–झिलिक्क गरेर

फूल उनी,
जून उनी,
खुन मेरो उनी
देखिन आज मैले
भेट्न किन आइनन् ?

टाढा बसी तड्पायौ मेरो भूल के थियो ?
एक नजरमै फसायौ मेरो भूल के थियो ?

माइला दाइ
के फरक छ
साथी र मीत्रमा
थाहा छ तिमीलाई ?

तिम्रो पनि
मेरो पनि चाहाना हुँदाहुँदै
बोल्ने रहर, हाँस्ने रहर, सँगसँगै बाँच्ने रहर

दुःखै–दुःख, धोका, घृणा साथ जिन्दगीको
मन रुँदा हाँस्नु पर्ने जात जिन्दगीको ।

जूनजस्तो मुहार त्यो हेरिरहूँ लाग्यो
सयौ जुनी अंगालोमा बेरिरहूँ लाग्यो ।

तिमी फूल हौ म चाहान्छु बन्न तिम्रै माली
साँचो माया गर्छु कसम नठान है जाली ।

एक्लै जिउन गाह्रो हुन्छ सोच वैँश छदै
एकलकाटे जिन्दगी बज्दैन एक हातले ताली ।